เราเป็นคนนึงที่มีนิสัยไม่ชอบสุงสิงกับใครมาก สนิทกับคนยาก ชอบอยู่คนเดียว
จะชอบไปไหนมาไหนแค่กับครอบครัว เพื่อนสนิท หรือไม่ก็ฉายเดี่ยวเลย
ไม่ชอบออกไปเที่ยวเป็นกลุ่มใหญ่ๆ พวกปาร์ตี้งานเลี้ยงอะไรนี่ถ้าเลี่ยงได้คือเลี่ยง มันอึดอัด ไม่สนุก
แต่เรามีปฏิสัมพันธ์กับคนอื่นนะคะ เช่น เป็นฝ่ายชวนคุยสัพเพเหระ ​(แต่ก็แค่นั้น ไม่ได้สนิท คนอื่นคุยกันดูสนิทเร็ว แต่เราชวนคุยเท่าไหร่ก็ยังไม่สนิท 55555555)
หรือเวลาเรียนในคลาสเราก็คุยกับคนอื่น ถามไถ่บ้าง แต่พอจบคลาสปุ๊ป เราไม่มีความรู้สึกอยากไปต่อนอกรอบเลย
เช่น เขาชวนไปทานข้าว ไปโน่นไปนี่ (เราก็อาจจะไปครั้งแรก แล้วก็ไม่อยากไปอีก)
คือเราชอบเฟดตัวเองออกมาจากกลุ่มคน สบายใจกับการเดินคนเดียว กินข้าวคนเดียว ดูหนังคนเดียว
เวลาว่างๆก็นั่งคิดนั่งเขียนอะไรเรื่อยเปื่อย มันสบายใจมากๆ แต่เวลาอยู่กับกลุ่มคนแล้วเรารู้สึกเหนื่อย เหมือนโดนสูบพลัง
แล้วเวลาอยู่กับคนที่ไม่ใช่คนสนิท ใจเราจะนิ่งเฉยมากๆ เช่น เขาพูดอะไรกันเราก็มักจะไม่มีอารมณ์ร่วมมากมาย
แต่เพราะต้องกลมกลืนไปกับบรรยากาศ บางทีเขาหัวเราะกันเราก็ต้องหัวเราะ
หรือเวลาที่เราไม่อยากคุย แต่ก็ไม่อยากทำให้อึดอัดเลยต้องคุย ซึ่งมันน่าเบื่อมาก
เราเคยพยายามเปลี่ยนตัวเองนะคะ เช่น ออกไปไหนมาไหนกับคนอื่น(ที่เราไม่อยากไป) พยายามปรับตัว เอ็นจอยกับมัน
แต่สุดท้ายเราก็ไม่มีความสุข มันฝืน
พอหนีจากตรงนั้นมาอยู่กับตัวเองคือเหมือนได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าปอดอีกครั้งหลังจากสูดดมมลพิษมานาน 55
หรือต่อให้มันสนุก เราก็ไม่ได้อยากไปอีก ยังไงก็กลับมาอยู่กับตัวเองอยู่ดี

และบางทีที่เราอยู่ในสภาวะนิ่งมากๆจริงๆ กับเพื่อนสนิทเราก็ยังขี้เกียจคุย
ทำให้เราได้คำตอบกับตัวเองว่าเราคงเป็นมนุษย์ที่ชอบการทำกิจกรรมคนเดียว นั่งอ่านหนังสือ ฟังเพลง ช้อปปิ้ง ปล่อยความคิดของเราไป
แต่ก็มีบางโมเม้นท์ที่เราแอบคิดว่า คนอื่นเขาจะมองว่าเราไม่มีเพื่อนไหม จะมองว่าเราแปลกไหม (ซึ่งเราก็แปลกแยกจริงๆ 55)
ซึ่งเราคิดว่าน่าจะมีคนที่เป็นเหมือนกับเราบ้าง เลยอยากรู้ว่าคนที่เป็นแบบนี้ แคร์สายตาคนอื่นกันไหมคะ?

แล้วเพื่อนๆที่ชอบอยู่กับตัวเอง ใช้ชีวิตแบบไหนกันบ้างคะ?