กะทู้นี้ขอมาระบายเรื่องราวชีวิตของเราที่เหมือนโดดเดี่ยวคนเดียว ตั้งแต่เด็กจนโตเราเหมือนคนตายด้านไร้อารมณ์​ เวลาเข้าสังคนต้องปั้นน่ายิ้ม แต่ในใจเรากับไม่ค่อยรู้​สึกแฮปปี้เลย เราเป็นลูกคนโต มีน้องสาวหนึ่งคนค่ะ ตั้งแต่จำความได้ก็เห็นพ่อและแม่ทะเลาะกัน ตีกัน เป็นประจำ เรามักจะโดนญาติ​ผู้ใหญ่​พูด​แต่เรื่องๆเดิมเกี่ยวกับพ่อและแม่ตลอดจนเรา เบื่อหน่ายไม่ค่อยอยากฟังเท่าไหร่ โตมาเราเลยเป็นคนเฉยชา หล่อหลอมจนเราเป็นคนแบบนี้
 เรียนมหาลัยก็มักจะไปคนเดียว มีกลุ่มแต่ไม่ค่อยเกราะกลุ่ม เราไม่ค่อยสนิทหรือว่าเข้ากับเพื่อนๆเลยค่ะ บางครั้งก็นอยเพราะเรามักจะเป็นแกะดำหลงฝูงตลอด แต่เราพยามทำตัวเฟรนลี่ที่สุด​แล้ว  ตอนเด็กก็โดนตาที่ไม่ใช่ตาแท้ๆลวมลามทางเพศบ่อยๆ ตอนเด็กๆเราไม่รู้​ว่าการกระะแบบนี้มันคืออะไร แต่ก็รู้สึ​กว่ามันอึดอัด และรังเกียจ​ จนเราโตมาตอนช่วงม ต้น ม.ปลาย ค่อยรู้ค่ะว่ามันคือการลวนลาม ตอนนี้ความรู้สึก​รังเกียจ​ตัวเองยังไม่หายไปนะคะ แต่เราโอเคดีมากๆ หลังจากนั้นเลยชอบอยู่กับคนเดียวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เลยไม่ค่อยแปลกที่เพื่อนจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่5555  เราไม่รู้​ว่าคนที่อ่านจะเข้าใจเรามั้ยนะ55