ฉันอายุ 27 ปี ฉันเลิกกับแฟนมาได้ 2 ปี ซึ่งก่อนหน้านั้น ฉันอยู่กับครอบครัวที่แสนมีความสุข มีพ่อ มีแม่ มีพี่ป้าน้าอา
และพอเข้ามาเรียนมหาลัย ฉันอยู่กับแฟนมาตลอด
คนแรก 7 ปี (คบกันตั้งแต่มัธยม)
คนที่สอง 6 ปี (มาเจอกันตอนปี1)
ฉันอยู่กับแฟนทุกวัน ไม่มีวันไหนที่เราห่างกันเลย
จนตอนนี้ 2 ปีที่แสนอ้างว้าง ฉันพยายามหนีจากเค้ามา เพราะเค้าทำฉันเสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันคิดว่า ฉันจะต้องอยู่ให้ได้โดยไม่มีเค้า
ฉันเอาแต่ทำงาน วันนึง 24 ชม. ฉันออกจากบ้าน6โมง กลับบ้านอีกที สี่ทุ่ม  วันหยุดเอาแต่นอนอยู่ในห้อง

ฉันเริ่มอยากอยู่กับตัวเองมากขึ้น...
ฉันไม่อยากเจอผู้คน...
ฉันอยากอยู่เงียบๆ คนเดียว...
ฉันเกลียดเสียงโทรศัพท์...
ฉันไม่ชอบรับโทรศัพท์ ไม่ชอบตอบแชทใคร ไม่อยากคุยกับใคร....
ฉันเกลียดแม่กระทั่งเสียงน้ำหยด...
ฉันมีเรื่องไม่สบายใจมากมาย แต่ไม่อยากพูดให้ใครได้ฟัง แม่กระทั่งพ่อแม่...
ฉันรู้สึกล้มเหลวในชีวิต เพราะทำให้พ่อแม่ลำบากเพราะฉันมาตลอด แม่กระทั่งฉันทำงานแล้วก็ตาม...
ฉันทำให้พ่อแม่เสียใจ และเป็นห่วงฉันตลอดเวลา...


ฉันรู้สึกว่าฉันอ้างว้าง ฉันเคว้งคว้างหาทางออกไม่เจอ

ฉันแอบชอบคนๆนึง แต่เค้าปฏิเสธฉัน
ฉันเพียงแค่....
ต้องการใครสักคนอยู่กับฉันเวลาฉันเหงา
ต้องการใครสักคนกอดเวลาฉันล้า
ต้องการใครฟังเรื่องห่วยๆของฉัน
ต้องการใครสักคนนั่งมองหน้าฉัน
ต้องการใครสักคนจับมือก่อนนอน
ฉันแค่ต้องการใครสักคนอยู่ข้างๆฉันแค่นั้น...

คงมีคนสงสัยว่าทำไมไม่กลับบ้าน เพราะความล้มเหลวของฉันไง ฉันจะกลับแบบคนขี้แพ้ไม่ได้ ฉันพยายามหลายครั้ง จนเหมือนจะดีขึ้น
แต่ทุกครั้งที่ดีขึ้น มันก็จะมีเรื่องอะไรเข้ามาอีกมากมาย

จนบางครั้งฉันรู้สึกอยากลาจากโลกนี้ไป...
แต่ฉันอ่อนแอเกินไป ฉันทำไม่ได้
หากวันไหนที่ฉันเข้มแข็งพอที่จะจากโลกนี้ไป
ฉันสัญญาฉันจะรีบไปโดยเร็วที่สุด...

ฉันก็คงยังใช้ชีวิตต่อไปแบบอ้างว้าง
เช้าไปทำงาน->เลิกงานกลับบ้าน->แวะซื้อข้าวมากินที่ห้อง->นอน
ไม่สังสรรค์ ไม่อยากพบผู้คน

ฉันจะอยู่อ้างว้างแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน???