รักเก่าเขาและเธอ : ตอนที่ 9 จุดเปลี่ยนของชีวิต
ขอขอบคุณเครดิดรูปภาพปกสวยๆจาก คุณรัชต์สารินท์
.....................................................................................
สถานีรถไฟหัวลำโพง กรุงเทพมหานคร
รุ่งเช้าของวันนี้ ขบวนรถไฟสายเหนือได้เข้ามาจอดเทียบชานชาลาจุดหมายปลายทางเป็นที่เรียบร้อย บัวซอนเดินออกมาจากตู้รถไฟ เธอหันซ้ายแลขวามองไปรอบบริเวณภายในสถานีที่กว้างใหญ่เพื่อหาทางออก
เมื่อเจอป้ายทางออก เธอรีบเดินฝ่าคลื่นฝูงชนที่อยู่บริเวณนั้นอย่างทุลักทุเล ทางขวามือของประตูทางออก มีคิวรถแท็กซี่จอดเรียงกันเป็นแถวยาว โดยมีคนขับ 3-4คนยืนเรียกผู้โดยสารที่กำลังเดินออกมา
"แท็กซี่ไหมครับ? ใกล้ไกลไปส่งได้หมด" ชายหนุ่มคนขับแท็กซี่ส่งยิ้มทักทาย เขาอายุประมาณ 21 ปี รูปร่างสันทัด สูงยาวเข่าดี หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม คิ้วดกหนา ดวงตากลมโต ขนตางอน นัยตาสีดำเปล่งประกาย จมูกโด่ง ริมฝีปากเรียวรับกับใบหน้า ผิวเข้ม ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกบวกน้ำเสียงสำเนียง พอบ่งบอกว่ามีพื้นเพมาจากภาคใต้
เมื่อแรกเห็นรอยยิ้มอันเต็มเปี่ยมด้วยมิตรภาพของชายหนุ่มคนขับแท็กซี่ บัวซอนรู้สึกถูกชะตาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอพยักหน้าตอบรับ พร้อมใช้มือล้วงกระเป๋าด้านข้างชุดคลุมท้อง เพื่อควานหากระดาษแผ่นเล็กที่ได้จดที่อยู่ของชายคนรักเอาไว้ เธอยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับชายหนุ่มคนขับแท็กซี่
"แถวนั้นถิ่นผมเอง เชิญทางนี้เลยครับ" ชายหนุ่มคนขับแท็กซี่รับกระเป๋าสัมภาระจากมือบัวซอน และเดินนำเธอไปยังรถของเขา
"เวลานี้ต้องทำใจนิดหนึ่งครับ รถติดนานมาก อย่าว่าแต่ถนนเลย ขึ้นทางด่วนก็ติดเหมือนกัน เพราะเป็นชั่วโมงเร่งด่วน คนรีบออกไปทำงาน" สารถีรูปหล่อรายงานสถานการณ์
"ค่ะ" บัวซอนตอบสั้นๆ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้มีโอกาสมาเหยียบกรุงเทพ เธอรู้สึกตื่นเต้นกับทัศนียภาพภายนอกกระจกรถ ตึกรามบ้านช่องสูงเสียดฟ้า มันช่างใหญ่โตมโหฬารจริงๆ
"เพิ่งมากรุงเทพครั้งแรกหรือครับ?" สารถีรูปหล่อสังเกตท่าทางของหญิงสาว
"ค่ะ"
"มาจากที่ไหนครับ? มาเที่ยวหรือมาทำธุระ?" สารถีรูปหล่อสนใจใคร่รู้
"พิษณุโลกค่ะ มาทำธุระ" บัวซอนตอบสั้นๆ
"พิษ'โลกผมยังไม่เคยไป ทางเหนืออยากไปเที่ยวเชียงรายมากที่สุด ผมคนใต้อยู่กับทะเลจนเบื่อ อยากขึ้นดอยไปเห็นหมู่บ้านชาวเขาบ้าง" ชายหนุ่มเริ่มเปิดหัวข้อสนทนา
"บ้านเดิมฉันอยู่พะเยา อำเภอที่อยู่ใกล้กับเชียงรายมาก พี่เป็นคนใต้ จังหวัดไหนค่ะ? ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นทะเล อยากไปเห็นกับตาซักครั้ง เคยเห็นแต่ในหนังในละคร" บัวซอนหันมาคุยกับชายหนุ่ม
"ที่แท้ก็คนพะเยานี่เอง ผมคนชุมพร ขอโทษนะครับ ท้องกี่เดือนแล้วครับ?"
