ในที่นี้หมายถึงคนที่ไม่ชอบเข้าสังคม หรืออาจพอเข้าได้เมื่อจำเป็น แต่ไม่ชอบ เหมือนฝืน
ชอบใช้ชีวิตคนเดียว ทำกิจกรรมคนเดียว หรือกับครอบครัว คนสนิท
สนิทกับคนยาก ไม่สามารถคุยเรื่อยเปื่อยเจ๊าะแจ๊ะหรือสุงสิงกับคนอื่นนานๆได้ (แต่กับบางคนก็คุยได้ไม่จบ ซึ่งมีน้อยมาก)
ไม่ชอบสังสรรค์ ไม่ชอบปาร์ตี้ ไม่ชอบงานเลี้ยง ไม่ชอบไปเที่ยวกับคนอื่น
ไม่ชอบรวมกลุ่มกับคนเยอะๆ ชอบปลีกตัว รู้สึกมีอิสระ ปลอดโปร่ง สบายใจเมื่อได้อยู่ลำพัง
ชอบใช้ความคิด เขียนหนังสือ ดูหนังฟังเพลงไปเรื่อยเปื่อย มีพลังแบบเต็มที่เวลาอยู่คนเดียว  
อยากทราบว่ามีวิธีการใช้ชีวิตในสังคมกันอย่างไรบ้างคะ?

เราเป็นหนึ่งในคนที่สามารถเข้าสังคมได้เมื่อถึงคราวจำเป็น ใช้ชีวิต พูดคุยกับผู้คนได้ตามปกติ
สามารถทักทายหรือเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อนได้ มีน้ำใจแบ่งปันช่วยเหลือ
แต่ถึงระยะหนึ่งก็จะเฟดตัวเองออกมาอยู่คนเดียว รู้สึกอึดอัดถ้าต้องไปคลุกคลีกับคนอื่น
คือไม่ได้รังเกียจคนอื่น แค่รู้สึกไม่สนุก ไม่แฮปปี้ เหนื่อยและฝืนใจสุดๆเวลาที่ต้องอยู่รวมกับคนหมู่มาก
ใครชวนไปไหนก็พยายามเลี่ยงเพราะอยากไปคนเดียว (ยกเว้นคนที่อยากไปด้วยจริงๆ)
ทั้งๆที่ไม่เคยคิดร้ายกับใคร ไม่ช่างนินทา ใจดี แต่ก็มีเพื่อนน้อย เพราะไม่ชอบไปกับใครเขา
พยายามเปิดใจมาหลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายก็มีความสุขกับการได้อยู่คนเดียว

ตอนแรกๆก็เหมือนจะเข้ากลุ่ม แต่พอไปได้ระยะหนึ่งก็ปลีกวิเวกออกมาอยู่เรื่อย
จนกลายเป็นว่าทุกคนสนิทกันหมด ยกเว้นเราที่ห่างออกมา แต่เอาเข้าจริงเราก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรมากมาย
แค่มันก็รู้สึกในบางทีว่าเราแปลกแยกอีกแล้วเหรอ ทำไมเราชอบแยกตัวเองมาอยู่คนเดียวตลอด
มีคนที่เป็นแบบเราไหมคะ? แล้วมีวิธีการใช้ชีวิตในสังคมปัจจุบันกันยังไงบ้าง?
เพราะคนส่วนใหญ่เท่าที่เราเห็นดูจะเอ็นจอยกับการได้รวมกลุ่มกันมากๆ จนเราสงสัยว่าตัวเองแปลกมากใช่ไหม

มีคนที่เป็นแบบเราไหมคะ? แล้วมีวิธีการใช้ชีวิตในสังคมปัจจุบันกันยังไงบ้าง?
แล้วนิสัยแบบนี้เค้าเรียกว่าอะไรคะ โลกส่วนตัวสูง? introvert? anti-social? หรือยังไงดี


ขออนุญาติแท็กหลายห้อง เผื่อได้ความคิดเห็นที่หลากหลายค่ะ