ก่อนอื่นเลยนะคะเราเป็นซึมเศร้าค่ะ เราไม่ทราบว่าเราเป็นมันตั้งแต่ตอนไหน แต่เราเพิ่งทานยาได้แค่1เดือนกว่าๆค่ะ เราจำครั้งแรกที่เรารู้สึกอยากตายได้คือตอนป.2 เราทะเลาะกับที่บ้านแล้วเราเสียใจที่เค้าพูดทำร้ายจิตใจเรา เสียใจที่เค้าบอกว่าเราโง่เพราะเราเรียนไม่เก่งได้เกรดไม่เท่าที่พวกเค้าต้องการหลังจากนั้นเราก็ดิ่งง่ายมากๆมาตลอด บางครั้งแค่ครูบอกว่าเราตอบคำถามผิดเราก็ดิ่งแล้ว และเราเคยเสียใจมากๆกับคำพูดธรรมดาๆของครูว่า"เธอไม่ตั้งใจเรียนเธอเลยเรียนไม่รู้เรื่องไง ฉันสอนไปแล้วไม่เข้าใจก็ไปอ่านเองสิ" คำพูดแค่นี้แต่ทำให้เราเสียใจมากๆจนเราตกใจเลยค่ะ มันมากถึงขนาดที่เราร้องไห้ ควบคุมตัวเองไม่ได้แบบร้องไห้ตัวสั่นไปหมด หน้าชา คิดแค่ว่าอยากตายๆๆ เราเลยไม่ไปทานข้าวเที่ยงแล้วโทรหาพ่อ เราคิดว่าถ้าพ่อรับสายเราคงจะบอกพ่อว่าเราเหนื่อยแค่ไหน ท้อแค่ไหน เราอยากบอกความรู้สึกทุกอย่างไปกับพ่อ แต่พอพ่อรับสายเราก็ทำได้แค่ร้องไห้แล้วถามว่าทำอะไรอยู่ สบายดีมั้ย(เราไม่ได้อยู่กับพ่อเพราะพ่อแยกทางกับแม่แล้ว เลยถามไปอย่างนี้ค่ะ) สุดท้ายพ่อก็ไม่รู้ว่าเราร้องไห้ทำไมเพราะเราบอกพ่อว่าเราคิดถึงพ่อแล้ววางสายไป เราใช้ชีวิตทุกๆวันแบบไม่เคยมีความสุขเลย ต้องยิ้มต้องทำตัวสนุกสนานเพื่อให้ตัวเองมีเพื่อนเยอะๆ ให้เพื่อนรักมากๆ แต่เราก็ชอบหงุดหงิดและเหวี่ยงใส่เพื่อนเหมือนกัน เรารู้สึกเสียใจและโกรธตัวเองมากที่เป็นปัญหาของครอบครัว เป็นปัญหาของเพื่อน คิดตลอดว่าถ้าเราหายไปทุกอย่างคงจะดีกว่านี้ คิดว่าถ้าไม่มีเราทุกคนจะยิ้มและหัวเราะได้มากกว่านี้ เราร้องไห้แทบทุกวัน ตั้งแต่เราขึ้นม.1จนถึงปัจจุบันเราไม่ค่อยคุยกับคนอื่นเหมือนตอนเด็กๆ ไม่ร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน ชอบอยู่คนเดียวมากกว่าและคิดอยากจะตายแทบตลอด เราไปหาหมอเมื่อเดือนที่แล้ว ไม่ได้ไปหาที่รพ.เกี่ยวกับทางนี้โดยตรง เราไปหาหมอที่คลินิคกับแม่ คนที่คุยกับหมอก็แม่เรา แม่เราที่เป็นหนึ่งสาเหตุที่ทำให้เราเป็นแบบนี้ แม่บอกหมอว่า ไม่รู้ว่าทำไมเราเปลี่ยนไป ไม่น่ารักเหมือนตอนเด็กๆ ทั้งๆที่คนในครอบครัวรักเรามากแต่เรากลับบอกว่าอยากตาย แม่บอกหมออย่างนี้ ทั้งๆที่เราไม่ได้พูดกับหมอซักคำ หมอบอกว่ามันเกี่ยวกับสารในสมองที่หลั่งออกมาเลยทำให้เราเป็นแบบนี้ แต่เราคิดว่าแค่สารในสมองมันคงไม่ทำให้เราเป็นได้ขนาดนี้ ในเมื่อทุกครั้งที่เราดิ่งมากๆ สาเหตุก็มาจากคำพูดคนอื่นที่เรารับมาทั้งนั้น เราเก็บกด เราไม่พูด