ต้นสนทอดยาวสูงสุดลูกหูลูกตา รามูเอลก้าวลงจากรถ...
เขาเห็นลูกสนเล็ก ๆ สามสี่ลูกเกาะเป็นเกลียว หล่นบนทางเท้า...

ป้ายรถเมล์มีกุหลาบหลากสีสัน เต็มไปด้วยนานาพันธุ์ตามทางเดิน
ฝั่งตรงข้ามเป็นทะเลสาปเวิ้งว้าง น้ำสีเงินสงบใส... ไกลสุดสายตา เห็นภูเขาเรียงรายสลับซับซ้อน... 
เมื่อรถประจำทางแล่นจากไป... จะเห็นเป็นเงาปรากฏสะท้อนในพื้นน้ำสีคราม... 

นกไนติงเกลสองสามตัว บินผ่านผิวน้ำเป็นครั้งคราว พลางส่งเสียงร้อง 
"จิ๊บ จิ๊บ ~ วี้ วี่ วี๊ดดดดด ~" 
"นึกแล้ว... ว่าต้องได้ยินเสียงไนติงเกลร้องเพลง... ไว้คราวหน้าจะแวะมาสเก็ตช์ภาพ... " รามูเอลยิ้ม

เขาก้มมองนาฬิกา พบว่าผ่านมาแล้วสามสิบห้านาที... ตาของเขาค่อย ๆ เลื่อนไปที่แผ่นกระดาษชิ้นเล็กในมือ พลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อีกครั้ง 

เสียงฝีเท้าดังมาจากไกล ๆ ชายผมหยักศก วิ่งตามรถเมล์ด้วยความเร็วเต็มกำลัง!!
เขาวิ่งตัดสวนแอซเซเลียน หันซ้ายแลขวา เห็นรามูเอลยืนใต้ต้นวิลโลว์
ชายผมหยักศกปรี่ตรงดิ่ง เข้าไปทันที!!!

รามูเอลหยุดกึกอยู่สามวินาที ในเวลาเดียวกันนัยน์ตาอันคม ก็จ้องมาที่เขา
พร้อมร้องเสียงดังว่า
"แกเล่นได้ยอดเยี่ยมมาก รามูเอล!!!" ชายผมหยักศกกล่าวอย่างยกย่อง
ทั้งคู่สบตากัน รามูเอลพยักหน้า ยิ้มอวดฟันขาวให้ชายผมหยักศก อย่างเพื่อนรักที่รู้จักนานนับสิบปี!!

"แกก็เล่นได้ร้ายกาจนะแฟรงค์" รามูเอลตอบ
"ก็ฉันเป็นนักแสดงนี่หว่า คนเป็นนักแสดงความกล้าสำคัญกว่าพรสวรค์นะ... ว่าแต่ แผนสำเร็จมั้ย ?" เขายิงคำถามอย่างตื่นเต้น พลางใช้มือขวาลูบเครา
"นี่ไง ได้ชื่อ และเบอร์โทรมาแล้ว!" รามูเอลตอบด้วยน้ำเสียงสนิทสนม มือขวาชูกระดาษขึ้นส่องต้องดวงอาทิตย์ พลางเอื้อมมือซ้ายตบบ่าเพื่อนรักเบา ๆ 

"เยี่ยมจริง ๆ ข่าวดีแบบนี้ต้องฉลอง!" แฟรงค์ยิ้มกว้างพลางพูดต่อ 
"เมื่อกี้ฉันเจอคอฟฟี่ช็อปเปิดใหม่ ตรงหัวมุมสวนโน่นแน่ะ ไปที่นั่น แล้วเล่าให้ละเอียดยิบเลยนะ" 
"ได้... แต่แกต้องเลี้ยงกาแฟดำฉัน!! เพราะฉันเอาเงินไปเช่าชุดสูทตามที่แกบอก ตอนนี้กระเป๋าแห้ง" เขายิ้มเนือย ๆ และยักคิ้ว

ทั้งสองกอดคอ เดินคุยไปหัวเราะไป ข้ามถนนลัดสวนสาธารณะ...
"ตอนแรกฉันคิดว่า แกจะกลัว จนทำไม่สำเร็จเสียอีก" แฟรงค์พูดขึ้น
"ฉัน... ได้ความกล้าจากหญิงชราคนนึง" รามูเอลตอบด้วยเสียงกระซิบ
แฟรงค์มองเขาด้วยสีหน้าสงสัย
"หึ... " รามูเอลหัวเราะเบา ๆ ริมฝีปากเผยอยิ้ม "เรื่องมันเริ่มมาจากแมวสีเหลืองขนฟู..."