เล่าเรื่องอดีตในสงครามที่สำคัญต่อภูมิภาคเอเชียโดยเฉพาะในแถบบ้านเรา ในฐานะมีส่วนร่วมนิดๆต่อเหตุการณ์ครั้งนั้นเพราะพ่อแม่สร้างบ้านห้องเช่าบังกาโลให้บรรดาเมียเช่าของทหาร GI อยู่(จ.อุดรธานี) ตอนนั้นก็ยังเด็กไม่ประสีประสาเหตุการณ์กับสงคราม เพียงแต่รับรู้ได้ว่าจังหวัดตัวเองเป็นฐานทัพใหญ่ของทหารอเมริกัน นึกภาพได้ว่าสภาพในตัวเมืองเต็มไปด้วยผับบาร์สถานที่บันเทิงเริงรมณ์ต่างๆคึกคักมาก เงินดอลลาห์สะพัดแทบจะใช้จ่ายแทนเงินบาทไทยเราเลย ผู้หญิงทั่วทุกแทบภูมิภาคต่างๆไม่ใช่เฉพาะแถบภาคอีสานต่างมุ่งมาขุดทองกันเป็นจำนวนมาก(พวกผู้ชายด้วยโดยเฉพาะนักร้องนักดนตรี อื่นๆ) ในย่านการค้าของตัวเมืองทหารอเมริกันควงคู่กันกับสาวไทยเป็นภาพปกติจนชินตา ดูๆคล้ายๆเหมือนเมืองหนึ่งของอเมริกาเลยทีเดียว...มาว่ากันเรื่องที่ว่าสหรัฐยอมรับไหม?ว่าพ่ายแพ้ในสงครามครั้งนั้น เพราะภาพข่าวตอนที่กรุงไซง่อนแตกเห็นชาวอเมริกันหนีกันกระเจิงภาพนั้นยังติดตาอยู่ โดยเฉพาะการแย่งกันขึ้นเรือรบเพื่อออกจากเวียตนามใต้ ซึ่งต่อมาก็กระทบสังคมไทยไม่ใช่น้อยเพราะฐานทัพหลายๆที่ก็ปิดตัวลง เหล่าทหารก็ส่งกลับบ้าน(บ้านเช่าก็กระทบไปด้วยเพราะบรรดาเมียฝรั่งก็ต้องกลับบ้านเดิม) หลายๆสื่อก็เสนอแค่ว่าเวียตนามเหนือชนะและที่ลาวฝ่ายคอมมิวนิตส์ก็ชนะฝ่ายเสรีจนมีการเปลี่ยนแปลงการปกครองมาจนปัจจุบัน. ในส่วนของสหรัฐเองก็ไม่ได้ออกข่าวใดๆในการที่สหรัฐถอนตัวจากสงครามในครั้งนั้น(หรือว่าผมตกข่าว)ใ