เรารู้สึกเหมือนแม่เราไม่ได้รักเราจริงๆช่วงที่เราลำบากแม่ไม่เคยพูดให้กำลังใจเราเลยเรามีปัญหากับคนที่ทำงานเราจึงตัดสินใจลาออกจากงานด้วยความกดดันทางอ้อมแต่แม่กลับเข้าข้างคนอื่นหรือแม้กระทั่งเราป่วยเรามีโรคประจำตัวแม่ไม่เคยถามสักคำว่าเราเป็นอย่างไรบ้างแม่พูดแต่เรื่องของแม่แล้วทำให้เราทำงานไม่ได้แฟนเราทำงานคนเดียวแต่แม่เขาก็ไม่เคยถามเราเลยว่าเราเป็นยังไงเขาห่วงแต่สามีเราสงสารสามีเราเขาไม่เคยถามความรู้สึกเราเลยมีแต่กดดันเราว่าเมื่อไหร่จะหางานทำหาว่าเราเอาแต่ตัวเองเป็นใหญ่เอาแต่ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ทั้งๆที่เราไม่เคยคิดอย่างนั้นสามีเราไม่เคยว่าอะไรเราเลยเขาเข้าใจเราทุกอย่างมีแต่แม่ที่ชอบเข้าข้างคนอื่นเวลาที่เราล้มแม่มักจะซ้ำเติมเราตลอดไม่เคยพูดให้กำลังใจเราสักครั้งแต่เวลาที่แม่มีปัญหาเรามักจะเห็นอกเห็นใจแม่เสมอเนื่องด้วยแม่มีสามีใหม่เราจึงไม่ได้อยู่กับแม่แต่เหมือนว่าแม่จะรักสามีใหม่มากอะไรเอะอะอะไรเขาก็จะเอาแต่สามีใหม่มาอ้างตลอดจริงๆเรื่องของเรามันยาวกว่านี้นะคะต่อให้พิมพ์เป็นแสนตัวอักษรน่ะมันก็คงไม่หมดหรอกค่ะแต่เราอยากให้เป็นเพื่อนมาแชร์ประสบการณ์ด้วยคนนะคะ