ตอนแรก
https://ppantip.com/topic/37099787/comment5
ตอน 2
https://ppantip.com/topic/37101925
ตอน 3
https://ppantip.com/topic/37101949
ตอน 4
https://ppantip.com/topic/37101930
ตอน 5
https://ppantip.com/topic/37101941
ตอน 6 จบ
https://ppantip.com/topic/37103831
ไม่กี่วินาทีต่อมามีเมล็ดพันธุ์ยักษ์ลูกกลมๆสีน้ำตาลแก่จำนวนมากลอยออกมาจากปากของตัวแม่ ขนาดของมันใหญ่กว่ากำมือคน มันลอยไปทั่วทุกสารทิศ ราวกับแต่ละเมล็ดมีจุดหมายปลายทางที่ถูกกำหนดไว้แล้ว
มีเมล็ดหนึ่งตกลงมาบนฝ่ามือของฮาร์ท มันหนักอึ้งและยังมีขนแหลมบาดมืออีกต่างหาก เขาตกใจและขว้างมันออกไปไกลสุดตา จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มอันตรธานหายไปอย่างช้าๆ จนไม่เหลือวี่แววของพวกมันอีกเลย
ครืน.... ครืน....
ทันใดนั้น ดินบริเวณที่ฮาร์ทยืนก็ทรุดตัวลงไป ทำให้เขาต้องรีบปีนขึ้นมาจากหลุมนั่น ต้นไม้ในป่าโค่นล้มลงระเนระนาด เขาทุลักทุเลวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตายในสภาพเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและเศษดิน ท่ามกลางเพลาเช้ามืด อาจโชคดีที่ขาของเขายังใช้งานได้ แต่เมื่อนึกถึงภาพที่เจ้าถูกกลืนลงไปกับผืนดิน ใจเขานั้นรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะแหลกสลาย ความสับสนวุ่นวายในหัวมันปนกันไปหมด
เพียงแต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องคิดอย่างเดียวคือ มีชีวิตรอดไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้บอกลาคนที่เขารักเลยก็ตาม......
วันต่อมา เขาได้แจ้งตำรวจในละแวกโรงเรียนถึงเรื่องที่มีนักเรียนชายหายตัวไปอย่างลึกลับ โดยเก็บเรื่องเหนือธรรมชาติไว้เป็นความลับ เพราะคิดว่าคงไม่มีใครเชื่อเรื่องพรรค์นี้อย่างแน่นอน
ตอนสาย ขณะที่ท้องฟ้ากำลังปลอดโปร่ง เขาพกกล้องถ่ายรูปและกลับไปที่ป่าหลังโรงเรียนอีกครั้ง เพื่อที่จะเก็บภาพของสิ่งเหลือเชื่อที่เขาเห็นเมื่อคืน
ต้นไม้ที่นี่ยังคงรกรุงรังเหมือนเดิมไม่มีผิด เหล่าแมลงตัวน้อยยังคงดำเนินชีวิตของพวกมันตามธรรมชาติ สายลมโชยอ่อนๆ ดูช่างสงบสุขจริงๆ
ชีวิตที่ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น ไม่น่าตื่นเต้น แต่ก็ไม่ก่อเกิดความทรมานให้กับจิตใจ บางทีชีวิตที่เรียบง่ายอาจจะเป็นชีวิตที่น่าอิจฉาก็เป็นได้ ฮาร์ทคิดในใจพร้อมกับมองผืนหญ้าสีเขียวที่ตัดกับสีฟ้าโปร่งของท้องฟ้าไกลสุดลูกหูลูกตา
เขาเริ่มคิดถึงเจ้า แม้ว่าจะมีสติดีรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน แต่ในใจก็ยังคาดหวังถึงบางอย่างที่ไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้ามันไม่เกิดขึ้น ถ้าเจ้าไม่หายไปจากชีวิตเขา ถ้าพวกเราไม่ได้เข้าไปในป่าเมื่อวาน คงจะมีความสุขรอพวกเราอยู่มากมายนับต่อจากนี้ เมื่อเขาเรียนจบ เมื่อทั้งสองมีงานทำ เราอาจจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวสถานที่สวยๆ โอบกอดกันเมื่อมีทุกข์ มีความสุข เศร้า และพร้อมที่จะหัวเราะไปด้วยกันสองคน แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว...อย่างแน่นอน
