ผมชอบสาวรุ่นน้องคนหนึ่ง ชอบมาก ชอบจริงๆ ชอบแบบว่า อยากมีครอบครัวด้วยเลย
เพราะ เค้าเป็นคนน่ารัก นิสัยดี เป็นคนดี รักครอบครัว รักพี่น้อง ผมรู้จักสามปี ผมสัมผัสสิ่งนี้ได้เลย

ผมจีบเธอ และสุดท้าย ไม่เป็นผล อกหักหนักมาก เธอให้ได้แค่ พี่ชายหรือเพื่อน หรือคนรู้จักกัน
แต่เธอก็ยังน่ารักเหมือนเดิม เจอทีไร ยิ้มหวาน ทักทาย พูดคุย นิสัยดีเหมือนเดิม และยังไม่มีแฟน

สามสี่เดือนที่ผ่านมา ผมเจอเธอ จากปกติจะเข้าไปคุย เข้าไปหา อยากใกล้ชิดเธอ
แต่ผมไม่ทำแบบนั้นแล้ว เจอกัน (นานๆเจอที) ก็ยิ้มนิดๆรับไหว้ ไม่เข้าหา ไม่พูดคุยด้วย ถามคำตอบคำ และยิ้มน้อยๆ
ไม่ครับ ผมไม่ได้โกรธที่เธอไม่รัก แต่ผมทำใจไม่ได้เลย คือไม่ได้เป็นแฟน ก็จากกันด้วยดีเถอะ ผมมองเธอเป็นอากาศธาตุ
แต่เป็นอากาศที่บริสุทธิ์สดใส

ผมเคยทำใจ ใกล้ชิดเธอเหมือนเดิม แต่มันทำใจไม่ได้เลย นี่ขนาดเธอยังไม่มีแฟนยังปวดใจ ถ้าวันไหนเธอจูงมือแฟนมาให้รู้จัก
ผมคง ตายหยั่งเขียด ถึงตรงนี้จะมีคนรีบบอกว่า รักไม่ต้องหวังผล เห็นคนที่เรารักมีความสุข เราก็มีความสุขด้วย ขอขำนะ อิอิ

นั่นแหละครับ ตอนนี้เวลาเจอเธอ ผมก็เก็บเธอไว้ในใจ ยิ่งเจอเธอ เธอก็น่ารักเสมอ เธอดีไม่เปลี่ยน แต่เป็นเพื่อนพี่น้องไม่ได้จริงๆ
ผมคิดแบบนี้ ผมผิดไหมครับ?
ย้ำว่า ไม่ได้โกรธเกลียดอะไรนะ แถมรักมากขึ้นในทุกครั้งที่เจอ
เลยต้องทำเป็นไม่แคร์ กลัวแพ้ใจตัวเอง แล้วจะมานอนดิ้น เป็นกิ้งก่าโดนไฟรักลน
จบครับ