ดึกดื่น
ในค่ำคืนที่เงียบสงัด
ใต้แสงดาวสายลมโชยพัด
หญ้าระบัดและหัวใจยังไหวเอน

โดดเดี่ยว
ความเปล่าเปลี่ยวเป็นเพื่อนเล่น
กลางวันลึกลับและซ่อนเร้น
ตกดึกโลดเต้น เล่นแสงดาว

ดื่มด่ำ
ความเหงาค่ำคืนและลมหนาว
ภาพจำความหลังและเรื่องราว
แพรวพราววาววับแล้วลับลา

คืนนี้
ความเหงาที่มีไม่ใช่ปัญหา
มันคุ้นมันเคยเลยชินชา
ที่มากกว่าคือความทรงจำ

เรื่องเก่า
เข้ามาโหมโจมกระหน่ำ
รอยทางรอยใจรอยจำ
รอยใครรอยคำยังย้ำเตือน
.
.
.
รอยคำรอยใครไม่ลบเลือน