อัพเดท ตอนนี้คุณแม่ท่านไปสบายแล้วนะคะ ไม่ต้องทรมานอีกแล้ว ขอบคุณทุกๆคำแนะนำ และทุกๆกำลังใจค่ะ 24.03.63
สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา อาจจะอธิบายได้ไม่เก่งนัก ขออภัยด้วยนะคะ
เข้าเรื่องเลยละกันค่ะ ตามหัวข้อ คือแม่เราป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย และตอนนี้มันได้ลามไปทั่วร่างกายแล้ว ส่งผลให้ตอนนี้แม่เป็นผู้ป่วยติดเตียง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ขับถ่ายเองไม่ได้
เราก็จำเป็นต้องลาออกจากงานเพื่อมาดูแลแม่ ซึ่งเราไม่มีประสบการณ์และไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ เรารู้สึกว่าตัวเองจิตตกมากกกก เรารู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ ยิ่งนานเข้าเรารู้สึกว่ามันยิ่งบั่นทอนจิตใจ บั่นทอนกำลังใจเรามากเพราะสิ่งที่แม่เป็นอยู่ เรารับรู้ถึงความทรมานของแม่ในทุกๆวัน เราเองก็ทรมานไม่ต่างจากแม่ แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่รักไม่อยากดูแลท่านนะคะ เราคิดว่าที่ผ่านมาเราได้ดูแลท่านจนสุดความสามารถของเราแล้ว เลยเกิดคำถามนี้ขึ้นมาค่ะ
อยากได้คำแนะนำ
- อยากทราบว่า ในเมื่อโรคนี้มันไม่มีโอกาสที่จะหาย เราอยากให้แม่ไม่ต้องทนทรมานเราจะบาปไหม (ในที่นี้เราหมายถึงอยากให้ท่านไปในตอนที่เรายังมีโอกาสได้ร่ำลา ได้เตรียมตัวเตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพราะเราก็คิดว่า ไม่เร็วก็ช้าก็ต้องไปอยู่ดี อีกอย่างถ้าเกิดอาการของแม่ยังยืดเยื้อไปจนถึงขั้นที่ไม่รู้สึกตัวแล้ว เราเป็นห่วงกลัวว่ายายจะทำใจไม่ได้ และเกิดอาการทรุดลงไปอีกคน)
- มีวิธีไหนบ้างไหมที่จะทำให้แม่ไม่ต้องทรมาน ทางโรงพยาบาลเขาจะทำให้ไหม เพราะตัวแม่เองท่านก็อยากไปโดยที่ไม่ทรมาน
ขออนุญาตสอบถามนะคะ ไม่ดราม่านะ เพราะความรู้สึกคนเราต่างกัน และพบเจออะไรที่ต่างกัน ถ้าจะด่าขอเป็นคำเตือนที่ไม่กระทบจิตใจมากนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล.ก่อนตั้งกระทู้เราได้ถามความคิดเห็นจากคนในครอบครัวแล้วนะคะ ทุกคนสภาพจิตใจแย่ไม่ต่างกันเลยมีความคิดเห็นที่ตรงกัน มันอาจจะไม่ถูกต้องหรือถูกใจสำหรับหลายๆคน เราก็ขออภัยด้วยนะคะ ส่วนตอนนี้เราก็ยังไม่กล้าตัดสินใจที่จะทำ เลยอยากสอบถามความคิดเห็นของทุกคนค่ะ
ทนเห็นแม่ตัวเองทรมานได้นานแค่ไหน
สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา อาจจะอธิบายได้ไม่เก่งนัก ขออภัยด้วยนะคะ
เข้าเรื่องเลยละกันค่ะ ตามหัวข้อ คือแม่เราป่วยเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย และตอนนี้มันได้ลามไปทั่วร่างกายแล้ว ส่งผลให้ตอนนี้แม่เป็นผู้ป่วยติดเตียง ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ขับถ่ายเองไม่ได้
เราก็จำเป็นต้องลาออกจากงานเพื่อมาดูแลแม่ ซึ่งเราไม่มีประสบการณ์และไม่เคยพบเจอกับเหตุการณ์แบบนี้ เรารู้สึกว่าตัวเองจิตตกมากกกก เรารู้สึกเหนื่อย รู้สึกท้อ ยิ่งนานเข้าเรารู้สึกว่ามันยิ่งบั่นทอนจิตใจ บั่นทอนกำลังใจเรามากเพราะสิ่งที่แม่เป็นอยู่ เรารับรู้ถึงความทรมานของแม่ในทุกๆวัน เราเองก็ทรมานไม่ต่างจากแม่ แต่ไม่ใช่ว่าเราไม่รักไม่อยากดูแลท่านนะคะ เราคิดว่าที่ผ่านมาเราได้ดูแลท่านจนสุดความสามารถของเราแล้ว เลยเกิดคำถามนี้ขึ้นมาค่ะ
อยากได้คำแนะนำ
- อยากทราบว่า ในเมื่อโรคนี้มันไม่มีโอกาสที่จะหาย เราอยากให้แม่ไม่ต้องทนทรมานเราจะบาปไหม (ในที่นี้เราหมายถึงอยากให้ท่านไปในตอนที่เรายังมีโอกาสได้ร่ำลา ได้เตรียมตัวเตรียมใจกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพราะเราก็คิดว่า ไม่เร็วก็ช้าก็ต้องไปอยู่ดี อีกอย่างถ้าเกิดอาการของแม่ยังยืดเยื้อไปจนถึงขั้นที่ไม่รู้สึกตัวแล้ว เราเป็นห่วงกลัวว่ายายจะทำใจไม่ได้ และเกิดอาการทรุดลงไปอีกคน)
- มีวิธีไหนบ้างไหมที่จะทำให้แม่ไม่ต้องทรมาน ทางโรงพยาบาลเขาจะทำให้ไหม เพราะตัวแม่เองท่านก็อยากไปโดยที่ไม่ทรมาน
ขออนุญาตสอบถามนะคะ ไม่ดราม่านะ เพราะความรู้สึกคนเราต่างกัน และพบเจออะไรที่ต่างกัน ถ้าจะด่าขอเป็นคำเตือนที่ไม่กระทบจิตใจมากนะคะ ขอบคุณค่ะ
ปล.ก่อนตั้งกระทู้เราได้ถามความคิดเห็นจากคนในครอบครัวแล้วนะคะ ทุกคนสภาพจิตใจแย่ไม่ต่างกันเลยมีความคิดเห็นที่ตรงกัน มันอาจจะไม่ถูกต้องหรือถูกใจสำหรับหลายๆคน เราก็ขออภัยด้วยนะคะ ส่วนตอนนี้เราก็ยังไม่กล้าตัดสินใจที่จะทำ เลยอยากสอบถามความคิดเห็นของทุกคนค่ะ