ต่อจากเมื่อวานค่ะเงินที่เราหามาได้พ่อกับแม่เลี้ยงจะต้องได้จนเกือบหมดจะว่าไปแล้วชีวิตเราเหมือนละครหลังข่าวนั้นแหละค่ะ😂ชีวิตเราอาภัพในเรื่องความรักค่ะไม่ว่าจะเป็นรักในรูปแบบไหนก็ตามแม่แท้ๆของเราก็อยู่ต่างประเทศค่ะแต่แม่กลับรักแต่พี่สาวคนโตไม่ว่าพี่สาวจะเอ่ยปากอยากได้อะไรแม่ให้หมดแม้กระทั่งสามีของพี่สาวแม่ก็ยอมเลี้ยงดูไม่ยอมให้พวกเขาทำงานอะไรเลยแม่ซื้อที่นาซื้อบ้านซื้อรถให้พี่สาวเรียกง่ายๆพี่สาวเราไม่ต้องทำงานอะไรก็สามารถอยู่ได้แบบสบายๆเลยค่ะบางทีเราก็แอบหวังน่ะค่ะหวังว่าสักวันนึงทุกคนจะเห็นเรามีตัวตนมีค่าและมีความดีพอที่พวกเขาจะแบ่งปันความรักความห่วงใยมาให้เราบ้างแต่ป่าวเลยค่ะบางทีแม่เราก็บังคับให้เราช่วยเหลือพี่สาวเรื่องเงินทองอยู่บ่อยๆจนมาถึงทุกวันนี้ค่ะเรารับไม่ไหวแล้วและเราพึ่งมารู้ตัวเมื่อเดือนที่แล้วว่าเราป่วยค่ะ......😢😢😢เราป่วยเป็นโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรงเรื้อรังเราเคยพยายามฆ่าตัวตายมาแล้วหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จพอเรารู้ตัวว่าป่วยเราก็ไปพบหมอเพื่อรักษาค่ะและเราก็พยายามจะบอกแม่แท้ๆของเราแต่ยังพูดไม่จบแม่เรายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราป่วยเป็นอะไรแต่แม่เราตัดบทง่ายๆด้วยคำว่าเราคือตัวปันหามีแต่เรื่องสร้างแต่ปันหาเราได้ยินแค่นั้นเราก็พูดอะไรต่อไปไม่ออกเราเหมือนตกลงในหลุมดำที่ลึกมากค่ะเราเลยหันไปหาพ่อเราหวังน่ะค่ะหวังว่าพ่อเราจะรับฟังบ้างแต่เราคงหวังมากเกินไปพ่อเราไม่สนใจไม่พอยังจะเอาแต่เงินเพิ่มแล้วพอเราบอกเราไม่มีเราทำงานไม่ได้หลายวันแล้วพ่อเราก็จะหาเหตุผลร้อยแปดเพื่อจะให้เราส่งเงินให้จนได้พอเจอแบบนี้เราแย่หนักกว่าเดิมค่ะเราจมอยู่กับความเศร้ามันทรมานมากค่ะส่งผลกระทบต่อลูกและสามีเรามากแต่พวกเขาก็ยังเข้าใจและพยายามช่วยให้เราดีขึ้นแม่สามีก็ดีกับเรามากดีกว่าพ่อแม่แท้ๆของเราอีกค่ะตอนนี้ที่เขียนไปบางทีเราก็ต้องหยุดพักเพื่อร้องไห้เราใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะเขียนออกมาได้บางคนอาจจะคิดว่าทำมัยเราต้องยอมคนรอบข้างเราขนาดนี้ที่เรายอมเพราะเราหวังน่ะค่ะว่าทุกคนจะเห็นในสิ่งที่เราทำสักวันและเราอยากได้ความรักจากครอบครัวสักบ้างสักครั้งนึงก็ยังดี....ขอบคุณทุกคนที่เสียสละอ่านน่ะค่ะ