ผมรู้สึกหมดหวังหมดศรัทธาต่อทุกๆอย่าง ผมทบทวนตัวเองดีๆแล้วพบว่าตัวเองไม่มีความฝัน ไม่มีศรัทธา ไม่มีไฟ _{ไม่ใความต้องการอะไรเลยใช้ชีวิตวันๆไปแบบไร้เส้นทางโดยสิ้นเชิง} ผมพยายามหาความต้องการของตัวเอง ไม่พบอะไรเลย มันว่างเปล่ามากๆ บางทีผมก็คิดนะว่าถ้าตายไปก็คงจะดีครอบครัวเสียผมไปคนเดียวคงไม่เป็นไร แต่ผมก็ไม่คิดจะฆ่าตัวตายนะ ผมจะอยู่ต่อไปเรื่อยๆหรือตายไปก็ไม่สำคัญอะไร ตอนนี้อยู่ไปก็เหมือนไม่มีชีวิต บางครั้งผมเศร้าจนนำ้ตาไหลเลย ทำอย่างไงผมจะมีเหตุผลให้มีชีวิตเหมือนคนอื่น ผมอยู่มาทำไมตั้งนานโดยไม่มีจุดมุ่งหมายได้ยังไง จะฝืนยิ้มก็ไม่ได้ จะร้องให้ก็ไม่มีประโยชน์ แค่แรงจะเดินก็แทยบไม่มี ผมอาจจะเป็นคนอักตัญญูที่สุดก็ได้ ไม่มความสุขเลย มีแต่ความเศร้าและอ้างว้าง ว่างเปล่า ผมเริ่มเกลียดตัวเองแล้วล่ะที่ไร้ค่าขนาดนี้ แค่ความต้องการของตัวเองยังหาไม่ได้เลย เหนี่อยมากๆเลยที่ต้องตามหามันโดยไร้จุดหมาย ฆ่าตัวตายไม่ได้เพราะไม่อยาก กลัวว่าจะโดนดูถูก เหยียดหยามว่าอ่อนแอ ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยเห็นค่าอะไร ไม่เคยก็ไม่ถูกเพราะมันเสียความรู้สึกนั้นไปนานแล้ว ผมเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรนะ ก็จำไม่ได้แล้วล่ะ แค่พิมพ์อยู่นี้ก็เจ็บที่หัวใจอึดอัดที่หน้าอกจะแย่ ผมควรจะทำยังไงดี