"5 เดือนแล้วค่ะ" บัวซอนเอามือลูบหน้าท้องเบาๆ
"ถึงแล้วครับ ที่แท้ก็บ้านหลังนี้เอง ผมขับรถผ่านทุกวัน" ชายหนุ่มชี้ไปที่คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ ด้านนอกมีกำแพงคอนกรีตสีขาวล้อมรอบอาณาเขต ด้านในมีสวนดอกไม้สลับสนามหญ้าเป็นปราการด่านที่สองก่อนจะถึงตัวคฤหาสน์
บัวซอนกำลังเตรียมตัวลงจากรถ เธอรู้สึกแปลกใจที่เห็นซิปตรงช่องใส่ของด้านหน้ากระเป๋าสัมภาระเปิดอยู่ เธอจำได้ว่าปิดซิปด้วยตัวเองบนรถไฟเมื่อคืนที่ผ่านมา โดยเธอได้เอากระเป๋าสตางค์ใส่ไว้ในช่องนี้อีกด้วย
ทันทีที่ใช้มือล้วงเข้าไปหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อจะจ่ายค่าโดยสาร เธอตกใจเป็นอย่างมากที่กระเป๋าสตางค์ได้อันตธานหายไป ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ตอนเธอเดินฝ่าคลื่นฝูงชนตรงบริเวณทางออกจากสถานีรถไฟ มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาชนเธอเข้าอย่างจัง ทั้งๆที่เธอเดินอย่างระมัดระวังแล้ว จนทำให้กระเป๋าสัมภาระของเธอกระเด็นหลุดออกจากมือ และผู้หญิงคนนั้นยังช่วยเธอเก็บกระเป๋าขึ้นมาจากพื้น
ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่นอนที่แอบขโมยล้วงกระเป๋าสตางค์ของเธอไป
"โดนล้วงกระเป๋าหรือครับ?" สารถีรูปหล่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของผู้โดยสาร
"ค่ะ พี่ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกงไม่จ่ายค่าโดยสาร เดี๋ยวฉันจะเอาเงินจากคนในบ้านมาให้ก่อน ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้พี่รอนานจนเสียเวลาทำมาหากิน" บัวซอนใช้สติแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า
"นึกแล้วเชียว ซื้อหวยทำไมไม่ถูกบ้าง คราวหน้าคราวหลังต้องระวังด้วยนะครับ ในกรุงเทพมิจฉาชีพเยอะมาก โดยเฉพาะในที่มีคนเยอะพลุกพล่าน แหล่งทำมาหากินของพวกมันเลย" สารถีรูปหล่อเห็นใจผู้โดยสารคนสวยที่ต้องเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดแบบนี้
บัวซอนรีบเดินไปกดกริ่งหน้ากำแพงคฤหาสน์
"มาหาใคร มีธุระอะไร?" ชายวัย 50ต้นๆ เอ่ยถามคนแปลกหน้าที่กดกริ่งเรียก
"ฉันมาหาคุณเดชค่ะ" บัวซอนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"ไหว้พระเถิดแม่หนู คุณเดชยังไม่กลับมาจากเมืองนอกเลย ไม่ทราบว่าแม่หนูเป็นใครและมีธุระอะไรกับคุณเดช?"
"ถ้าคุณเดชยังไม่กลับ ฉันขอพบกับพ่อแม่ของคุณเดชได้ไหมจ๊ะ บอกพวกท่านว่า ฉันมาจากพะเยา หมอทรงทรัพย์แนะนำมา" บัวซอนบอกรายละเอียดคร่าวๆเพียงผิวเผิน
"งั้น.. แม่หนูรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวลุงจะไปเรียนคุณท่านให้" พอพูดจบ ชายผู้นั้นจึงเดินเข้าไปยังคฤหาสน์
"ใครมา?" เฉลียวศรีรีบดักหน้าทันที
"เห็นบอกว่า เป็นคนพะเยา บ้านเดียวกับแก หมอทรงทรัพย์เป็นคนแนะนำมา ชื่ออะไรข้าก็ไม่ได้ถามไถ่ซะด้วย แกลองออกไปดูเองซิ เผื่อรู้จักกัน"
"แล้วนี่ลุงจะไปไหน?"
"แม่หนูที่มารออยู่หน้าบ้านอยากพบพวกคุณท่าน ข้าก็จะไปเรียนให้ทราบ ไม่รู้ว่าจะให้เข้าพบหรือเปล่า?" ชายคนนั้นตอบตามประสาคนซื่อ
"ฉันกำลังจะขึ้นไปรับคำสั่งที่ข้างบนอยู่พอดี เดี๋ยวฉันไปเรียนคุณท่านให้เอง ลุงรีบกลับไปทำงานของลุงต่อเถอะ" เฉลียวศรีตัดบท
.....................................................
รักเก่าเขาและเธอ : ตอนที่ 9 จุดเปลี่ยนของชีวิต
ขอขอบคุณเครดิดรูปภาพปกสวยๆจาก คุณรัชต์สารินท์
.....................................................................................
