เริ่มเเรกต้องบอกก่อนว่า

-เราอยู่กับปู่ย่า พ่อเเม่เเยกทางกันเพราะมีปัญหาทะเลาะตบตีที่รุนเเรงอยู่บ่อยๆ

-ปัญหาของเราก็คือ 

ไม่ค่อยมีใครสนใจความรู้สึกของเราเลย ร้องไห้ตลอดใช้คำว่าให้เข้มเเข็งเเล้วก็ไม่ไหว

-เราตั้งใจเรียน ไม่เคยเกเรเหมือนคนอื่นเขา เป็นพวกชอบอยู่บ้าน 

-คนในบ้านเวลาอารมณ์เสียจะชอบเอามาลงที่เราหมด เวลาเราอยู่เงียบๆ ไม่ได้ทำอะไรผิดก็ว่าด่าว่า ปรึกษาอะไรกันก็ไม่ได้ เราต้องกลับมาคิดคนเดียว

-ซึ่งเราทนกับความรู้สึกนี้มาเป็น10ปีแล้ว ไปไหนก็ไม่ได้เพราะไม่เหลือใครเเล้ว คนในครอบครัวก็จะให้ึความสนใจกับลูกสาว (อา)เป็นหลัก เพราะเขาทำงานต่างประเทศ เเละคนที่บ้านจะรักเอ็นดูลูกของอามาก 

-เราเหนื่อยกับความรู้สึกเหล่านี้