ในเวียตนามส่วนใหญ่เราปะทะกับเวียตกงหรือพวกทหารบ้าน ส่วนในลาวนั่นเราปะทะและยันกับเวียตนามเหนือกับลาวแดงโดยตรง ในสมรภูมิลาวเราแพ้เปรียบเนื่องจากเราถูกฝึกมาเพื่อ รุกและยึด พอเรามารบก็มาเจอกับการยึดและตั้งรับ คือเข้าตีเพื่อยึดที่ราบสูง ภูเขา เนินสูงข่ม พอยึดได้ก็ตั้งรับทีนี้พอเราตั้งรับแล้วเราแพ้เปรียบทันที เนื่องจากทหารทั้งกองพันมาอยู่บนเขา คิดเอาว่าทหารสี่ร้อยกว่าคนขุดบังเกอร์บนยอดเขาพวกเวียตนามลาวแดงอยู่ในป่าทึบรอบๆ ไกลออกไปเป็นปืนใหญ่122มม.130มม.จรวด120มม. ยิงเข้ามาทุกวันตกลงตรงไหนก็เจ็บหรือตายล่ะครับ  ปืนใหญ่เรายิงไม่ถึงเขาต้องใช้เครื่องบินแต่พวกตั้งยิงในถ้ำแถมมี ปตอ ป้องกันเครื่องบินก็ทำอะไรลำบาก ในแนวรอบๆเนินเขาพวกเอาชุดลาดตระเวณซุ่มโจมตี วางกับระเบิด ของเขาใช้ชุดเล็ก4-6คนในการปฏิบัติการ เมื่อจะเข้าโจมตีเขาจะมากลางคืน เอาจรวดRPG และ ค61 มายิงสี่ซ้าห้านัด พวกเราก็ยิงออกไปไฟแล่บ เขาเห็นหมดที่ตั้งอาวุธหนักเบา บก.พัน อีกไม่กี่วันก็เข้ามาเกาะรอบๆฐานมาซุ่มยิงรบกวนทุกวัน ลูกยาวก็มาทุกวัน การส่ง สป ทำไม่ได้เพราะเครื่องบินโดนยิง ขนาดส่งคนเจ็บคนตายพวกยังยิง ล้อมนานวันเข้า สป หมดทั้งอาวุธ อาหาร คราวนี้ก็ต้องถอยล่ะครับ บางครั้งถอยมาเงียบๆพวกก็ไม่ตาม บางครั้งถอยมาพวกตามมายิงกะจะโอเวอร์รันกันเลย สมรภูมิที่ดุเดือดที่สุดต้องยกให้ บก.สิงหะ ตั้งแต่ทุ่งไหหินยันล่องแจ้ง เพราะเป็นจุดสำคัญที่สุด ดุเดือดขนาดต้องขอB52มาช่วยปูพรม โดนโอเวอร์รันก็หลายกองพัน รบติดพันกันสามวันจนต้องติดดาบปลายปืนประจันบานกันก็หลายครั้ง ผลัดกันรุกผลัดกันรับ ช่วงหลังไอ้กันต้องหาอาสาสมัครเข้ารับการฝึกrecondoเพื่อล่ารถถังโดยเฉพาะ หากว่าสงครามลาวถูกเปิดเผยเราๆท่านๆคงได้รับรู้ถึงความกล้าหาญ และวีรกรรม ในครั้งนั้น