สวัสดีค่ะ ขอเล่าตามความรู้สึกเรานะคะ คือก่อนหน้านี้ครอบครัวเราเคยมีเงินพอใช้มาตลอดเพราะแม่เราหาเงินเก่งค่ะ แต่พอเราเข้าป.5-6ครอบครัวเราก็ไม่มีเงินเหมือนแต่ก่อนแล้ว ของที่เคยมีก็ต้องเอาไปขาย/จำนำหมด โดยเฉพาะช่วงโควิด แม่เราหางานไม่ได้เลยค่ะ ต้องอยู่บ้านไปเกือบปีเลย ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกค่ะ ว่าแม่หาเงินจากไหนมาให้ใช้กินใช้อยู่ แต่มารู้ก็ช่วงปีที่แล้ว ล่าสุดพึ่งรู้ว่าบ้านกำลังโดนยึด ตอนนี้รู้แล้วค่ะ ว่าแม่หาเงินมาจากไหน เราร็สึกสงสารแม่ค่ะ ช่วงโควิด พ่อไม่เคยช่วยอะไรเราเลย เราพิมพ์แบบนี้ดูเหมือนจะเข้าข้างแม่ แต่ไม่รู้จะเอาอะไรมาเข้าข้างพ่อเลยค่ะ ตอนเด็กๆโดนตีเพราะเหตุผลที่เราค่อนข้างจะไม่เข้าใจ ว่าเราผิดด้วยเหรอ ที่ไม่ทำ มันฝังใจเรามาตลอดเลย ถึงจะผ่านมาเป็น10ปี ไหนจะการที่เราทำดีเขาก็ไม่เคยชม พอเราพลาดก็ซ้ำเติมมาตลอด ไม่เหมือนกับแม่ที่เข้าใจเรา ไม่กดดัน ปกป้องเราเสมอ เรารู้ว่าการที่แม่กู้เงินไม่ถามพ่อมันผิด แต่เราคิดว่าแม่มีเหตุผลค่ะ เพราะแม่ทำทุกอย่างเพื่อให้เราไม่อด เราไม่รู้สึกโกรธที่แม่เอาบ้านไปจำนองเลย เรายิ่งรู้สึกสงสารแม่ไปใหญ่ ไม่รู้ว่าจริงๆแม่มีปัญหาอะไรที้เก็บไว้คนเดียวอีก หนี้ทุกอย่างแม่เราเป็นคนจ่ายหมดเลย ที่เป็นชื่อของแม่ พ่อไม่เคยต้องมาจ่ายอะไรเลย แต่พอบ้านโดนยึด พ่อก็โมโหใส่แม่ ด่าแม่ว่าโง่ ใช้คำหยาบคายกับแม่เรา ทั้งๆที่ตัวเองมีเมียน้อย ติดแอลกอฮอล์ คนแบบนี้มีสิทธิ์มาว่าแม่เราด้วยเหรอคะ เรารู้สึกแย่มากที่ปกป้องแม่ไม่ได้ ทั้งๆที่แม่ปกป้องเรามาตลอด งานที่เราทำตอนนี้เงินเดือนก็น้อย เพราะวุฒิเราไม่สูง ดีใจนะคะที่แม่จะได้หย่ากับพ่อ แต่กลัวพ่อจะทำร้ายร่างกายแม่ กลัวแม่ติดคุก ตลอดสองปีที่ผ่านมาเราได้เงินจากพ่อไม่ถึง1000บาท ถ้าแม่ติดคุกเราก็ไม่รู้จะเอาตัวรอดยังไง จะช่วยแม่ยังไง เครียดค่ะ เครียดมาก จะลางานก็ไม่ได้เพราะไม่มีเงิน
กลัวพ่อจะทำร้ายแม่ กลัวแม่ติดคุก