กระรอกสีน้ำตาล ขนปกปุย หางเป็นพวงฟู แทะเมล็ดอัลมอนด์พลางมองทั้งคู่
อากาศในสวนปลอดโปร่ง อุดมความชื้น หนาแน่นด้วยก๊าซไฮโดรคาร์บอน พุ่มไม้ทรงกลมเรียงตัวอยู่สองข้าง บนต้นไม้มีเสียงจั๊กจั่นร้องเซ็งแซ่ 
เหนือฟากฟ้า มีนกอินทรีย์ขนสีเงินบินแหวกอากาศ ราวกับระฆัง ที่กำลังจะดังแจ้งเดือน 

"แกไม่ชอบแน่ถ้าฉันโกรธ ฉันมีอารมณ์ด้านมืดที่ควบคุมไม่ได้!" ชายผมหยักศกตะคอกใส่อย่างเดือดดาล
"ร้ายมาก็ร้ายตอบ พ่อฉันสอนมา!!" รามูเอลไม่รีรอที่จะตอบกลับทันควัน 

ชายผมหยักศกไม่ฟังอีกแล้ว พุ่งมาข้างหน้า ผลักร่างรามูเอล เซหกล้ม 
รามูเอลลุกขึ้นผลักกลับทันที ไม่ทันไรก็ต่อยกันนัว!!!! 
ด้วยน้ำหนักตัวที่หนักกว่า ชายผมหยักศกกระโจนทับร่างรามูเอง จับหน้ากดลงพื้นดิน 
"จะยอมรึยัง ?" เขาพูดด้วยเสียงฮึดฮัด
รามูเอลรู้สึกจุก ฮอร์โมนอะดรีนาลีนเริ่มหลั่ง
บรรดาผู้โดยสารทุกรูป ทุกนาม ยืนสลอนหน้ากระจก พลางชมการแสดงพิเศษสุด ที่นาน ๆ ชีวิตจะเปิดโอกาสให้บันเทิงสักครั้ง 

ในความอลหม่านที่ตีกันอยู่นั้น!! หญิงชราเปิดกระจก ขว้างไข่ไก่ลงมากระแทกหัวชายผมหยักศก!!! 
เขาชำเลืองมองดุร้าย ราวกับเสือจ้องตะครุบเหยื่อ 

เสียงเชียร์โห่ฮา ดังกึกก้อง 
น้งชีผิวสีเผือก มือซ้ายกำไม้กางเขน มือขวากำหมัดแย้มชก พลางพูด "ยังงั้น!! ยังงั้านนนน"

จังหวะนั้น รามูเอลลุกขึ้น กระโดดถีบชายผมหยักศก จนล้มกลิ้งตีลังกา!!!

รามูเอล รีบผละวิ่งหอบฮัก ๆ หนีไปที่ประตูรถ!!! เมื่อถึงขั้นบันไดแรกเขาหยุด และหันหน้าตะโกนว่า
"ฉันหวังว่าแก จะใช้ถุงยางกับแฟนของแก!! เชื้อชั่ว ๆ จะได้ไม่ขยายพันธุ์ต่อไป!!" ก่อนที่จะพาร่างหายเข้าไปในรถประจำทางอย่างสง่างาม!!

ประตูโดยสารปิดทันที คนขับสตาร์ทเครื่องยนต์ กระแทกท้าวเหยียบคันเร่งอย่างรู้ใจ 
ชายผมหยักศกวิ่งตาม คำรามอย่างบ้าคลั่ง!!
หน้าต่างทุกบานถูกหมุนลงปิด เขาทุบกระจกดังปึงปัง!! ชายชราที่เคยเล่นเกมทายคำ แจกนิ้วกลางใส่
ส่วนหญิงผมฟูชูสองมือขึ้นทัดหู แลบลิ้นอย่างสะใจ!! จากนั้นรถคล่อย ๆ วิ่งเลี้ยวโค้ง ลับหายไปหลังพุ่มไฮเดรนเจีย

สถานการณ์คืนสู่ความสงบ รามูเอลกลับมายืนในรถเยี่ยงวีรบุรษ!! กลุ่มคนพากันรุมล้อม...
ไม่ว่าชายชรา นักดนตรี นังชี ซิสเตอร์ ทุกคนเฮกันลั่นสนั่น เสียงโห่ร้องดังกึกก้อง!!! สั่นสะเทือน
จนฝูงนกฮูกเกรทฮอร์น ที่หลับอยู่บนต้นโอ๊กพากันบินว่อน

ซิสเตอร์ผมดำทรงสั้นบ๊อบ เดินมาหารามูเอล เอ่ยด้วยเสียงใสชัดถ้อยชัดคำ
"คานธีบอกไว้ว่า ถ้าอยากยืนในฝูงชน ต้องใช้ความกล้าในการยืนหยัด... คำกล่าวนี้ เธอพิสูจน์ให้พวกเราเห็นแล้ว ตอนนี้เธอเป็นฮีโร่ของที่นี่!!"
ดวงตาทุกคู่หันมองรามูเอล
"การสู้รบจะเป็นผลดี ก็ต่อเมื่อมีผู้คนให้กำลังใจ" รามูเอลว่า ยิ้มนิด ๆ 
แม่ชีตบมือให้ซิสเตอร์ พลางพยักหน้า พูดเบา ๆ
"โอ... ฉันทำสำเร็จแล้ว!!" เสียงปรบมือของคนบนรถก็ตบตาม!!

สาวผมบลอนด์มองรามูเอลด้วยสายตาขอบคุณ มือซ้ายตบเบาะเก้าอี้ข้าง ๆ เชิญชวนอย่างเป็นมิตร 
"มานั่งตรงนี้สิ" เธอกล่าวด้วยเสียงใส รอยยิ้มจริงใจฉายชัดบนใบหน้า
รามูเอลเดินลัดเลาะกลุ่มคน ทรุดลงเคียงข้าง
"ขอบใจนะ อะไรทำให้เธอกล้าหาญถึงขนาดนี้ ?" หล่อนถามอย่างชื่นชม...
ภาพของหญิงชราที่เขาเจอเมื่อเช้า ลอยเด่นมาในความทรงจำ ดวงตากลมโตลอดแว่นตาคู่นั้น เหมือนจะส่งกระแสจิตออกมาว่า เอาสิ พูดไปเลยพ่อหนุ่ม...
รามูเอลรู้แล้วละว่าจะตอบอย่างไร เขายิ้มด้วยมุมปาก

"คนเรามันต้องกล้า 20 วิ..." ความเคอะเขินทั้งหมด มลายหายไปแล้ว บัดนี้มีแต่ความกล้าหาญ ที่เอ่อล้นราวน้ำพุ
"ผมรามูเอล เอ่อ... แล้ว... คุณ ?" 
หญิงสาวยื่นกระดาษให้ ยิ้มขวยเขิน 
"ตอนเย็นค่อยโทรมานะ ฉันอยากเลี้ยงอาหารค่ำเป็นการตอบแทน" เธอว่า 
รามูเอลพลิกเปิดช้า ๆ มันเป็นโน้ตที่เขาแอบใช้วาดรูปเมื่อกี้...
สายตาสีฟ้าใส ไล่ไปตามตัวอักษร เห็นเบอร์โทรศัพท์ และตัวหนังสือที่เขียนว่า ฟิโอน่า... เขาหลับตาลง จากนั้นริมฝีปาก คลี่ออกเป็นรอยยิ้ม...