สวัสดีค่ะ ฉันอยากจะเล่าเรื่องของคนที่เราเรียกว่า เเม่
เเม่กับพ่อเราเเยกทางกันตอนเด็กเราอยู่กับเเม่บางครั้งพ่อก็จะมารับที่ รร.วันศุกร์ เสาร์อาทิตย์ก็จะอยู่เเต่จะกลับวันจันทร์ ในระยะเวลาที่เราอยู่กัน3คนตอนนั้นเราสังเกตว่าเเม่ดูไม่มีความสุขเลยใน3วันนั้น พอหลายๆปีผ่านมาเราก็มารู้ทีหลังเหตุผลว่าก่อนที่เเม่จะมีเราเเม่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าพ่อเคยมีครอบครัวมาก่อน เเล้วก็หย่าไปก่อนจะมีเเม่เราเเล้วเเม่พึ่งมารู้ความจริงนี้ตอนที่คลอดเราออกมา หลังจากที่คลอดเเม่ก็ตัดสินใจเเยกทางกันกับพ่อ พอโตมาประมาณ ป.6 พ่อเราเสียด้วยโรคมะเร็งปอด ต้องบอกก่อนว่าเเต่ก่อนที่มีครอบครัวเก่าพ่อเคยสูบบุหรี่มาก่อน พอมีเราก็เลิกสูบไป ต่อมาก็เสียด้วยวัย 60 กว่าปี ก่อนที่จะเสียเเม่เรากับเราไปดูเเลพ่อก่อนจะเสีย 2 วัน ในระยะเวลาที่เเม่กับเราดูเเลพ่อที่บ้านย่าพ่อกินข้าวได้เยอะ เพราะผู้ป่วยมะเร็งระยะนี้หมอให้มอร์ฟีนมาเท่านั้นทำอะไรไม่ได้เเล้ว พอพ่อเสียเเม่เราก็ทำการคืนเงินย่าตามคำสั่งเสียของพ่อว่าพ่อยืมเงินย่ามา30,000ฝากเอาไปคืนย่าหน่อยนะ เเต่เงินที่คืนคือเงินเก็บของเราตั้งเเต่เด็ก มีทั้งหมด30,000พอดีก็เลยเอาเงินเราไปคืน เท่ากับว่า ณ ตอนนี้เราไม่มีเงินเก็บเลย ตอนนั้นเราไม่เข้าใจมากๆว่าทำไมเอาเงินเราทั้งๆที่พ่อก็มีเงินให้อยู่ 2 เเสนเป็นค่าเทอมเรา ในช่วงที่เรียน ม.1-3 ค่าเทอมเราเทอมละ 12,000 ห้องพิเศษวิทย์คณิต เเน่นอนว่าเงินมันก็ต้องหมดภายใน3ปีอยู่เเล้ว+กับตอนนั้นช่วงโควิด ที่ทำงานของเเม่เลยต้องปิดตัวลง เเน่นอนว่าต้องย้ายกับมาอยู่บ้านเกิดของเเม่ เเล้วเเม่ก็ต้องทำงานได้เดือนละ 5000 จากเดือนละ10,000 จากที่เคยกินเคยใช้ก็ต้องประหยัดขึ้น เเน่นอนว่าการไม่มีเงินเป็นเรื่องที่เครียดเเต่หลังจากที่พ่อเสียเวลาที่เเม่อารมณ์ไม่ดีมักจะตะคอกใส่เราเเละพูดถึงเรื่องเสียหายของพ่อเสมอ ในวันนั้นตอนเด็กเรากลับมาจากโรงเรียนเราให้เเม่สอนการบ้านเเต่เราไม่เข้าใจสักทีเขาเลยปิดไฟห้องทำงานเเล้วเดินหนีเราลงไปข้างล่าง ในตอนนั้นเวลา1ทุ่มกว่าเขาทิ้งให้เราเก็บการบ้านเก็บกระเป๋าเเล้วเดินออกมาเองตามลำพังในที่มืด เหตุการณ์นั้นเราทำขึ้นใจเเละจะไม่มีวันลืมว่าเขาเคยทำเเบบนี้กับเรา เเละรวมถึงตอนโตในเวลาที่เราทำอะไรไม่ถูกใจหรือไม่พอใจเขา เขาจะหยิบยกเรื่องของพ่อมาต่อว่าเราเสมอ ในการเข้ามหาลัยถึงเเม้ความฝันเราจะฝันในมอที่ดีหรือมอที่เด่นในเรื่องใดเรื่องหนึ่งเขามักพูดเสมอว่า"เรียนมอใกล้ๆนะไม่ต้องไปไกล" หรือเเม้เเต่ตอนอารมณ์เสียก็จะพูดว่า"จบมอหกเเล้วก็ไปหาทำงานนะกูไม่ส่งเเล้ว อิห่า" จำขึ้นใจเลยคำนี้ หรือเเม่เเต่การเเต่งตัวย้อมผมอะไรก็ตามเเต่ เขาใช้คำว่าทำงานก่อนค่อยเเต่งเเบบนี้ ทำงานก่อนค่อยย้อมเเบบนี้ ทำงานก่อน หมายถึงชีวิตนี้ไม่มีอิสระเเล้ว ทำอะไรก็ถูกต่อว่าหมด ไม่มีเเม้เเต่คำขอโทษในเรื่องที่เขาผิด มีเเต่คำด่าถึงพ่อเราเท่านั้น
