ไม่รู้จะไประบายที่ไหน ขอใช้ที่นี่ระบายนะคะ
คุยกะที่บ้านไม่รู้เรื่อง
ไม่รู้ว่ามันเก็บกดมาตั้งแต่เด็กๆหรือเปล่า
ช่วงหลังเรารู้สึกว่าตัวเองห่วยโคตรห่วย
ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำกับข้าวก็ไม่รอด(อันนี้ลองทำหลายรอบแล้วบอกตรงๆห่วยมากแถมเกือบไฟไหม้)
หลังเรียนจบคือรู้สึกว่าชีวิตดิ่งลง
ส่วนหนึ่งเป็นที่นิสัยเราด้วยมั้ง
เราไม่ชอบการเข้าสังคมพอสมควร เป็นคนโลกแคบมีเพื่อนไม่กี่คน การเจอคนใหม่ไม่ใ่ช่ปัญหา เราคุยได้แต่ถ้าไม่สนิทคือจะไม่เปิดปากก่อน ขนาดเพื่อนเก่าตอนเจอแรกๆเราใช้เวลาเกือบเดือนที่จะจำทุกคนในห้องได้
ปัญหาเราตอนนี้ก็พอรู้ตัวบ้างว่าเป็นที่ตัวเราเครียดด้วยและสภาพรอบข้างที่เครียดและกดดันด้วย
พอเสียบ้านไปครอบครัวเราถึงกับแย่ไปเลยมันเครียดกดดันไปหมดไม่รู้เขาจะให้เราออกเมื่อไหร่ ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ด้วย เรากู้เงินมาก็หมดไปกับรายจ่ายทั้งหนี้เก่าหนี้ใหม่ พ่อเราทิ้งหนี้ไว้พอสมควร เราเข้าใจเจ้าหนี้นะ แต่เราไม่มีจริงๆ มาวันนี้ลูกน้องที่อยู่กันมายี่สิบปีบอกจะออกไปอยู่กะที่อื่นเขาให้เงินไม่อั้น... เราท้อเลยขาดคนนี้ไปคือขาดมือขวาที่ไว้ใจได้ เราไม่มีปัญญาเพิ่มเงินเดือนให้จริงๆ เราอยากให้เขาเพิ่มนะแต่หมุนไม่ทันจริงๆ รู้สึกได้เลยว่าจะต้องปิดตัวเร็วๆนี้แน่นอน
ช่วงหลังแม้กระทั่งการอ่านนิยายที่เราชื่นชอบก็ไม่สามารถทำให้เรากลับมาอารมฌ์ดีได้ เรานอนไม่หลับทุกวัน บางวันตีสี่บางวันตีหนึ่ง ทำให้เราตื่นสายจนโดนว่า เราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่อยากไปไหนอยากอยู่บ้านเฉยๆ พี่เราชอบบอกให้ออกไปดูโลกบ้างไม่ใช่อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน แต่เราไม่ชอบที่คนเยอะๆไง เคยถึงขั้นทะเลาะกันเรื่องพาแม่ไปเที่ยววันอาทิตย์ว่าทำไมไม่ไปด้วยกัน
บางครั้งเราเกิดอยากร้องไห้ขึ้นมาซะเฉยๆ บางทีก็นึกถึงว่าถ้าเราตายงานศพเราจะมีใครมามั้ยนะ ไม่ต้องจัดดีกว่ามั้ง
บางครั้งทะเลาะกับแม่ ที่เราเสียใจและโกรธคือเขาชอบพูดว่ากูอยากตาย ทุกครั้งเราต้องระงับอารมณ์ไม่ให้สวนออกไปว่าให้ตายทั้งบ้านเลยมั้ยจะได้หมดห่วง... มันแย่อ่ะ
โคตรแย่
มีเพื่อนบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราไปทำแบบทดสอบออนไลน์เราเข้าข่ายนะแต่ไม่ได้ไปหาหมอ
เราคุยๆกะพี่กะแม่เรื่องโรคซึมเศร้าเราเลยได้รู้ว่าความเข้าใจจากครอบครัวในเรื่องนี้คงหาไม่ได้เพราะเขาไม่มีความเข้าใจเรื่องโรคนี้เลย ต่างก็มีความคิดของตนเอง
