คือเราอ่ะ อายุ 15-16ปี ช่วงวัยรุ่นพอดีค่ะ แล้วเราก็มีอาการที่โรคส่วนตัวสูงเลย คือเราชอบทำอะไรคนเดียว มันโอเคมากกว่าหลายๆคน แล้วเราก็แบบครอบครัวชวนคุยเราก็ไม่แบบไม่รู้จะคุยตอบยังไงให้บทสนทนามันไปต่อได้ เราก็เลยได้แต่ขำแบ้วยิ้มแห้ง ก็คือรู้สึกว่ามันน่าอึดอัด แล้วครอบครัวชวนไปไหน เราก็ไม่อยากไปค่ะ รึถ้าไป เราก็ชอบอยู่ในโลกตัวเอง แบบใส่หูฟัง แล้วก็ไม่สนคนรอบข้าง ไม่ชอบสถานการณ์ที่ต้องเจอคนใหม่ๆ แบบคือไม่ว่าสถานการณ์ไหน เช่นพบเจอผู้คน ไปข้างนอกกับครอบครัวเราจะหลีกเลี่ยงสถานการ์๊ณนั้นทุกอย่าง อ้อ แล้วเราก็ไม่ชอบให้ใครมาแตะของส่วนตัวทุกอย่างค่ะ จะหวงของส่วนตัวมากๆ  แต่เราก็กลัวการโดนทิ้งค่ะ เช่นกลัวเพื่อนทิ้ง กลัวครอบครัวทิ้ง(ซึ่งเค้าก็ไม่ทิ้งหรอก แต่อารมณ์เรา รู้สึกว่าเค้าทิ้ง)เราเลยต้องทำคุยบ้างนิดหน่อย แต่อึดอัดมาก แล้วเพื่อนเราก็ชอบโทรมาตอนที่เราอยากมีช่วงเวลาส่วนตัวค่ะ เราไม่กล้าปฏิเสธเค้า เพราะเรากลัวเค้าจะไปสนิทกับคนอื่น แล้วเราไม่มีเพื่อน(เราเคยเจอมาค่ะ)ทำให้เรารู้สึกว่าโดนทิ้งค่ะ อ้อ เราเคยไม่เข้าสังคม ครอบครัว เพื่อนทุกอย่าง ตอนแรกเรามองว่ามันดีมากๆ ไม่ต้องวุ่นวาย มันดีโอเคมาก แต่เรากลับมองว่าเราโดนทิ้งค่ะ แล้วเราก็เครียดมาก และเราก็ร้องไห้หนักมาก เหมือนเรามีปัญหาช่วงนึง เรารู้สึกว่าเราเป็นซึมเศร้าค่ะ เรามีความรู้สึกว่าอยากตาย ความรู้สึกจมดิ่งทุกอย่าง คิดว่าถ้าเราตายไป พวกเค้าจะโอเคมั้ย จะดีขึ้นรึป่าว แต่เราก็คิดว่าเรายังไม่ได้ทำอะไรหลายๆอย่างเลย เราอยากตายหรอ อนาคตของเราก็จะหมดเลยนะ แต่เราก็มีความรู้สึกที่เศร้าและจมดิ่งอยู่ดีค่ะ แต่ช่วงนี้เราดีขึ้น เพราะว่าเราได้มีปฏิสัมพันธ์กับครอบครัว กับเพื่อนมากขึ้นค่ะ แต่ก็ยังต้องการความเป็นส่วนตัวเหมือนเดิม  เราเริ่มพยายามเข้าสังคมมากขึ้น แต่กลับรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เมื่อค่อยๆเข้าไปในสังคมที่เราไม่ต้องการ แต้เราทำเพราะเรากลัวการโดนทิ้งค่ะ เราเลยสงสัยว่าเราโรคส่วนตัวสูงรึป่าวคะ แล้วเราโรคส่วนตัวสูง รึว่าเข้าสังคมไม่เป็น รึว่าเป็นแค่อารมณ์ปกติของวัยรุ่น ที่ต้องการเป็นที่ยอมรับต่อทุกสังคม