“Locus Native Food Lab” เชียงราย
 


ร้านสไตล์ Chef’s Table ที่เชฟจัดสรรมื้ออาหารจานต่อจานร้อยเรียงเป็นเรื่องราวให้เห็นต่อหน้าต่อตา กะเทาะ บิด กระชาก กลับหัวกลับหางวัตถุดิบจนคาดเดาไม่ได้ ผมมีหน้าที่มอบความวางใจและวางตังค์ให้ครบจำนวนก็เท่านั้น

คอร์สนี้อยู่ใต้ร่มอาหารพื้นถิ่นของแม่ฮ่องสอน วัตถุดิบแปลก การปรุงซับซ้อน และจัดจานอย่างแพรวพราว ขมวดปมเป็นอาหารแต่ละจานที่รสชาติดีทั้งหมด ก้าวข้ามความอร่อยด้วยเรื่องเล่า สู่บันไดขั้นสุดท้ายที่สนุกและตื่นเต้น ผมปลดปล่อยลิ้นให้ตวัดเป็นรถไฟเหาะควงสว่าน

Locus Native Food Lab จะเปลี่ยนธีมอาหารทุกเดือนตามแต่วัตถุดิบที่สมควรในฤดูกาล และใน 1 วันรับลูกค้าได้ประมาณ 12 คน ผมจองล่วงหน้าประมาณ 2 เดือน คอร์สนี้จ่ายไป 1,500 บาท (ไม่รวมไวน์)



เชฟเป็นกันเองมาก ไม่ต้องเกร็ง กินอย่างเดียว
 


เริ่มด้วย “ชามะลิออร์แกนิกกับน้ำผึ้งป่า” กลิ่นน้ำผึ้งกระจ่างชัดในดมแรก ก่อนจิบได้รสหวานจางๆ ถนอมลิ้น ผมลองก้มดมอีกที อ่าว กลิ่นน้ำผึ้งหายไปแล้วแบบหายไปเลย โคตรงง เหลือไว้แค่ความหอมเย็นของดอกมะลิอย่างสม่ำเสมอเหมือนความรักของแม่


 
จานแรกด้วย “อามูส บุช” เรียกน้ำย่อย จานนี้คล้ายชูครีมฟักทอง กินพร้อมหมูรมควันและซอสเบชาเมล ให้เนื้อสัมผัสข้นแต่คายรสอ่อน ก่อนใบโหระพาจะแทงยอดแตกรสชาติไปทั่วหัวกะโหลก
 


“ผักกูดสะนาบ” ผักกูดเคี้ยวกรอบค่อยๆ คายเมือกออกมาเพลิดเพลิน เคล้าน้ำยำถั่วป่นเนื้อคล้ายน้ำจิ้มหมูสะเต๊ะ หลากรสชาติเปรี้ยวหวานเจือกลิ่นกะปิและปลาแห้ง จัดวางทุกอย่างไปบนก้อนเต้าหู้ขาวนุ่มนิ่ม ก่อนโรยเกลือจากน่านดึงรสชาติปิดท้าย

ป.ล. สะนาบคือการยำแบบไทยใหญ่ ปกติจะใช้ผลไม้รสเปรี้ยว พวกมะม่วงหรือมะเฟือง
 


“ถั่วเน่าอ๋อม” มูสถั่วเน่าวางแหมะอยู่บนชิ้นขนมปังกรอบโชยกลิ่นตุ่ยๆ อธิบายยาก บางเบาแต่แฝงรสชาติแห้งเข้ม รสเค็มนิดๆ อวลกลิ่นเฉพาะตัวที่งัดหน้าจนแหงนขึ้นฟ้าไม่รู้ตัว กินคู่อกไก่หมัก และโยเกิร์ตเปลือกมะนาวช่วยตบรสชาติให้หัวผมก้มกลับมาที่เดิม จานนี้ผมชอบมากที่สุด
 


“หลามบอน” บอนปรุงรสพันด้วยเส้นคาเมโรนีหนึบนุ่ม เคียงซอสฟองใบมะกรูด แคบหมู โปรยผงคะน้าและคุกกี้กรอบรสมะกอก จานนี้กลมๆ นวลๆ ไม่ฉูดฉาด แต่ลุ่มลึกและร้อนลิ้นเบาๆ แปลกประหลาด

ป.ล. บอนเป็นพืชมีพิษ ถ้าปรุงผิดเชฟจะคันมือ แล้วผมจะคันคอจนอาจไม่เหลือลมหายใจไว้ให้ใครอีกแล้ว
 


“จิ้นลุง” ก้อนเนื้อสับอัดแน่นเครื่องเทศรสคล้ายไส้อั่ว โปะด้วยซัลซ่ามะเขือเทศ แตงกวา กระเทียม หอมเจียว กุ้งแห้ง และผักโรย ปาดซอสครีมเนื้อเนียนผงาดกลิ่นกระเทียมรุนแรง 

จานนี้รู้สึกสดชื่นแบบไม่ปลอดโปร่ง เหมือนความแน่นหนักถูกครอบไว้ด้วยความสดใส ไม่รู้จะพูดยังไง คล้ายเป็นอาหารในโลกใหม่ที่ไม่ต้องสนใจเรื่องรสชาติ มันลุ่มลึกจนก้าวล่วงเข้าไปในความรู้สึกแล้ว
 


“แกงตูนใส่ปลาดุก” กลิ่นปลาดุกรมควันฟุ้งผ่านรอยกัดบนชั้นแป้งที่ทอดมากรอบทั่วชิ้น แต้มซอสพริกแกงที่ตีกับไข่ไก่จนผิวเนียน อมรสชาติเปรี้ยวเผ็ดน่าค้นหา กินแกล้มกับตูนซึ่งเป็นพืชก้านกรอบกลวงคล้ายไหลบัว ราดซอสหอมหวานน้ำผึ้งจนชุ่ม จานนี้รสชาติและสัมผัสหลากหลายสนุกสนาน
 


จานสุดท้ายก่อนของหวาน เป็นการเอาทุกเมนูที่กินไปทั้งหมดมาถอดเสื้อผ้า และจัดเสิร์ฟในลักษณะพื้นบ้านดั้งเดิม เหมือนเรื่องราวความสนุก ความสับสน และความเร้าใจประเดประดังเข้ามาอย่างต่อเนื่อง จนมาถึงฉากสุดท้ายที่ทุกอย่างคลี่คลายในตอนจบ
 


จบด้วย “เข้าหนมกนน้ำอ้อย” ขนมพื้นบ้านล้านนาหากินยาก ทำจากแป้งข้าวนุ่มเหนียวติดไม้ติดมือ พลิกแพลงคลุกกับงาคั่วให้จับสะดวก จิบคู่ชาร้อนจากดอกชาป่าในท้องถิ่นที่ไม่ฝาดเฝื่อน

ชาอุ่นๆ ชะคราบรสชาติที่ผ่านมาหมดจด เรียบง่าย และม่วนใจ๋


[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ขออนุญาตฝากเพจนะครับ https://www.facebook.com/aahaankon/