บริเวณห้องเริ่มมืดมิด ฉันนั่งอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่าง ดวงอาทิตย์กำลังคล้อยไปลับภูเขา ฉันมองเห็นโรสขี่ไม้กวาดเหนือน่านฟ้า เธอร่อนเข้ามาทางหน้าต่าง โรส อายุ 15  ใบหน้าตกกระ เมื่อถอดหมวก ผมสีแดงชี้โ่ด่เด่ เหมือนไม่เคยหวีทุกที  วันนี้เปิดเทอมไฮสคูลวันแรกของเธอ 

"วันนี้ เป็นหนึ่งวันที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของฉันเลย" โรสพูดขึ้น เมื่ออยู่กับฉันตามลำพัง 
เธอนั่งคล่อมบนเก้าอี้ไม้ เงยหน้าจ้องฉัน และก็พร่ำบ่นขึ้นมา 
"ใหนเมื่อเช้าฝนก็ตกหนัก การบ้านยังไม่เสร็จ คุณครูก็ดุว่าฉันที่มาสาย และเน็ป... หัวเราะเยาะที่ฉันตัวเปียกจนลื่นล้มในห้อง...... เธอเคยเจอวันแย่ ๆ มั้ย ชาล๊อต ?" 
"ไม่เคย" ฉันตอบ..... 
"จริงสินะ เธอเป็นตุ๊กตานี่ ตุ๊กตาไม่ต้องไปโรงเรียน ไม่มีความรัก ไม่เคยถูกลงโทษ" 
ฉันเป็นตุ๊กตามีชีวิต อาศัยอยู่กับครอบครัวเธอมา 50 ปีแล้ว ในครอบครัวแม่มด ทุกบ้านต้องมีตุ๊กตาประจำตระกูลเสมอ ฉันถูกส่งต่อ รุ่นสู่รุ่น...  และตอนนี้ โรสเป็นเจ้าของฉัน 

"ฉันเช่า DVD มาด้วย เราดูหนังกันเถอะชาล๊อต" โรสพูดขึ้น เธอรักการดูหนัง มักจะดูหนังเพื่อผ่อนคลาย บ้างก็ดูเพื่อศึกษา เรียนรู้โลกและชีวิต..... 
โรสอุ้มฉันวางบนตัก เรานั่งดูหนังเรื่อง คาซาบลังกา เมื่อถึงกลางเรื่อง โรสพูดขึ้น 
"ฉันชอบช่วงเวลาที่ดูหนัง  มันช่วยทำให้ลืมเรื่องเลวร้ายในชีวิตไปได้ 2-3 ชั่วโมง" 
"ฉันพยักหน้ารับ" เมื่อโลกในภาพยนตร์จบอย่างมีความสุข ความเป็นจริงก็แทรกเข้ามา..... 
"ทุกอย่างไม่ได้ราบรื่น ไม่เป็นอย่างที่ใจคิดเลย" โรสพูดด้วยเสียงท้อแท้ 
"พอนึกถึงวันพรุ่งนี้แล้ว น้ำตามันก็พาลจะไหลออกมา..." เธอนั่งชันเข่า กอดฉันในอ้อมอก ดูเหมือนเธอจะสะบัดความคิดลบ ๆ ไม่หลุด 
"ฉันไม่อยากไปโรงเรียนอีกแล้วล่ะ ชาล๊อต.... วันนี้พังจริง ๆ"  เธอว่า พลางอุ้มฉันใว้บนฝ่ามือสองข้าง 

"โรส...." ฉันพูดขึ้นเบา ๆ 
"เรื่องที่เกิดไปแล้ว ห่วงไปก็ไม่มีอะไร..... 
"ฉันรู้ มันเป็นวันที่ยากลำบาก การบ้านที่กองพะเนิน คุณครูไม่ชอบเธอ และหนุ่มที่ชอบก็หัวเราะเยาะ.... 
"ฉันเป็นตุ๊กตา..... เธออาจคิดว่าฉันไม่มีหัวใจ...." 
"ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ..."  โรสแย้งขึ้น 

ฉันมองหน้าเธอด้วยสีหน้าสงบ..... 
"ฉันจะบอกความลับกับเธอ หลังจากเฝ้ามองชีวิตผู้คนมาตลอด..... 
"หนึ่งในกุญแจสำคัญของชีวิต คือ กรอไปข้างหน้า เร็ว ๆ" 
"เธอ.....หมายความว่ายังไง ?" โรสถามด้วยสีหน้าสงสัย 

มือซ้ายของเธอวางฉันลงบนเตียง หลังฉันพิงกับหมอน... 
"หนังที่เราดูด้วยกัน ทุกเรื่อง..... มักจะมีฉากห่วยแตก  ฉากเจ็บปวด แต่ท้ายสุด ทุกบทสรุป ปัญหาจะคลี่คลาย และลงตัวของมัน...." โรสพยักหน้ารับ 
"หนึ่งในกลยุทธ์ ที่สำคัญของชีวิต เธอต้องกรอไปข้างหน้าเร็ว ๆ ....เมื่อเวลาผ่านไปเธอจะมองกลับมา และพูดว่า โอ้ เรื่องแค่นี้เอง.... และเธอจะหัวเราะกับมัน" 
"จริงเหรอ ?" โรสพูดขึ้น 
"จริงสิ เรื่องแค่นี้เอง ตอนนี้เธอแค่มองข้ามมันไป และท้ายสุดเธอจะชนะมัน" 

โรสยิ้มให้ฉัน เธอสูดลมเข้าปอด
 "ฉันว่า ถึงเวลาที่ต้องทำการบ้านแล้วล่ะ " เธอว่า พลางขยับเก้าอี้ไม้หันหน้าเข้าโต๊ะ ความเสียอกเสียใจ ได้ปลาสนาการไปจากเสียงของโรสหมดแล้ว 
ฉันมองแผ่นหลังโรส มันช่างเหมือนหลังแม่ของเธอ และความทรงจำก็ย้อนคิดไปถึงอดีต.... ตอนนั้นแม่ของโรสยังเด็กอยู่มาก และกลับจากไฮสคูลวันแรก  เมื่อถึงบ้าน เธอได้พรั่งพรูความคับแค้นใจให้ฉันฟัง เช่นเดียวกับที่โรสทำในพลบค่ำนี้ ครั้งกะโน้น เธอได้เช่าม้วนวีดีโอมา  มันเป็นหนังเก่าเรื่อง คาซาบลังกา ของปี 1942  ...และฉันได้ปลอบเธอแบบเดียวกัน... 

ปล. เรื่องสั้นชุดนี้มาจาก "เวทีแฟนตาซี"
ถ้าชอบ ติดตามผลงานได้ที่นี่ครับ
https://fictionlog.co/b/5cfb48f89ccf733cbef7fd6f