สถานีรถไฟหัวลำโพง กรุงเทพมหานคร
รุ่งเช้าของวันนี้ ขบวนรถไฟสายเหนือได้เข้ามาจอดเทียบชานชาลาจุดหมายปลายทางเป็นที่เรียบร้อย บัวซอนเดินออกมาจากตู้รถไฟ เธอหันซ้ายแลขวามองไปรอบบริเวณภายในสถานีที่กว้างใหญ่เพื่อหาทางออก
เมื่อเจอป้ายทางออก เธอรีบเดินฝ่าคลื่นฝูงชนที่อยู่บริเวณนั้นอย่างทุลักทุเล ทางขวามือของประตูทางออก มีคิวรถแท็กซี่จอดเรียงกันเป็นแถวยาว โดยมีคนขับ 3-4คนยืนเรียกผู้โดยสารที่กำลังเดินออกมา
"แท็กซี่ไหมครับ? ใกล้ไกลไปส่งได้หมด" ชายหนุ่มคนขับแท็กซี่ส่งยิ้มทักทาย เขาอายุประมาณ 21 ปี รูปร่างสันทัด สูงยาวเข่าดี หน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม คิ้วดกหนา ดวงตากลมโต ขนตางอน นัยตาสีดำเปล่งประกาย จมูกโด่ง ริมฝีปากเรียวรับกับใบหน้า ผิวเข้ม ดูจากรูปลักษณ์ภายนอกบวกน้ำเสียงสำเนียง พอบ่งบอกว่ามีพื้นเพมาจากภาคใต้
เมื่อแรกเห็นรอยยิ้มอันเต็มเปี่ยมด้วยมิตรภาพของชายหนุ่มคนขับแท็กซี่ บัวซอนรู้สึกถูกชะตาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอพยักหน้าตอบรับ พร้อมใช้มือล้วงกระเป๋าด้านข้างชุดคลุมท้อง เพื่อควานหากระดาษแผ่นเล็กที่ได้จดที่อยู่ของชายคนรักเอาไว้ เธอยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับชายหนุ่มคนขับแท็กซี่
"แถวนั้นถิ่นผมเอง เชิญทางนี้เลยครับ" ชายหนุ่มคนขับแท็กซี่รับกระเป๋าสัมภาระจากมือบัวซอน และเดินนำเธอไปยังรถของเขา
"เวลานี้ต้องทำใจนิดหนึ่งครับ รถติดนานมาก อย่าว่าแต่ถนนเลย ขึ้นทางด่วนก็ติดเหมือนกัน เพราะเป็นชั่วโมงเร่งด่วน คนรีบออกไปทำงาน" สารถีรูปหล่อรายงานสถานการณ์
"ค่ะ" บัวซอนตอบสั้นๆ นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอได้มีโอกาสมาเหยียบกรุงเทพ เธอรู้สึกตื่นเต้นกับทัศนียภาพภายนอกกระจกรถ ตึกรามบ้านช่องสูงเสียดฟ้า มันช่างใหญ่โตมโหฬารจริงๆ
"เพิ่งมากรุงเทพครั้งแรกหรือครับ?" สารถีรูปหล่อสังเกตท่าทางของหญิงสาว
"ค่ะ"
"มาจากที่ไหนครับ? มาเที่ยวหรือมาทำธุระ?" สารถีรูปหล่อสนใจใคร่รู้
"พิษณุโลกค่ะ มาทำธุระ" บัวซอนตอบสั้นๆ
"พิษ'โลกผมยังไม่เคยไป ทางเหนืออยากไปเที่ยวเชียงรายมากที่สุด ผมคนใต้อยู่กับทะเลจนเบื่อ อยากขึ้นดอยไปเห็นหมู่บ้านชาวเขาบ้าง" ชายหนุ่มเริ่มเปิดหัวข้อสนทนา
"บ้านเดิมฉันอยู่พะเยา อำเภอที่อยู่ใกล้กับเชียงรายมาก พี่เป็นคนใต้ จังหวัดไหนค่ะ? ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นทะเล อยากไปเห็นกับตาซักครั้ง เคยเห็นแต่ในหนังในละคร" บัวซอนหันมาคุยกับชายหนุ่ม
"ที่แท้ก็คนพะเยานี่เอง ผมคนชุมพร ขอโทษนะครับ ท้องกี่เดือนแล้วครับ?"