ฮาร์ทเดินย่างกรายลึกเข้าไปในดินแดนต้องห้ามนั้นอีกครั้ง จนกระทั่งมาถึงจุดที่เกิดเหตุการณ์ทั้งหมด
กลับกลายเป็นว่า ทุกอย่างล้วนว่างเปล่า มีแค่พื้นดินเรียบๆเท่านั้น แทบไม่มีต้นไม้เลยสักต้นในป่าอันกว้างใหญ่แห่งนี้
เหตุการณ์ที่น่าประหลาดทั้งหมดดูเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลย มีแค่ความเงียบสงัด แสงแดดอันร้อนระอุที่สาดส่องลงบนทุกอณูของดินที่แห้งแล้ง เขาสัมผัสได้ถึงความไร้ชีวิต แผ่นดินที่ทรุดตัวลง
ภาพสิงสาราสัตว์วิ่งหนีเอาชีวิตรอดอย่างบ้าคลั่ง และภาพติดตาของอสูรกายที่ทำให้เขาฝันร้ายไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอะไรให้เขาสามารถถ่ายรูปเก็บไว้ได้เลย
เขาถอนหายใจนั่งลงใต้ต้นไม้ที่กิ่งก้านสาขายืดยาว มีใบปกคลุมเต็มต้นเปรียบเสมือนร่มบังแดดเย็นๆ และเท้ามือลงบนดินผืนนิ่ม นึกถึงคนๆนั้นที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอมา
ในตอนนี้เขารู้สึกอบอุ่น เสมือนว่าเจ้ากำลังนั่งเอนกายพิงหลังเขาอยู่ สัมผัสแผ่วเบาที่แผ่นหลัง ศีรษะที่เหมือนจะชนกัน
เขาไม่รู้ว่านี่คือความจริงหรือเปล่า แต่เขาก็มีความสุขเพราะรู้ว่าจะได้ยินเสียงของเจ้าดังมาจากที่ไหนสักแห่งรอบกายเขา
“ไงฮาร์ท ดีใจนะที่กลับมา คิดถึงฉันล่ะสิ” เจ้าพูดอย่างอารมณ์ดี
ฮาร์ทเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ “...ฉันดีใจนะที่นายยังอยู่ ฉันดีใจที่เจอนายอีกครั้ง...ดีใจมากๆ...ฮึก” มีเสียงสะอื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นขอบตา จมูกแดงขึ้นนิดๆ
“ถึงกับน้ำตาซึมเลยเหรอ นายนี่ขี้แยนะ ฮ่าๆ” เจ้าหยอกล้อฮาร์ทอย่างขบขัน
“ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้เลยนะว่านายรักฉัน?” ฮาร์ทเอ่ยกับตัวเองและปาดน้ำตาไปด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกฮาร์ท เป็นเพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยบอกนายเองแหละ แต่อย่างน้อย...ตอนนี้นายก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?” เจ้ายิ้มอ่อนๆ และหันมามองหน้าผู้ชายข้างๆด้วยดวงตาหยี
“จริงสิเนอะ ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนี่นะ...ถ้าเป็นไปได้ ขอให้นายอยู่ข้างๆฉันแบบนี้ตลอดไปเลยนะ” ฮาร์ทยิ้มตอบด้วยใบหน้าจริงใจที่สุดที่เขามี และจ้องมองแววตานั้นอย่างมีความสุข
เขาค่อยๆเดินออกมาจากป่าแห่งนั้น พร้อมฝังความทรงจำทั้งหมดเอาไว้ที่นี่ และไม่คิดที่จะหวนกลับมายังดินแดนนี้อีกเลย
[ข่าวทีวี] “ขณะนี้พบหลุมประหลาดปรากฏอยู่ทั่วภูมิภาคของประเทศไทย ขอให้ประชาชนทุกคนออกห่างจากบริเวณที่มีหลุมเหล่านี้ จนกว่าเจ้าหน้าที่จะเข้าไปทำการตรวจสอบและยืนยันว่าปลอดภัย”
..............................................................................
ในหลุมเล็กๆหลุมหนึ่ง มีหางแหลมที่ดูอันตรายกำลังงอกยาวออกมาอย่างช้าๆ มันตวัดปลายแหลมแทงเข้ากลางลำตัวผีเสื้อแสนสวยที่กำลังดูดน้ำหวานรสขมจากดอกไม้สีเทาอย่างโหดร้าย (โอ...เจ้าผีเสื้อผู้โชคร้าย ผู้ที่ถูกหลอกล่อโดยละอองกลิ่นสาปจากดอกไม้ที่น่ารังเกียจ) และหางนั้นก็เลื้อยกลับลงไปในหลุมอย่างรวดเร็ว...
