เจ้าขน

บ้านของฉันคล้ายกับป่า
มีไก่ป่าอยู่ฝูงนึงได้เกิดลูกออกมา
แม่ของฉันเลี้ยงดูเสมือนเป็นแม่ของมัน
ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงจานข้าว     ลูกไก่ตัวนั้นจะวิ่งมาหา
เป็นยังงี้วันแล้ววันเล่า     

จนมันโตขึ้น

ฉันเริ่มที่จะสงสาร และให้อาหารกับลูกไก่ตัวนั้น   ในแบบที่แม่ของฉันทำ...
แต่แล้ววันนึง                  เมื่อฉันออกมา

                               ลูกไก่ตัวนั้นก็ได้หายไป      

ฉันได้แต่สงสัย            ว่าลูกไก่ตัวนั้นหายไปไหน

จนได้รู้ว่า

ลูกไก่ตัวนั้น                          ได้นอนตายอย่างสงบ                  ใต้ต้นไทร

ฉันได้แต่สงสัย                    กับการตายที่แปลกประหลาดของมัน

แต่แล้ว  ฉันก็รู้สึก  คิดถึงมันมากกว่า     มากกว่า     และมากกว่า       ตอนที่มันยังมีชีวิตอยู่

หลายครั้งที่ฉันไม่สนใจ  กับทุกครั้ง ที่มันวิ่งมาหา                                เพียงแค่จะขอเศษอาหาร....แล้วฉันไม่มีให้
หลายครั้งที่ฉันแค่เดินออกมาจากห้อง   แล้วมันวิ่งมาหา                       เพียงแค่จะขอเศษอาหาร....แล้วฉันไม่มีให้

หลายครั้งที่ทำให้ฉัน รู้สึก        เศร้า      เสียใจ      วังเวง                กับเหตุการณ์ในครั้งนี้......และฉันทำอะไรไม่ได้

หากฉันย้อนเวลากลับไปได้     ฉันจะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้น               แต่จะจดจำ   ช่วงเวลา    ทุกห้วงวินาที   ให้ได้นานที่สุด

                                                                       คิดถึงแกนะ                                            เจ้าขน