ถ้าเป็นเมื่อก่อนสมัยวัยรุ่น เราติดเพื่อนมากค่ะ แต่เป็นคนไม่มีเพื่อนเยอะ  เลือกคบเฉพาะคนที่อยากคบและจริงใจด้วย ใครดูเฟคๆก็จะ fade ตัวออกมาเลย

ทีนี้พอโตขึ้นมา (แก่ขึ้น) แต่ละคนบางคนก็แต่งงานกันไปบ้าง ที่ยังเหลือบางคนก็มีแฟน ส่วนเราไม่มี

เวลาไปกับเพื่อนที่มีแฟน ถ้าเค้ายังดีกันกับแฟน เราจะเป็น priority ลำดับสอง คือก็เข้าใจได้ เลยกลายเป็นว่าเราก็เข้าใจ ปรับตัวเองให้อยู่คนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ กินชาบูคนเดียว ร้องเกะแบบหยอดตู้คนเดียวก็ได้ ถีบเป็ดคนเดียวก็เคยคิดแต่กลัวเรือล่ม คืออยากไปไหนก็ไป อิสระมากๆ เลิกงานอยากไปทานอะไรก็ไปเลย บางทีไม่ได้ปรึกษาใครไม่ได้ชวนใครก็ไปเลย สบายใจมากๆ

ทีนี้พอถึงตอนเค้าทะเลาะกัน เราก็จะโดนเรียกไป เลื่อนขั้น priority แล้วกลายเป็นว่า เพื่อนที่เคยมีแฟนแต่ตอนนี้ทะเลาะกันอยู่เค้าก็จะเหงามากๆ นัดเราออกไปกินข้าวด้วยบ่อยๆ ซึ่งก็ดีค่ะ ไม่เหงาดี มีคนให้เล่า แชร์เรื่องที่เจอมาบ้าง แต่บางทีกลายเป็นเราที่รู้สึกว่า เรากลับชอบชีวิตแบบฉันอยากไปไหนก็ไปไม่มีนัดกับใครมากกว่า

กลายเป็นว่า พอเดี๋ยวนี้อยู่กับเพื่อนก็จะเริ่มรำคาญเวลาต้องถามกันว่าจะกินอะไรดีแล้วไม่มีคนตอบ หรือไปกินแล้วก็มีปัญหาเช่น ไม่อร่อย ไกลไป ใครเลือกร้าน ซึ่งถ้าไปกินคนเดียวก็ไม่มีปัญหานี้ อยากไปก็ออกไปกิน ไม่ไปก็กลับบ้านจบ

ไม่ใช่แค่กินข้าว แต่เวลาไปเที่ยว ไปทะเล ไปเดินห้าง ดูหนัง ช็อปปิ้ง หรือแม้แต่กระทั่งไปเที่ยวต่างประเทศ เดี๋ยวนี้ก็อยากไปคนเดียวมากกว่า ต่อให้เป็นเพื่อนที่สนิทกันขนาดไหนก็ตาม บางทีรู้สึกว่า ความสัมพันธ์มันเปราะบางเกินไป การที่อยู่ด้วยกันมากไปจะยิ่งเห็นด้านแย่ๆของกันมากขึ้นและจะทนไม่ได้ ก็เลยเลือกที่จะไปคนเดียวดีกว่าเพื่อรักษาความสัมพันธ์นั้นเอาไว้ สมมติเวลาวางแผนไปเที่ยวเราถึงขั้นปิดไม่ให้เพื่อนรู้เพราะกลัวเพื่อนบอกว่าไปด้วย แต่เราอยากไปคนเดียวเพราะอยากไปไหนก็ไป แล้วทีนี้เราจะปฏิเสธเค้ายังไงว่าไม่อยากให้เค้าไปด้วยแบบถนอมน้ำใจไม่ให้เข้าใจผิดหรือโกรธกัน

คือมันกลายเป็นเสพติดการอยู่คนเดียวแบบสุดๆไปแล้ว แต่เรื่องงานเรื่องอะไรก็ไม่มีปัญหานะคะ สามารถทำงานร่วมกับคนอื่นได้ตามปกติ และรู้สึกว่าการนั่งไตร่ตรองกับความคิดของตัวเองเดี๋ยวนี้ดีกว่าการมานั่งกับคนหมู่มากแล้วพูดเรื่องที่เราไม่ได้สนใจ เช่น เรื่องทะเลาะกับแฟน เรื่องวันนี้จะแต่งหน้ายังไง บลาบลาบลา