เขาไม่ได้พิเศษอะไรเลยแต่ทำไมเขาถึงติดอยู่ในใจนานจังคะตอนแรกเราไม่ได้ชอบ แต่ เห็นเขาชอบใส่เสื้อแขนยาวทุกวัน แล้วช่วงนั้นเราไม่ค่อยมั่นใจมือกับแขนตัวเองเพราะเกิดอุบัติเหตุแล้วมือเรามีแผลเป็นขนาดใหญ่ เราเป็นพวกไม่อยากแตกต่างจากคนอื่นค่ะยิ่งทำให้เราคิดมาก คิดว่าคนอื่นจะคิดอย่างไงกับตัวเองเลยทำให้เลือกที่จะใส่เสื้อแขนยาวทุกวัน มันทำให้เรามั่นใจขึ้น ฤดูร้อนยังใส่ค่ะ ในห้องมีแต่เราที่ใส่เสื้อแขนยาวคนเดียว มันทำให้เราอายมากดูแตกต่างกับคนอื่นสุดๆ แต่เขา เขาใส่เสื้อแขนยาวเป็นเพื่อนเราค่ะ ตอนนั้นดีใจมาก ไม่แตกต่างจากคนอื่นเลยรู้สึกดีกับเขาค่ะ เริ่มมองเขา เริ่มรู้สึกดี แต่ไม่ได้ชอบแบบชอบนะคะแค่ปลื้มๆ แต่เริ่มมารู้สึกดีเพราะความบังเอิญ เรากับเขาบังเอิญใช้โทรศัพท์รุ่นเดียวกันสีเดียวกัน รุ่นoppo สีแดง จากที่เริ่มรู้สึกดีอยู่แล้ว เริ่มรู้สึกชอบค่ะ ( เราเป็นคนชอบมโนค่ะ55555 ) ความบังเอิญกว่านั้นคือ ตอนเราม.1 วันแรกที่มาเรียน เราถ่ายรูปเขากับเพื่อนเขาแบบบังเอิญ ย้ำว่าบังเอิญนะคะ เขาผิงไหล่เพื่อนอะค่ะ แล้วเป็นสาววายเลยเขินมากก แอบถ่ายรูปเขาแล้วลงสตอรี่ไอจี เลือกเพลงคือ " เธอเอาใจฉันไป " ทำไมมันบังเอิญแบบนี้ มาชอบเขาม.2 จากนั้นเราก็เริ่มเข้าหาเขา ทำงานให้ เริ่มทักไปหาเขาว่าให้เขาตั้งใจสอบ แต่เขาก็ตอบแบบเย็นชามาก จนงานภาษาไทยม.2เรากับเพื่อนไปนั่งข้างสนามบอล เพื่อนของเขาชื่อT เดินมาถามเราว่าชอบ B หรอตอนนั้นตกใจมาก ทำไมเขาถึงรู้.... ตอนแรกเราก็ปฏิเสธว่าไม่ได้ชอบแต่พอมาคิดดีๆเแล้วเราก็ให้เพื่อนเขาช่วยค่ะ เราให้เพื่อนเราชื่อย่อ ห. ให้ทักไปหา ท. เพราะ ห.ชอบ ท.ค่ะ  ทักไปว่า ป.ชอบ บ. เป็นพ่อสื่อให้หน่อยนะ แต่ ท. ไม่ช่วยค่ะ (แล้วเราพึ่งมารู้ว่า ท. ชอบเรา เลยไม่อยากช่วย อมก. มากก )พอเพื่อนของเขารู้ว่าเราชอบ เขาเริ่มเปลี่ยนไปค่ะ ปกติเราสองคนไม่ได้สนิทอะไรกันอยู่แล้ว แต่คุยกันได้ค่ะ แต่เราเริ่มรู้สึกว่า เขาเมินเราค่ะ เช่นเวลาส่งงานเขาจะเดินอ้อมไปตรงที่เราไม่ได้นั่งอยู่ค่ะต่อให้ทางมันจะไกลก็เดินไปค่ะ เริ่มไม่คุยกับเรา เริ่มไม่มองหน้า ทำเหมือนเราไม่มีตัวตนค่ะ เท่าที่จำได้นะคะ แล้วเราก็เริ่มรู้ตัวว่าเขาไม่ได้ชอบ เราก็เริ่มตัดใจครั้งแรกมันทำได้นะคะ และเราก็มีคนคุยเขาก็มีคนคุย วันนั้นเรากับเพื่อนไปหอประชุมกัน เราเห็นเขาหยอกเล่นกับคนคุยเขา ตอนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรเลยค่ะแต่หลังจากน่าจะเปิดเทอมจำไม่ได้เหมือนกันค่ะ เราเลิกคุยกับคนคุยแล้วเพราะมันอุมาก เขาก็เลิกคุยเหมือนกันจากนั้นเรื่องของเราก็ดำเนินไปเป็นปกติ เราก็แอบมีมอง มีความรู้สึกว่าเขาน่ารัก แต่ไม่ได้ชอบ จนปิดเทอมขึ้นม.3 เราหนี้รักไปชลบุรีความรู้สึกหายไปหมดเลยนะคะ ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย จนกระทั่งลุงกับป้าเราจะไปโคราชเราเลยขอไปด้วย ไปโคราชสนุกมากค่ะได้เล่นกับสองแฝด น้องๆน่ารักมากก พอต้องกลับชลบุรีเรามองดูวิวข้างทางวิวสวยมากค่ะ จนถึงจันทบุรีที่มันเป็นภูเขาวิวมันสวยมากๆๆๆๆเลยค่ะ พระอาทิตย์ตกดินภูเขาต้นไม้ดอกไม้มันผสมผสานลงตัวมากค่ะ อยู่ๆในหัวเรามันก็คิดว่า ถ้า B ได้มาเห็นวิวสวยๆแบบนี้ก็คงดี ทั้งที่ความรู้สึกหายไปหมดแล้ว จากนั้นเป็นต้นมาเรากลับมารู้สึกดีกลับเขามากๆ เปิดเทอมปกติได้เดินเรียนแต่เปิดเทอมได้นั่งเป็นห้อง เขานั่งโต๊ะประจำเวลาเราได้ทำเวรวันพฤหัสเรามักจะไปจัดโต๊ะจัดสมุดหนังสือให้เขา แล้วเอาปากกาให้เพื่อนของเขา ชื่อ มฟ. เดินมาถามเราว่า ป.จัดโต๊ะบ.หรอเราตกใจเลยแกล้งทำเป็นไม่รู้ แต่จริงๆเขาคงรู้อยู่แล้วชีวิตของเราก็ดำเนินไปอย่างปกติ แอบมอง แอบดูแลเขา วันที่13/6/67 อยู่ๆ เขาเดินมาเล่นตะกร้อตรงสนามหญ้าที่กลุ่มเพื่อนเรานั่ง ปกติเขาจะไปเล่นหอประชุมตอนที่เขามาเล่น เขายิ้มมีความสุขมากแล้วตอนนั้นเพื่อนเราก็ถามเพื่อนเขาว่ารู้จักพี่คนนึงไหม ป.ชอบ เราก็ผิดเองอยากรู้ใจเขาเลยให้เพื่อนถามให้ตอนแรกเขายิ้มเพราะได้ยินที่เพื่อนเราถาม เขาหุบยิ้มเลยแล้วเพื่อนเราสังเกตเห็น เราก็เห็น ตอนนั้นเรามั่นหน้าว่าเขาคงชอบเราคงหึงแต่จริงๆคงไม่ใช่ เราถืออคติว่าเวลาชอบใครต้องได้บอกชอบบอกความรู้สึกไปเราจึงตัดสินใจทักไปบอกความรู้สึกด้วยการส่งเพลง"ไม่บอกเธอ " เขาตอบมาแค่ ขอบใจๆ แล้วก็หายไป เราจึงทักไปขอโทษที่ทำให้อึดอัด เขาตอบ มปร. ตอนนั้นโคตรเจ็บแค่เขียนว่า ไม่เป็นไรมันยากตรงไหน เราเลยพูดความอัดอั้นไปแค่นี้ก็แสดงให้เห็นว่า แกไม่ได้ชอบเรา เราแค่คิดไปเอง พยายามมูฟออนเท่าไหร่ก็เหมือนวนกลับมาทางเริ่มต้นพยายามเลิกรัก กลับทำให้รู้ว่าเราโคตรรักแก ในหัวตอนนี้มีแต่เรื่องแก เป็นเราไม่ได้หรอที่แกจะรัก ทุกคืนเราจะฝันถึงเรื่องแกตลอด  สุดท้ายเราต้องทำยังไงดีคะถึงจะเลิกรักเขาสักที เราพยายามทุกทางแล้ว เราเหนื่อยมามากแล้วค่ะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