ถ้าไม่ชอบอ่านเองก็ รับชมที่นี่นะครับ
https://youtu.be/AhTBbMZecDM?si=3zDE9CkgGSf6f_5N   ฝากติดตามช่องใหม่ผมด้วยครับ

ถ้าชอบอ่าน ด้านล่างได้เลยครับ   ฝากติชมหน่อย ว่ายังขาดอะไร แนะนำได้ ครับ


พิมเป็นสาวออฟฟิศคนหนึ่ง อายุ 25 เพิ่งย้ายมาอยู่บ้านใหม่แถวชานเมือง
เธอเป็นคนชอบสะสมตุ๊กตา… แบบชอบจริงจังนะ
ในบ้านมีเต็มไปหมด ทั้งตัวเล็ก ตัวใหญ่ ตุ๊กตาเก่า ๆ มือสองก็เก็บ
วันหนึ่งพิมไปเดินเล่นแถวสวนใกล้บ้าน แล้วดันไปเจอ
ตุ๊กตาเด็กผู้หญิงตัวหนึ่ง วางอยู่ข้างถนน
ตัวมันเปื้อนฝุ่นนิดหน่อย แต่ตายังใสแจ๋ว เหมือนมัน… มองเธออยู่ตลอดเวลา
พิมยืนมองมันสักพัก ก่อนจะหลุดปากพูดว่า
“น่ารักจัง…”
แล้วก็เก็บมันกลับบ้านทันที โดยไม่คิดอะไรเลย…

หลังจากพิมเอาตุ๊กตาตัวนั้นเข้าบ้านได้ไม่กี่วัน
เธอก็รู้สึกว่า… บ้านมันเงียบผิดปกติ
ไม่ใช่แค่เงียบแบบไม่มีเสียงคน…
แต่เป็นความเงียบที่มัน “อึดอัด” เหมือนมีคนแอบมองอยู่จากมุมไหนสักมุม
คืนแรกที่พิมนอน เธอได้ยินเสียงบางอย่าง
เสียงฝีเท้าเล็ก ๆ วิ่งอยู่ในบ้าน…
ตอนแรกคิดว่าแมวหลุดเข้ามา แต่ไม่ใช่ เพราะบ้านไม่มีแมว
พอคืนถัดมา…
เสียงหัวเราะเบา ๆ ก็ดังอยู่ข้างหูเธอ
พิมสะดุ้งตื่น เปิดไฟทั้งห้อง… แต่ก็ไม่เห็นอะไรเลย
แต่ที่ทำให้พิมใจไม่ดีสุด ๆ คือ
ทุกครั้งที่เธอเดินผ่านตุ๊กตาตัวนั้น… เธอรู้สึกเหมือนมัน “ขยับได้เอง”

ของบางอย่างขยับเองยังพอว่า
แต่ตุ๊กตาตัวนั้น… มัน “ย้ายที่เอง”
วันหนึ่งวางไว้บนชั้น
อีกวันไปโผล่ที่โซฟา
ถัดมา… ไปอยู่ในครัว
จนวันหนึ่ง...
มันไปนั่งอยู่ข้างเตียงของพิม
ทั้งที่เธอไม่เคยเอามันเข้าไปไว้ในห้องนอนเลย!
ตอนนั้นพิมเริ่มรู้แล้วว่า… “มันไม่ปกติแน่ ๆ”

คืนนั้น พิมนอนหลับ ๆ อยู่ แล้วได้ยินเสียงกระซิบเบา ๆ
เสียงนั้นดังจากปลายเตียง…
“แม่จ๋า… หนูหนาว…”
พิมสะดุ้งลุกขึ้นมา เหงื่อแตกท่วมตัว
แต่ในห้องไม่มีใครเลย
พอเธอหันไปมองที่มุมห้อง…
ตุ๊กตาตัวนั้น นั่งหันหน้ามาหาเธอ
และที่ตากระจกของมัน… มีน้ำตาไหลออกมา

หลังจากคืนนั้น พิมไม่ไหวแล้ว
เธอเริ่มสืบหาข้อมูลจากชุมชนออนไลน์ จนได้รู้ว่า...
ตุ๊กตาตัวนี้เคยเป็นของเด็กหญิงคนหนึ่ง
ที่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุถูกรถชน
และจุดที่พิมเจอมันวางอยู่ข้างถนน...
ก็คือ จุดที่เด็กคนนั้นตายนั่นเอง
พิมขนลุกไปทั้งตัว เธอเริ่มเข้าใจแล้วว่า
ตุ๊กตานี้… อาจไม่ได้อยู่คนเดียว

คืนนั้น พิมเตรียมดอกไม้ ธูปเทียน และน้ำเปล่า
เธอจุดธูปทำพิธีเล็ก ๆ หน้าตุ๊กตา
พร้อมพูดกับมันว่า
“ถ้าหนูยังอยู่… แม่จะอุทิศบุญให้ ขอให้หนูไปสู่สุขคตินะลูก…”
ระหว่างนั้น… เธอรู้สึกเหมือนมี “มือเล็ก ๆ” มาแตะที่ไหล่เธอเบา ๆ
จากนั้นเสียงกระซิบก็ดังขึ้นใกล้หู
“แม่จ๋า… ขอบคุณนะ…”
พิมกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่…
หลังจากวันนั้น บ้านของพิมกลับมาเงียบ… แบบเงียบปกติ
ไม่มีเสียงหัวเราะ ไม่มีเสียงฝีเท้า ไม่มีการขยับของตุ๊กตาอีกเลย