สวัสดีค่ะ เราพอจะรู้ความหมายอยู่แล้วกับสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ แต่เราแค่ขอใช้พื้นที่นี้ระบายหน่อยค่ะ หรือใครอยากให้คำตอบ หรือคำแนะนำก็สามารถพิมพ์ได้เลยนะคะ
     เราคุยกับคนๆนึงอยู่ค่ะ เค้าเป็นทหาร และอายุน้อยกว่าเรา 2 ปี ตอนที่เขาทักมาครั้งแรก เราว่าจะไม่ตอบแล้ว เพราะเราเคยฝังใจกับทหาร แต่สุดท้ายเราก็ตอบ เขาไม่เหมือนคนที่ผ่านๆมา แต่ละครั้งที่ได้คุยกับเขา ถึงมันจะแค่แปปเดียว แต่เราก็มีความสุขที่ได้คุยกับเขา เรานับวันรอวันที่เขาจะได้เล่นโทรศัพท์ ถึงจะได้คุยไม่นาน แต่เราโคดดีใจเลยอะ
     วันที่ 29 ธันวาคม 2567 เราและเขาได้นัดพบกัน พวกคุณรู้ไหม เราโคดมีความสุขเลยอะ ที่ได้เจอเขา เราอยากให้เวลามันนานกว่านี้ แต่มีพบก็ต้องมีจาก เขาถามเราว่า ถ้ากลับบ้านไปจะยังคุยกันเหมือนเดิมไหม เราตอบว่า ก็ต้องคุยเหมือนเดิมสิ เธอจะไม่คุยกับเขาต่อหรอ เขาตอบกลับเราว่า ต้องคุยต่อสิ ตอนจะกลับบ้านรถเขายางแตก และบ้านเรากับเขาห่างกันมาก ซึ่งเวลานั้นไม่มีร้านไหนเปิดแน่นอน เพราะตอนนั้นเป็นเวลาตี 1 แล้ว โทรหาเพื่อนโทรหาใครก็ไม่มีใครรับสายเราเลย เราเลยตัดสินใจโทรหาคนคุยเก่า เรารู้ว่ามันไม่ถูก แต่เราไม่มีทางเลือกแล้วจริงๆ และใช่คนคุยเก่ารับสายเรา และมารับเราไปส่งบ้าน เราถามเขาแล้วว่าเธอโอเครไหม เธอจะโกรธเขาไหม เขาตอบว่า เขาโอเคร เขาไม่โกรธ ทำไมเขาต้องโกรธ ถ้าถึงบ้านแล้วทักบอกเขาด้วย พอถึงบ้านเราก็ทักบอกเขาเลย และก็คุยกันปกติ พอมาตอนเช้า เขาถามคำตอบคำ และเขาก็ไม่ตอบเราอีกเลย เขาหายไปเลย เราไม่รู้ว่าเราทำอะไรผิด หรือมันเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เขาหายไป อย่างน้อยบอกกันหน่อยสิว่า ว่าเราไม่อยากคุยกับเธอแล้ว เรามีคนคุยใหมแล้ว หรืออะไรก็ได้ ไม่ใช่หายไปแบบนี้ เราโคดไม่ชอบเลย เราไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงหายไปแบบไม่บอกอะไรเราเลย เราโคดเสียใจเลยอะ พยายามทำใจให้ลืมเขาอยู่ตอนนี้ค่ะ ขอบคุณทุกคนที่รับฟังเรื่องของเราจนจบนะคะ ขอบคุณจริงๆค่ะ งือออออ