"5 เดือนแล้วค่ะ" บัวซอนเอามือลูบหน้าท้องเบาๆ
"ถึงแล้วครับ ที่แท้ก็บ้านหลังนี้เอง ผมขับรถผ่านทุกวัน" ชายหนุ่มชี้ไปที่คฤหาสน์สีขาวหลังใหญ่ ด้านนอกมีกำแพงคอนกรีตสีขาวล้อมรอบอาณาเขต ด้านในมีสวนดอกไม้สลับสนามหญ้าเป็นปราการด่านที่สองก่อนจะถึงตัวคฤหาสน์
บัวซอนกำลังเตรียมตัวลงจากรถ เธอรู้สึกแปลกใจที่เห็นซิปตรงช่องใส่ของด้านหน้ากระเป๋าสัมภาระเปิดอยู่ เธอจำได้ว่าปิดซิปด้วยตัวเองบนรถไฟเมื่อคืนที่ผ่านมา โดยเธอได้เอากระเป๋าสตางค์ใส่ไว้ในช่องนี้อีกด้วย
ทันทีที่ใช้มือล้วงเข้าไปหยิบกระเป๋าสตางค์เพื่อจะจ่ายค่าโดยสาร เธอตกใจเป็นอย่างมากที่กระเป๋าสตางค์ได้อันตธานหายไป ทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ตอนเธอเดินฝ่าคลื่นฝูงชนตรงบริเวณทางออกจากสถานีรถไฟ มีผู้หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาชนเธอเข้าอย่างจัง ทั้งๆที่เธอเดินอย่างระมัดระวังแล้ว จนทำให้กระเป๋าสัมภาระของเธอกระเด็นหลุดออกจากมือ และผู้หญิงคนนั้นยังช่วยเธอเก็บกระเป๋าขึ้นมาจากพื้น
ต้องเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่นอนที่แอบขโมยล้วงกระเป๋าสตางค์ของเธอไป
"โดนล้วงกระเป๋าหรือครับ?" สารถีรูปหล่อเห็นท่าทางตื่นตระหนกของผู้โดยสาร
"ค่ะ พี่ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกงไม่จ่ายค่าโดยสาร เดี๋ยวฉันจะเอาเงินจากคนในบ้านมาให้ก่อน ต้องขอโทษด้วยที่ทำให้พี่รอนานจนเสียเวลาทำมาหากิน" บัวซอนใช้สติแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า
"นึกแล้วเชียว ซื้อหวยทำไมไม่ถูกบ้าง คราวหน้าคราวหลังต้องระวังด้วยนะครับ ในกรุงเทพมิจฉาชีพเยอะมาก โดยเฉพาะในที่มีคนเยอะพลุกพล่าน แหล่งทำมาหากินของพวกมันเลย" สารถีรูปหล่อเห็นใจผู้โดยสารคนสวยที่ต้องเจอกับเหตุการณ์ไม่คาดคิดแบบนี้
บัวซอนรีบเดินไปกดกริ่งหน้ากำแพงคฤหาสน์
"มาหาใคร มีธุระอะไร?" ชายวัย 50ต้นๆ เอ่ยถามคนแปลกหน้าที่กดกริ่งเรียก
"ฉันมาหาคุณเดชค่ะ" บัวซอนยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
"ไหว้พระเถิดแม่หนู คุณเดชยังไม่กลับมาจากเมืองนอกเลย ไม่ทราบว่าแม่หนูเป็นใครและมีธุระอะไรกับคุณเดช?"
"ถ้าคุณเดชยังไม่กลับ ฉันขอพบกับพ่อแม่ของคุณเดชได้ไหมจ๊ะ บอกพวกท่านว่า ฉันมาจากพะเยา หมอทรงทรัพย์แนะนำมา" บัวซอนบอกรายละเอียดคร่าวๆเพียงผิวเผิน
"งั้น.. แม่หนูรอตรงนี้ก่อน เดี๋ยวลุงจะไปเรียนคุณท่านให้" พอพูดจบ ชายผู้นั้นจึงเดินเข้าไปยังคฤหาสน์
"ใครมา?" เฉลียวศรีรีบดักหน้าทันที
"เห็นบอกว่า เป็นคนพะเยา บ้านเดียวกับแก หมอทรงทรัพย์เป็นคนแนะนำมา ชื่ออะไรข้าก็ไม่ได้ถามไถ่ซะด้วย แกลองออกไปดูเองซิ เผื่อรู้จักกัน"
"แล้วนี่ลุงจะไปไหน?"
"แม่หนูที่มารออยู่หน้าบ้านอยากพบพวกคุณท่าน ข้าก็จะไปเรียนให้ทราบ ไม่รู้ว่าจะให้เข้าพบหรือเปล่า?" ชายคนนั้นตอบตามประสาคนซื่อ
"ฉันกำลังจะขึ้นไปรับคำสั่งที่ข้างบนอยู่พอดี เดี๋ยวฉันไปเรียนคุณท่านให้เอง ลุงรีบกลับไปทำงานของลุงต่อเถอะ" เฉลียวศรีตัดบท
.....................................................