วันนี้เรารู้สึกแย่จริงๆ ขอบคุณที่ให้พื้นที่เราระบายมันออกมา จะคุยกะเพื่อนก็กลัวมันจะหลุดปากเหมือนที่เราชอบหลุด
ถ้าจู่ๆคุณรู้สึกว่าไม่ไหวแล้วห่วยจังเรา.... จะทำอย่างไร (ขอพื้นที่ระบายเฉยๆค่ะ)
คุยกะที่บ้านไม่รู้เรื่อง
ไม่รู้ว่ามันเก็บกดมาตั้งแต่เด็กๆหรือเปล่า
ช่วงหลังเรารู้สึกว่าตัวเองห่วยโคตรห่วย
ทำอะไรไม่ได้สักอย่าง ทำกับข้าวก็ไม่รอด(อันนี้ลองทำหลายรอบแล้วบอกตรงๆห่วยมากแถมเกือบไฟไหม้)
หลังเรียนจบคือรู้สึกว่าชีวิตดิ่งลง
ส่วนหนึ่งเป็นที่นิสัยเราด้วยมั้ง
เราไม่ชอบการเข้าสังคมพอสมควร เป็นคนโลกแคบมีเพื่อนไม่กี่คน การเจอคนใหม่ไม่ใ่ช่ปัญหา เราคุยได้แต่ถ้าไม่สนิทคือจะไม่เปิดปากก่อน ขนาดเพื่อนเก่าตอนเจอแรกๆเราใช้เวลาเกือบเดือนที่จะจำทุกคนในห้องได้
ปัญหาเราตอนนี้ก็พอรู้ตัวบ้างว่าเป็นที่ตัวเราเครียดด้วยและสภาพรอบข้างที่เครียดและกดดันด้วย
พอเสียบ้านไปครอบครัวเราถึงกับแย่ไปเลยมันเครียดกดดันไปหมดไม่รู้เขาจะให้เราออกเมื่อไหร่ ยิ่งเศรษฐกิจแบบนี้ด้วย เรากู้เงินมาก็หมดไปกับรายจ่ายทั้งหนี้เก่าหนี้ใหม่ พ่อเราทิ้งหนี้ไว้พอสมควร เราเข้าใจเจ้าหนี้นะ แต่เราไม่มีจริงๆ มาวันนี้ลูกน้องที่อยู่กันมายี่สิบปีบอกจะออกไปอยู่กะที่อื่นเขาให้เงินไม่อั้น... เราท้อเลยขาดคนนี้ไปคือขาดมือขวาที่ไว้ใจได้ เราไม่มีปัญญาเพิ่มเงินเดือนให้จริงๆ เราอยากให้เขาเพิ่มนะแต่หมุนไม่ทันจริงๆ รู้สึกได้เลยว่าจะต้องปิดตัวเร็วๆนี้แน่นอน
ช่วงหลังแม้กระทั่งการอ่านนิยายที่เราชื่นชอบก็ไม่สามารถทำให้เรากลับมาอารมฌ์ดีได้ เรานอนไม่หลับทุกวัน บางวันตีสี่บางวันตีหนึ่ง ทำให้เราตื่นสายจนโดนว่า เราเริ่มมีความรู้สึกว่าไม่อยากไปไหนอยากอยู่บ้านเฉยๆ พี่เราชอบบอกให้ออกไปดูโลกบ้างไม่ใช่อุดอู้อยู่แต่ในบ้าน แต่เราไม่ชอบที่คนเยอะๆไง เคยถึงขั้นทะเลาะกันเรื่องพาแม่ไปเที่ยววันอาทิตย์ว่าทำไมไม่ไปด้วยกัน
บางครั้งเราเกิดอยากร้องไห้ขึ้นมาซะเฉยๆ บางทีก็นึกถึงว่าถ้าเราตายงานศพเราจะมีใครมามั้ยนะ ไม่ต้องจัดดีกว่ามั้ง
บางครั้งทะเลาะกับแม่ ที่เราเสียใจและโกรธคือเขาชอบพูดว่ากูอยากตาย ทุกครั้งเราต้องระงับอารมณ์ไม่ให้สวนออกไปว่าให้ตายทั้งบ้านเลยมั้ยจะได้หมดห่วง... มันแย่อ่ะ
โคตรแย่
มีเพื่อนบอกว่าเราเป็นโรคซึมเศร้า เราไปทำแบบทดสอบออนไลน์เราเข้าข่ายนะแต่ไม่ได้ไปหาหมอ
เราคุยๆกะพี่กะแม่เรื่องโรคซึมเศร้าเราเลยได้รู้ว่าความเข้าใจจากครอบครัวในเรื่องนี้คงหาไม่ได้เพราะเขาไม่มีความเข้าใจเรื่องโรคนี้เลย ต่างก็มีความคิดของตนเอง
วันนี้เรารู้สึกแย่จริงๆ ขอบคุณที่ให้พื้นที่เราระบายมันออกมา จะคุยกะเพื่อนก็กลัวมันจะหลุดปากเหมือนที่เราชอบหลุด