Sphinxis
Facebook : Suphanat Pharaksa
ปีกสยอง 6
ตอน 2 https://ppantip.com/topic/37101925
ตอน 3 https://ppantip.com/topic/37101949
ตอน 4 https://ppantip.com/topic/37101930
ตอน 5 https://ppantip.com/topic/37101941
ตอน 6 จบ https://ppantip.com/topic/37103831
ไม่กี่วินาทีต่อมามีเมล็ดพันธุ์ยักษ์ลูกกลมๆสีน้ำตาลแก่จำนวนมากลอยออกมาจากปากของตัวแม่ ขนาดของมันใหญ่กว่ากำมือคน มันลอยไปทั่วทุกสารทิศ ราวกับแต่ละเมล็ดมีจุดหมายปลายทางที่ถูกกำหนดไว้แล้ว
มีเมล็ดหนึ่งตกลงมาบนฝ่ามือของฮาร์ท มันหนักอึ้งและยังมีขนแหลมบาดมืออีกต่างหาก เขาตกใจและขว้างมันออกไปไกลสุดตา จากนั้นทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มอันตรธานหายไปอย่างช้าๆ จนไม่เหลือวี่แววของพวกมันอีกเลย
ครืน.... ครืน....
ทันใดนั้น ดินบริเวณที่ฮาร์ทยืนก็ทรุดตัวลงไป ทำให้เขาต้องรีบปีนขึ้นมาจากหลุมนั่น ต้นไม้ในป่าโค่นล้มลงระเนระนาด เขาทุลักทุเลวิ่งหนีอย่างเอาเป็นเอาตายในสภาพเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดและเศษดิน ท่ามกลางเพลาเช้ามืด อาจโชคดีที่ขาของเขายังใช้งานได้ แต่เมื่อนึกถึงภาพที่เจ้าถูกกลืนลงไปกับผืนดิน ใจเขานั้นรู้สึกเจ็บปวดจนแทบจะแหลกสลาย ความสับสนวุ่นวายในหัวมันปนกันไปหมด
เพียงแต่ตอนนี้สิ่งที่เขาต้องคิดอย่างเดียวคือ มีชีวิตรอดไปจากที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่มีโอกาสได้บอกลาคนที่เขารักเลยก็ตาม......
วันต่อมา เขาได้แจ้งตำรวจในละแวกโรงเรียนถึงเรื่องที่มีนักเรียนชายหายตัวไปอย่างลึกลับ โดยเก็บเรื่องเหนือธรรมชาติไว้เป็นความลับ เพราะคิดว่าคงไม่มีใครเชื่อเรื่องพรรค์นี้อย่างแน่นอน
ตอนสาย ขณะที่ท้องฟ้ากำลังปลอดโปร่ง เขาพกกล้องถ่ายรูปและกลับไปที่ป่าหลังโรงเรียนอีกครั้ง เพื่อที่จะเก็บภาพของสิ่งเหลือเชื่อที่เขาเห็นเมื่อคืน
ต้นไม้ที่นี่ยังคงรกรุงรังเหมือนเดิมไม่มีผิด เหล่าแมลงตัวน้อยยังคงดำเนินชีวิตของพวกมันตามธรรมชาติ สายลมโชยอ่อนๆ ดูช่างสงบสุขจริงๆ
ชีวิตที่ไม่มีอะไรพิเศษเกิดขึ้น ไม่น่าตื่นเต้น แต่ก็ไม่ก่อเกิดความทรมานให้กับจิตใจ บางทีชีวิตที่เรียบง่ายอาจจะเป็นชีวิตที่น่าอิจฉาก็เป็นได้ ฮาร์ทคิดในใจพร้อมกับมองผืนหญ้าสีเขียวที่ตัดกับสีฟ้าโปร่งของท้องฟ้าไกลสุดลูกหูลูกตา
เขาเริ่มคิดถึงเจ้า แม้ว่าจะมีสติดีรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน แต่ในใจก็ยังคาดหวังถึงบางอย่างที่ไม่มีทางเป็นไปได้ ถ้ามันไม่เกิดขึ้น ถ้าเจ้าไม่หายไปจากชีวิตเขา ถ้าพวกเราไม่ได้เข้าไปในป่าเมื่อวาน คงจะมีความสุขรอพวกเราอยู่มากมายนับต่อจากนี้ เมื่อเขาเรียนจบ เมื่อทั้งสองมีงานทำ เราอาจจะใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวสถานที่สวยๆ โอบกอดกันเมื่อมีทุกข์ มีความสุข เศร้า และพร้อมที่จะหัวเราะไปด้วยกันสองคน แต่มันคงไม่มีอีกแล้ว...อย่างแน่นอน
ฮาร์ทเดินย่างกรายลึกเข้าไปในดินแดนต้องห้ามนั้นอีกครั้ง จนกระทั่งมาถึงจุดที่เกิดเหตุการณ์ทั้งหมด