คนที่เราเรียกว่าเเม่
เเม่กับพ่อเราเเยกทางกันตอนเด็กเราอยู่กับเเม่บางครั้งพ่อก็จะมารับที่ รร.วันศุกร์ เสาร์อาทิตย์ก็จะอยู่เเต่จะกลับวันจันทร์ ในระยะเวลาที่เราอยู่กัน3คนตอนนั้นเราสังเกตว่าเเม่ดูไม่มีความสุขเลยใน3วันนั้น พอหลายๆปีผ่านมาเราก็มารู้ทีหลังเหตุผลว่าก่อนที่เเม่จะมีเราเเม่ไม่รู้มาก่อนเลยว่าพ่อเคยมีครอบครัวมาก่อน เเล้วก็หย่าไปก่อนจะมีเเม่เราเเล้วเเม่พึ่งมารู้ความจริงนี้ตอนที่คลอดเราออกมา หลังจากที่คลอดเเม่ก็ตัดสินใจเเยกทางกันกับพ่อ พอโตมาประมาณ ป.6 พ่อเราเสียด้วยโรคมะเร็งปอด ต้องบอกก่อนว่าเเต่ก่อนที่มีครอบครัวเก่าพ่อเคยสูบบุหรี่มาก่อน พอมีเราก็เลิกสูบไป ต่อมาก็เสียด้วยวัย 60 กว่าปี ก่อนที่จะเสียเเม่เรากับเราไปดูเเลพ่อก่อนจะเสีย 2 วัน ในระยะเวลาที่เเม่กับเราดูเเลพ่อที่บ้านย่าพ่อกินข้าวได้เยอะ เพราะผู้ป่วยมะเร็งระยะนี้หมอให้มอร์ฟีนมาเท่านั้นทำอะไรไม่ได้เเล้ว พอพ่อเสียเเม่เราก็ทำการคืนเงินย่าตามคำสั่งเสียของพ่อว่าพ่อยืมเงินย่ามา30,000ฝากเอาไปคืนย่าหน่อยนะ เเต่เงินที่คืนคือเงินเก็บของเราตั้งเเต่เด็ก มีทั้งหมด30,000พอดีก็เลยเอาเงินเราไปคืน เท่ากับว่า ณ ตอนนี้เราไม่มีเงินเก็บเลย ตอนนั้นเราไม่เข้าใจมากๆว่าทำไมเอาเงินเราทั้งๆที่พ่อก็มีเงินให้อยู่ 2 เเสนเป็นค่าเทอมเรา ในช่วงที่เรียน ม.1-3 ค่าเทอมเราเทอมละ 12,000 ห้องพิเศษวิทย์คณิต เเน่นอนว่าเงินมันก็ต้องหมดภายใน3ปีอยู่เเล้ว+กับตอนนั้นช่วงโควิด ที่ทำงานของเเม่เลยต้องปิดตัวลง เเน่นอนว่าต้องย้ายกับมาอยู่บ้านเกิดของเเม่ เเล้วเเม่ก็ต้องทำงานได้เดือนละ 5000 จากเดือนละ10,000 จากที่เคยกินเคยใช้ก็ต้องประหยัดขึ้น เเน่นอนว่าการไม่มีเงินเป็นเรื่องที่เครียดเเต่หลังจากที่พ่อเสียเวลาที่เเม่อารมณ์ไม่ดีมักจะตะคอกใส่เราเเละพูดถึงเรื่องเสียหายของพ่อเสมอ ในวันนั้นตอนเด็กเรากลับมาจากโรงเรียนเราให้เเม่สอนการบ้านเเต่เราไม่เข้าใจสักทีเขาเลยปิดไฟห้องทำงานเเล้วเดินหนีเราลงไปข้างล่าง ในตอนนั้นเวลา1ทุ่มกว่าเขาทิ้งให้เราเก็บการบ้านเก็บกระเป๋าเเล้วเดินออกมาเองตามลำพังในที่มืด เหตุการณ์นั้นเราทำขึ้นใจเเละจะไม่มีวันลืมว่าเขาเคยทำเเบบนี้กับเรา เเละรวมถึงตอนโตในเวลาที่เราทำอะไรไม่ถูกใจหรือไม่พอใจเขา เขาจะหยิบยกเรื่องของพ่อมาต่อว่าเราเสมอ ในการเข้ามหาลัยถึงเเม้ความฝันเราจะฝันในมอที่ดีหรือมอที่เด่นในเรื่องใดเรื่องหนึ่งเขามักพูดเสมอว่า"เรียนมอใกล้ๆนะไม่ต้องไปไกล" หรือเเม้เเต่ตอนอารมณ์เสียก็จะพูดว่า"จบมอหกเเล้วก็ไปหาทำงานนะกูไม่ส่งเเล้ว อิห่า" จำขึ้นใจเลยคำนี้ หรือเเม่เเต่การเเต่งตัวย้อมผมอะไรก็ตามเเต่ เขาใช้คำว่าทำงานก่อนค่อยเเต่งเเบบนี้ ทำงานก่อนค่อยย้อมเเบบนี้ ทำงานก่อน หมายถึงชีวิตนี้ไม่มีอิสระเเล้ว ทำอะไรก็ถูกต่อว่าหมด ไม่มีเเม้เเต่คำขอโทษในเรื่องที่เขาผิด มีเเต่คำด่าถึงพ่อเราเท่านั้น