เขามีผมหยักศกทั่วศีรษะ รูปร่างอ้วนท้วม หนวดเครารุงรัง คล้ายลิงลาบูน ที่เพิ่งหลุดจากสวนสัตว์ มือขวาโยนเหรียญลงในถาดรับเงิน ไม่สนใจคนรอบข้าง 
"ตาบอดรึไง ถึงไม่เห็นคนยืนรอที่ป้าย!!" เขาตะคอกใส่นายรถเมล์

จากนั้นเขาเหลือบมองสาวผมบลอนด์ ยิ้มอย่างนายพรานเจอเหยื่อ...
เขาก้าวเดินด้วยฝีเท้าหนัก ๆ หยุดตรงเก้าอี้เธอ พลางแขม่วพุงสุดฤทธิ์

"คงซิทอัพได้ไม่ถึงสิบครั้งแหง" รามูเอลนึก 

ชายผมหยักศกนั่งลง ก้นกระแทกบนเก้าอี้ดังโครม!!
"จะไปใหนเหรอคนสวย ?" เขายิงคำถาม ในปากก็เคี้ยวหมากฝรั่งรสตับห่าน 
หญิงผมบลอนด์ ตอนแรกมีทีท่าไม่สนใจ แต่เมื่อโดนถามซ้ำ เธอถอดหูฟังจากหู 
"พ่อแม่ฉันสอนว่าไม่ให้คุยกับคนแปลกหน้า... สมัยเด็ก ๆ พ่อแม่คุณไม่ได้อบรมเหรอ ?" น้ำเสียงเธอกึ่งประชด ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น

ชายผมหยักศกรู้สึกไม่สบอารมณ์ สายตาจับจ้อง เปลี่ยนเป้าหมายไปที่หน้าอก
"เธอควรจะกลัวฉันนะ นังตัวแสบ!!" เขาพูดด้วยเสียงกระซิบ 
"ฉันได้กลิ่นความกลัว กระจายออกมาจากตัวเธอ เป็นออโรร่าสีฟ้า เขียนเป็นคำว่า กลัวจนจะฉี่ราด... ใช่ไหม ?" '
สาวผมบลอนด์ยังนั่งเงียบ
"เอ... หรือว่าฉันควรจะล้วงเข้าไปในหน้าอกสักหน่อย ฉันสงสัยมานานแล้ว ระหว่างหน้าอกผู้หญิง กับไข่ต้มสุก ๆ อะไรจะนุ่มกว่ากัน ?" เขาหัวเราะคิกคัก
"หยุดยุ่งกับฉันเสียทีเถอะ! ฉันเตือนคุณเป็นครั้งสุดท้ายนะ!!" เสียงของหล่อนแตกพร่าด้วยความโกรธ
"อย่าบังอาจมาสั่งฉัน นังผมบลอนด์ไร้สมอง!!" เขาคำรามทันที!!

สติเขาหลุดไปแล้ว หน้าตาหื่นกระหายน่าเกลียด รามูเอลเห็นความบ้าอยู่ในนั้น
ชายผมหยักศก เอื้อมมือขวาพุ่งไปที่หน้าอก! เสี้ยววินาทีนั้นรามูเอล เอื้อมมือขึ้นปัดป้อง!! 
เสียง "เพียะ!!!" ดังฉวัดขึ้นในอากาศ

ผู้โดยสารทั้งหมดมองทั้งคู่ตาค้าง!!!

สีหน้าชายผมหยักศก แข็งกระด้างทันที
"นั่นแกกำลังทำอะไร ?" ชายผมหยักศกถาม เงยหน้ามองอย่างหงุดหงิด 
รามูเอลสูดหายใจลึก ๆ รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่เคยมี รวบรวมความเข้มแข็งทั้งหมดที่เคยใช้ เขาเม้มปากจนเริ่มซีดขาว จากนั้นพูดว่า
"ไม่เห็นหรอว่าเธอไม่อยากยุ่งกับคุณ ถ้านั่งเฉย ๆ ไม่ได้ ก็ลงจากรถไปซะ!!" เสียงของเขาหนักแน่นมีพลัง

ความเงียบในรถเริ่มหนักอึ้ง ไม่มีใครขยับตัว ไม่มีใครส่งเสียงโต้แย้ง กล้าเข้าไปยุ่ง ทุกคนเพียงนิ่ง ดู และฟัง...

ชายผมหยักศก เห่าออกมาเป็นเสียงหัวเราะ 
"คิดว่าใส่สูทแล้วใหญ่คับฟ้ารึไง!!" 
"คนเรามันต้องฝันให้ไกล แล้วแต่งตัวไปให้ถึง!!" รามูเอลตอบ

ชายผมหยักศกไม่สนใจฟัง!!

"ถ้าฉันทำแบบนี้ แกจะทำไม!?" เขาพ่นลมใส่ผมสีบลอนด์ "ฟู่ ๆ" กลื่นตับห่านฟุ้งไปทั่ว!!!
"ฉันบอกให้หยุดก่อความรำคาญบนรถไง!!" รามูเอลตอบอย่างอดกลั้น
"แกก็ลองหยุดฉันดูสิ!!" ชายผมหยักศกท้าทาย หายใจดังฟึดฟาด 
บรรยากาศถูกข่มขวัญ รามูเอลมองไปรอบ ๆ สิ่งที่ได้รับกลับมาคือสายตาเย็นชาว่างเปล่า...

เขางอนิ้วใส่รามูเอล อันเป็นกิริยาสากล ที่แปลว่า ตามมานี้เลยไอ้หนู!
ชายผมหยักศกเอื้อมมือขวากดกริ่ง ไฟสีแดงกะพริบ 
ประตูรถแล่นเทียบป้าย คลี่เปิดช้า ๆ เขากระแทกเท้าเดินลงประตู
"ลงมา!!" เขาตวาด "ฉันจะสอนให้รู้จักความกลัว ที่พระเจ้ากลัว!!"

รามูเอลวางสมุดโน้ตบนเก้าอี้อย่างสั่นสู้ พลางก้าวเดินลงบันไดทีละขั้น...
คนขับหัวล้านร่างใหญ่ ถามเขาด้วยเสียงทุ้มลึก
"ไม่กลัวเหรอ ไอ้หนุ่ม ?"
รามูเอลหยุดนิดนึง ตอบกลับด้วยเสียงเบา ๆ ไม่หันหลังกลับไปมอง
"อะดรีนาลีน ความกลัว... แล้วคุณจะประหลาดใจ... ว่ามันทำให้คนเรากล้าทำอะไรได้บ้าง..." ก่อนที่จะก้าวขาซ้ายลงไปยืนบนฟุตบาท...