รู้สึกลำบากใจมาก ตั้งเเต่เล็กจนโตเกิดมาพร้อมกับความยากลำบาก พ่อเเม่เเยกทางขาดการติดต่อไปตั้งเเต่เด็ก ตัวเองอาศัยอยู่ห้องเช่ากับปู่กับย่าที่เเก่มากเเล้ว เงินไม่ค่อยมีอาศัยทำงานไปด้วยออกมาเรียนกศน.จนจบม.ปลาย เเต่ความที่ตัวเองตัวเล็กมากสูง150+อายุ21เเละเจองานหนักๆ เลยได้ออกงานมาหลายครั้ง รู้สึกเหนื่อย เเต่ไม่เคยยอมเเพ้ก็หางานทำอยู่ตลอดเเต่ก็มีเหตุให้ได้ออกจากงาน รู้สึกเครียดหันไปไหนไม่มีใครช่วยคิดช่วยเหลือ เหลือเเค่ตัวเองกับน้องพิการกับปู่ย่าที่เเก่มากเเล้ว
ญาติป้าน้าพี่ๆก็มีเเต่เค้าไม่ได้มาสนใจอะไร ทุกคนสนใจเเค่ปู่กับย่า ตัวเองเลี้ยงน้องพิการน้องช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ย่าก็ช่วยดูน้องนิดๆหน่อยเพราะตอนนี้ย่าขี้หลงขี้ลืมจะเป็นอัลไซเมอร์เเล้ว ทุกวันนี้ท้อหมดกำลังใจมาก งานไม่มีเงินไม่มี ปู่กับย่าก็เข้าวัยทองลืมของทำของหาย ก็โบยว่าฉันเป็นคนเก็บของไว้ ปู่ก็บ่นทั้งวัน ทำอยู่เเต่กับไก่
เงินทองที่จะกินจะใช้ในเเต่ละวันไม่ค่อยมี
มันมืดมนไม่รู้จะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร รู้สึกไร้อนาคตจังเลย พอจะไปทำงานคนก็เล็งคำถามมาว่าใครจะดูน้อง ทุกวันนี้ตั้งคำถามตลอดว่าถ้าไม่มีปู่กับย่าเเล้วตัวเองจะดูเเลน้องพิการยังใง เพราะญาติๆคงไม่อยากเข้ามาช่วยเหลือกันทุกวันนี้ก็ไม่เคยได้รับการช่วยเหลืออะไรนอกจากคอยดูถูกว่าเรียนไม่จบไปได้ไม่ดีมีเเต่คำติ ถ้าเหลือเเค่2คนกับน้องคงไม่มีเงินมาดูเเล ถึงมีคนส่งเสียไม่น้องก็ตัวเราเองจะอยู่ยังใงไม่มีอนาคตไม่มีงานไม่มีบ้านเป็นหลักเป็นเเหล่งเฮ้ออ🥺😢😢