เคยรู้สึกเคว้งกันมั้ยคะ เหมือนว่าขาดอะไรไปซักอย่าง รู้สึกเหมือนมีช่องโหว่อยู่ในใจ เราเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่พ่อแม่แยกทางกัน ประมาณต้นปี67ค่ะ เราเลือกที่จะอยู่กับพ่อ เพราะพ่อร้องไห้และขอร้องกับเราให้เราอยู่กับพ่อ ใจจริงๆอยากอยู่กับแม่ค่ะ แต่ก็สงสารพ่อเลยเลือกที่จะอยู่กับพ่อ ส่วนแม่เราเลือกไปหาที่พักที่อื่นซึ่งค่อนข้างไกล พ่อกับแม่เราเลิกกันเพราะว่าแม่มีคนอื่น เรารู้มาโดยตลอดว่าแม่แอบคุยกับคนอื่นแต่ไม่กล้าที่จะบอกพ่อ และพ่อเราก็แอบคุยกันคนอื่นเหมือนกัน ช่วงแรกเราก็สลับไปนอนที่พักแม่บ้าง กลับมานอนที่บ้านเราบ้าง แต่สุดท้ายทำให้เราแทบจะไม่ได้ไปนอนกับแม่อีก เพราะแม่พาแฟนใหม่มานอนด้วย ซึ่งเขาเด็กกว่าแม่เรา แม่เราทำงานรายเดือน จะมีวันหยุดทุกๆวันอาทิตย์ และแม่ก็จะมาหาเราในวันอาทิตย์ บ้างก็พาไปหายาย ก็มีได้ไปนอนกับแม่ตอนแฟนแม่ไปทำงานและต้องนอนค้าง แต่ก่อนเราจะกลับ แม่ก็จะไปรับแฟนกลับมาที่ห้องก่อนจะไปส่งเรากลับบ้าน ซึ่งช่วงเวลานั้นอึดอัดมาก เป็นช่วงเวลาที่ไม่อยากเจอเลยค่ะ แต่แล้วพ่อเราก็มีแฟนใหม่ ซึ่งแฟนใหม่พ่อเรามีลูกติด อายุน้อยกว่าเรา พ่อก็จะพาเขามาบ้านอยู่บ่อยๆ ซึ่งเราไม่ค่อยชอบ เราไม่อยากจะอยู่แบบนี้ไม่รู้ว่าควรจะอยู่จุดไหน พ่อแม่เราก็มาหาสู่กันอยู่บ่อย แอบโทรหากันบ้าง แต่ไม่ได้กลับมาดีกัน เราไม่ชอบ เพราะถ้าตัดสินใจจะเลิกกันแล้ว ก็ตัดให้ขาดเลย แต่ถ้ายังรักกันก็กลับมาเป็นกันเหมือนเดิม เราสงสารแฟนใหม่ของพ่อแม่เรา แต่จู่ๆพ่อเราก็บอกว่าเราจะมีน้อง ใช่ค่ะแฟนพ่อเราท้อง ตอนนั้นเราไม่รู้ว่าควรรู้สึกยังไง เหมือนเป็นส่วนเกิน พักหลังๆแม่เราก็ไม่ได้มาหาบ่อยแบบเมื่อก่อน เวลาอยู่บ้านมันรู้สึกเหงาแปลกๆ เมื่อชีวิตขาดหายอะไรไป บ้านมันเงียบเหงา อ้างว้าง เหมือนมีช่องโหว่อยู่เต็มหัวใจ อุดยังไงก็ไม่สนิท หาอะไรมาเติมเต็ม ก็ไม่เคยจะเต็ม เราคิดถึงแม่มากๆ อยากกินอาหารฝีมือแม่ อยากนั่งกินข้าวพร้อมกันสามคนเหมือนเดิม อยากไปเที่ยวด้วยกันแบบครอบครัวที่รักกัน อยากกอดแม่ทุกๆเย็น อยากนั่งดูทีวีด้วยกัน แต่ตอนนี้ทุกอย่างที่เคยทำกลับทำไม่ได้แล้ว เราไม่ได้มานั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน ไม่ได้กอดแม่ทุกเย็น ไม่ได้กินข้าวฝีมือแม่ ไม่ได้ไปเที่ยวด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้นั่งดูทีวีด้วยกัน รู้สึกมันเคว้งคว้างอยู่ในใจ ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี ให้ความรู้สึกนี้มันหายไป