กลับกลายเป็นว่า ทุกอย่างล้วนว่างเปล่า มีแค่พื้นดินเรียบๆเท่านั้น แทบไม่มีต้นไม้เลยสักต้นในป่าอันกว้างใหญ่แห่งนี้
เหตุการณ์ที่น่าประหลาดทั้งหมดดูเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลย มีแค่ความเงียบสงัด แสงแดดอันร้อนระอุที่สาดส่องลงบนทุกอณูของดินที่แห้งแล้ง เขาสัมผัสได้ถึงความไร้ชีวิต แผ่นดินที่ทรุดตัวลง
ภาพสิงสาราสัตว์วิ่งหนีเอาชีวิตรอดอย่างบ้าคลั่ง และภาพติดตาของอสูรกายที่ทำให้เขาฝันร้ายไม่มีอีกแล้ว ไม่มีอะไรให้เขาสามารถถ่ายรูปเก็บไว้ได้เลย
เขาถอนหายใจนั่งลงใต้ต้นไม้ที่กิ่งก้านสาขายืดยาว มีใบปกคลุมเต็มต้นเปรียบเสมือนร่มบังแดดเย็นๆ และเท้ามือลงบนดินผืนนิ่ม นึกถึงคนๆนั้นที่คอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอมา
ในตอนนี้เขารู้สึกอบอุ่น เสมือนว่าเจ้ากำลังนั่งเอนกายพิงหลังเขาอยู่ สัมผัสแผ่วเบาที่แผ่นหลัง ศีรษะที่เหมือนจะชนกัน
เขาไม่รู้ว่านี่คือความจริงหรือเปล่า แต่เขาก็มีความสุขเพราะรู้ว่าจะได้ยินเสียงของเจ้าดังมาจากที่ไหนสักแห่งรอบกายเขา
“ไงฮาร์ท ดีใจนะที่กลับมา คิดถึงฉันล่ะสิ” เจ้าพูดอย่างอารมณ์ดี
ฮาร์ทเงียบไปครู่หนึ่งก่อนตอบ “...ฉันดีใจนะที่นายยังอยู่ ฉันดีใจที่เจอนายอีกครั้ง...ดีใจมากๆ...ฮึก” มีเสียงสะอื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลเอ่อล้นขอบตา จมูกแดงขึ้นนิดๆ
“ถึงกับน้ำตาซึมเลยเหรอ นายนี่ขี้แยนะ ฮ่าๆ” เจ้าหยอกล้อฮาร์ทอย่างขบขัน
“ทำไมเมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้เลยนะว่านายรักฉัน?” ฮาร์ทเอ่ยกับตัวเองและปาดน้ำตาไปด้วย
“ไม่เป็นไรหรอกฮาร์ท เป็นเพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยบอกนายเองแหละ แต่อย่างน้อย...ตอนนี้นายก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ?” เจ้ายิ้มอ่อนๆ และหันมามองหน้าผู้ชายข้างๆด้วยดวงตาหยี
“จริงสิเนอะ ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันแล้วนี่นะ...ถ้าเป็นไปได้ ขอให้นายอยู่ข้างๆฉันแบบนี้ตลอดไปเลยนะ” ฮาร์ทยิ้มตอบด้วยใบหน้าจริงใจที่สุดที่เขามี และจ้องมองแววตานั้นอย่างมีความสุข
เขาค่อยๆเดินออกมาจากป่าแห่งนั้น พร้อมฝังความทรงจำทั้งหมดเอาไว้ที่นี่ และไม่คิดที่จะหวนกลับมายังดินแดนนี้อีกเลย
[ข่าวทีวี] “ขณะนี้พบหลุมประหลาดปรากฏอยู่ทั่วภูมิภาคของประเทศไทย ขอให้ประชาชนทุกคนออกห่างจากบริเวณที่มีหลุมเหล่านี้ จนกว่าเจ้าหน้าที่จะเข้าไปทำการตรวจสอบและยืนยันว่าปลอดภัย”
..............................................................................
ในหลุมเล็กๆหลุมหนึ่ง มีหางแหลมที่ดูอันตรายกำลังงอกยาวออกมาอย่างช้าๆ มันตวัดปลายแหลมแทงเข้ากลางลำตัวผีเสื้อแสนสวยที่กำลังดูดน้ำหวานรสขมจากดอกไม้สีเทาอย่างโหดร้าย (โอ...เจ้าผีเสื้อผู้โชคร้าย ผู้ที่ถูกหลอกล่อโดยละอองกลิ่นสาปจากดอกไม้ที่น่ารังเกียจ) และหางนั้นก็เลื้อยกลับลงไปในหลุมอย่างรวดเร็ว...
Sphinxis
Facebook : Suphanat Pharaksa