ไม่ชอบอยู่ห้องเดียวกับคนอื่นครับ ไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่พี่น้อง เพื่อนสนิท ญาติ ฯลฯ คือไม่ใช่ว่ารังเกียจนะครับ แต่เหมือนทำให้เราไม่มีโลกส่วนตัว ทำอะไรได้ไม่เต็มที่ จะนอนท่าไหน นั่งท่าไหน ใส่ชุดแบบไหน โทรมขนาดไหน ฟังเพลงอะไร ฯลฯ มันก็เกรงใจคนที่อยู่ในห้องไปหมดทุกอย่าง ประมาณว่าไม่อยากให้ใครมาเห็นตัวเองในสภาพเละเทะอะครับ
ถ้าเป็นเวลาทำงาน หรือเวลาที่จำเป็นๆก็ปกตินะครับ สามารถมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นได้เต็มที่ แต่ถ้าเป็นเวลาส่วนตัว เช่น วันหยุด วันว่างๆ หรือตอนกลางคืนของทุกวันจะไม่ชอบอยู่ร่วมห้องกับคนอื่นเลย เพราะคิดว่าเป็นเวลาส่วนตัวของเรา อึดอัดมาก แม้กระทั่งคนในครอบครัวก็ไม่ชอบ บางครั้งก็โดนบ่นว่าทำไมเป็นคนแบบนี้? เหมือนไม่เอาใครเลย นี่ครอบครัวตัวเองนะ นี่พ่อแม่นะ นี่พี่นะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกล จะอึดอัดทำไม? ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม รู้แค่ว่าไม่ชอบให้มีใครมาอยู่ในห้องเดียวกับตัวเอง
เคยมีเหตุการณ์ที่เกือบแตกหักกับพี่(ไม่แท้)ที่สนิทกันมาเกือบ 20 ปี คือตอนนั้นเขารับปริญญา แล้วผมยังไม่จบ(เรียนมหาลัยเดียวกัน) เขาเลยมาขออยู่ห้องด้วยประมาณ 1 วีค ขอแค่เก็บสัมภาระ และซุกหัวนอนได้ก็พอ แต่ผมไม่ให้ครับ ขอยังไงก็ไม่ยอม ไม่สามารถให้เขามานอนร่วมห้องด้วยได้จริงๆ ทั้งๆที่สนิทกันมาก บ้านอยู่ติดกัน สมัยมัธยมก็ไปโรงเรียนด้วยกันตลอด ผมถึงขนาดว่าบอกให้ไปเช่าโรงแรมเถอะ เดี๋ยวช่วยออกเงินให้ สรุปคือเคืองกันไปพักใหญ่เลย รู้ตัวว่าผิดครับ แต่จะให้คนอื่นมานอน/ใช้ชีวิตร่วมห้องกับตัวเองไม่ได้จริงๆ
คิดปรับตัวเหมือนกันครับ เพราะทั้งญาติ ครอบครัว เพื่อน(บางคนที่สนิท) หรือคนอื่นๆก็มักจะบอกว่าไม่โอเคนะ เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นสิ แต่ผมก็มักจะเถียงกลับไปแบบในพารากราฟที่ 2 เลยครับ เวลาปกติก็ปกติ ถ้าจำเป็นจริงๆก็พอได้ แต่เวลาส่วนตัวขออยู่กับตัวเองไม่ได้หรอ? ทำไมต้องตัวติดกันขนาดนั้น เหมือนถูกจ้องมอง/อยู่ในสายตาตลอดเวลา รู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย 😓😓😥
พฤติกรรมแบบนี้ถือว่าแปลกมากไหมครับ ควรแก้ไขไหม และถ้าควรแก้ จะต้องแก้ไขอย่างไรครับ?
เป็นคนไม่ชอบอยู่ร่วมห้องกับคนอื่น แบบนี้แปลกมากไหมครับ?
ถ้าเป็นเวลาทำงาน หรือเวลาที่จำเป็นๆก็ปกตินะครับ สามารถมีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นได้เต็มที่ แต่ถ้าเป็นเวลาส่วนตัว เช่น วันหยุด วันว่างๆ หรือตอนกลางคืนของทุกวันจะไม่ชอบอยู่ร่วมห้องกับคนอื่นเลย เพราะคิดว่าเป็นเวลาส่วนตัวของเรา อึดอัดมาก แม้กระทั่งคนในครอบครัวก็ไม่ชอบ บางครั้งก็โดนบ่นว่าทำไมเป็นคนแบบนี้? เหมือนไม่เอาใครเลย นี่ครอบครัวตัวเองนะ นี่พ่อแม่นะ นี่พี่นะ ไม่ใช่คนอื่นคนไกล จะอึดอัดทำไม? ผมก็ตอบไม่ได้เหมือนกันว่าทำไม รู้แค่ว่าไม่ชอบให้มีใครมาอยู่ในห้องเดียวกับตัวเอง
เคยมีเหตุการณ์ที่เกือบแตกหักกับพี่(ไม่แท้)ที่สนิทกันมาเกือบ 20 ปี คือตอนนั้นเขารับปริญญา แล้วผมยังไม่จบ(เรียนมหาลัยเดียวกัน) เขาเลยมาขออยู่ห้องด้วยประมาณ 1 วีค ขอแค่เก็บสัมภาระ และซุกหัวนอนได้ก็พอ แต่ผมไม่ให้ครับ ขอยังไงก็ไม่ยอม ไม่สามารถให้เขามานอนร่วมห้องด้วยได้จริงๆ ทั้งๆที่สนิทกันมาก บ้านอยู่ติดกัน สมัยมัธยมก็ไปโรงเรียนด้วยกันตลอด ผมถึงขนาดว่าบอกให้ไปเช่าโรงแรมเถอะ เดี๋ยวช่วยออกเงินให้ สรุปคือเคืองกันไปพักใหญ่เลย รู้ตัวว่าผิดครับ แต่จะให้คนอื่นมานอน/ใช้ชีวิตร่วมห้องกับตัวเองไม่ได้จริงๆ
คิดปรับตัวเหมือนกันครับ เพราะทั้งญาติ ครอบครัว เพื่อน(บางคนที่สนิท) หรือคนอื่นๆก็มักจะบอกว่าไม่โอเคนะ เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกับคนอื่นสิ แต่ผมก็มักจะเถียงกลับไปแบบในพารากราฟที่ 2 เลยครับ เวลาปกติก็ปกติ ถ้าจำเป็นจริงๆก็พอได้ แต่เวลาส่วนตัวขออยู่กับตัวเองไม่ได้หรอ? ทำไมต้องตัวติดกันขนาดนั้น เหมือนถูกจ้องมอง/อยู่ในสายตาตลอดเวลา รู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย 😓😓😥
พฤติกรรมแบบนี้ถือว่าแปลกมากไหมครับ ควรแก้ไขไหม และถ้าควรแก้ จะต้องแก้ไขอย่างไรครับ?