ว่ากันว่า การยิ้มให้แก่กัน คือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์กับทุกผู้ทุกคน ก่อนจะพัฒนาไปสู่ความสัมพันธ์ในรูปแบบอื่นๆ ตามแต่เวลาและโอกาสจะเอื้ออำนวย

ด้วยหลักข้างต้น ทำให้ตัวผมนั้นคิดว่า การยิ้มทักทายให้แก่กัน เป็นเรื่องที่ดีที่พึงกระทำต่อเพื่อนร่วมงาน เพราะถือเป็นการส่งผ่านความจริงใจให้แก่กันผ่านรอยยิ้ม ดังนั้น ผมเลือกที่จะทักทายเพื่อนร่วมงาน ด้วยการยิ้ม และถ้าเพื่อนร่วมงานที่เราได้ทักทายไป ทักทายตอบกลับมา แม้เพียงพยักหน้ารับรู้ ก็ถือว่าโอเคแล้ว

แต่มีกรณีนึงที่ผมเจอ แล้วรู้สึกไม่โอเคเลยจากการยิ้มทักทาย นั่นคือ เมื่อผมได้ยิ้มทักทายเพื่อนร่วมงานไป (ซึ่งผมคิดว่าตัวผมไม่เคยมีปัญหา/พิพาทอะไรต่อทั้งเธอ/เขา) ปรากฏว่า เธอ/เขา กลับเมิน ไม่ตอบ ทำไม่รู้ไม่ชี้ เสมือนต่อหน้าเธอ/เขามีแต่อากาศธาตุ ครั้งสองครั้งแรก ผมก็คิดว่า เธอ/เขาอาจขุ่นข้องใจเรื่องงานที่ทำให้คิดไปจนมองไม่เห็นการยิ้มทักทายจากผม แต่พอครั้งที่ 3 4 และต่อๆ ไปกลับยังกระทำเช่นเดิม จนทำให้ผมเสีย self พอสมควรว่า เราทำถูกต้องแล้วหรือไม่ ที่ยังคงเดินหน้ายิ้มทักทายกับพวกเขา ทั้งที่เขาก็ไม่ได้อยากรับการทักทายนั้น มิหนำซ้ำยังพาลให้เราไม่สบายใจอีกด้วย

ผมนั้นไม่สบายใจนักที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แต่กระนั้น ถ้าจะเมินไปเลย ก็จะกลายเป็นว่าไม่รักษามนุษยสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงาน และถ้าทักทายไปแล้วไม่ได้รับการตอบรับ ตัวเองก็ไม่สบายใจเอง ผมควรหาทางออกในเรื่องนี้อย่างไรดีครับ