เราเป็นคนที่อยู่กับย่าตั้งเเต่เด็กค่ะ(พ่อเเม่เเยกทางกันตั้งเเต่เด็กค่ะ) ถามว่าตัวเราเองรู้สึกขาดอะไรไปไหมบอกเลยว่าไม่เลยค่ะ เเต่ช่วงหลังมานี้ค่ะ เราได้พบเเม่ค่ะ ท่านเข้ามาในชีวิตเราค่ะทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกันมา17ปี ท่านกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับความห่วงใยเเละความรักใคร่ที่เราไม่ต้องการเเล้วตอนไม่มีท่านเรามีความสุขดีเเล้วเเต่ท่านกลับเข้ามาทำให้เราอึดอัด มันทำให้เรารู้สึกเเย่มากๆ ทางด้านย่าเกลียดเเม่เราเอามากๆเลยค่ะ เเละย่าก็จะพูดเเท่งใจดำเราเสมอเหมือนว่าเราไม่ใช่คนไม่มีหัวใจอะไรประมาณนั้นคำบ้างคำที่ท่านพูดมามันเเรงเเรงเเรงมากๆค่ะ เเต่ถ้า่อไรเราร้องไห้หรือน้ำตาไหลออกมาเราจะถูกย่าบอกว่าอ่อนเเอมาก เเต่เรื่องอื่นท่านดีหมดเลยนะคะ ท่านเป็นคนเลี้ยงเราเองตินเเม่ทิ้งไปตั้งเเต่เด็กเเต่คำพูดที่ท่านพูดมาเเค่ละคำทำร้ายจิตใจเกินไปจริงๆค่ะ เราทำได้เเค่ยิ้มหัวเราะเปลี่ยนเรื่องเเล้วก็ไปร้องไห้คนเดียว เรามีพี่สาวอยู่1คนค่ะเราสนิทกับพี่คนนี้มากเรารักมันมากเราเล่าถูกเรื่องราวให้มันฟัง(เเต่ไม่เคยร้องไห้เลยนะ)มันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เราอยากอยู่ในครอบคัวนี้เเละตอนนี้มันกำลังจะเข้ามหาวิทยาลัยเเล้วค่ะ เราจะไม่เหลือใครแล้วเเหละค่ะ5555 เรารู้สึกเป็นทุกข์มากๆที่ต้องมาอยู่ในจุดนี้เรารู้ดีค่ะมีคนที่เเน่กว่าเราเยอะเเต่มันไม่ไหวเเล้วจริงๆอยากหนีไปให้ไกลที่สุดอยากทิ้งทุกอย่างเเล้วหนีไปอยากทำเเบบนั้นจริง ย่าพูดถูกเเหละเรามันอ่อนเเอ