ไม่เล่าเรื่องที่เราเจอ สิ่งที่เราได้ยิน ความคิดของเรา เราไม่เคยเล่ากับใครเลย แม้แต่หมอเราก็ไม่กล้าบอก ส่วนหนึ่งเพราะเราไม่รู้จะพูดอย่างไรให้หมอเข้าใจด้วย เพราะกับตัวเราเองบางครั้งยังไม่อยากจะยอมรับความคิดตัวเองเลย จะไปเล่าให้คนอื่นฟังได้ไง เราก็ทานยาที่หมอให้มา หมอถามเราตอนที่เราไปเอายาล่าสุดว่าดีขึ้นซักหน่อยมั้ย เราบอกหมอว่าไม่ เพราะเราไม่รู้สึกดีขึ้นเลย ทางกลับกันคือนับวันมันยิ่งแย่ลง เราดิ่งง่ายและบ่อยขึ้น ตอนนั่งเรียนเรามองออกนอกหน้าต่างกับระเบียงแล้วคิดว่าอยากกระโดดลงไปบ่อยๆ แต่เราก็ไม่ทำเพราะกลัวและไม่อยากสร้างชื่อเสียให้กับโรงเรียน แต่เราอยากตายมากๆ เราอยากหายไปจากโลก เราเหนื่อยและเสียใจที่จะต้องตื่นขึ้นมาใช้ชีวิตต่อ แต่ละวันของเรามันหนักและน่าเบื่อมากๆหลายครั้งที่เราร้องไห้แบบไม่มีสาเหตุ แค่เราสะดุดล้มแล้วไม่มีใครสนใจ หรือบางทีแค่บ้านมันเงียบเพราะทุกคนนอนแล้วแต่เรายังไม่นอน เรารู้สึกเหมือนโดนทิ้งไว้ข้างหลังตลอด เมื่อไม่นานมานี้เราทะเลาะกับแม่แล้วระบายกับเพื่อน เพื่อนบอกว่าไม่อยากให้เราตาย เพื่อนจะอยู่กับเราตลอดไป ให้อยู่เพื่อเพื่อนได้มั้ย แต่ตอนนี้เราทะเลาะกับเพื่อนและออกจากกลุ่มมาอยู่คนเดียวแล้วค่ะ เราเสียใจมากๆวันนั้น เราร้องไห้ เราจิกแขนจิกขาตัวเอง เราร้องไห้ทั้งคืนจนหลับไป ตื่นขึ้นมาเราก็ร้องไห้ต่อ เราเสียใจที่เราไม่สามารถรักษาเพื่อนเราไว้ได้ และเราก็เสียใจที่เพื่อนไม่รักษาสัญญากับเรา เราไม่บอกเรื่องนี้ให้ที่บ้านหรือเพื่อนในห้องคนอื่นรู้เลย เราเก็บมันเอาไว้คนเดียว เราจะดิ่งและร้องไห้ทุกครั้งเวลาที่บ้านหรือเพื่อนในห้องถามว่าทำไมไม่ไปอยู่กับเพื่อน ทำไมไม่ไปเที่ยวไปเล่นกับเพื่อน เราไม่กล้าบอกใครว่าเราไม่มีเพื่อนแล้ว เราไม่เหลือใครแล้ว เราไม่อยากเป็นปัญหาในชีวิตใครเลยค่ะ เราไม่อยากเป็นปัญหาของสังคมด้วย เราอยากตาย เราอยากตายจริงๆ วันนี้ก่อนตั้งกระทู้เราก็เพิ่งทะเลาะกับแม่มาเพราะแม่กับพี่ชายเราเค้าทะเลาะกันแล้วไม่พูดกันมันทำให้เราหงุดหงิดทั้งที่อยู่บ้านเดียวกันแต่กลับทำเหมือนคนที่เกลียดกันมาทั้งชาติ แล้วแม่มาพาลใส่เรา แม่ด่าเราสารพัด เราโกรธมาก เราเลยร้องไห้และทำลายข้าวของไป จนตอนนี้เราก็ยังเสียใจ เสียใจที่เราเป็นเหมือนคำที่แม่ว่าเรา คำที่แม่บอกว่าเราไม่น่ารักเหมือนตอนเด็กๆแล้ว คำที่แม่บอกเราว่าเลี้ยงเรากับพี่มาให้โตเป็น เราไม่อยากอยู่แล้วจริงๆ แต่เรากลัว เรากลัวเจ็บถ้าเราจะฆ่าตัวตาย เราไม่รู้จะทำยังไง แม้แต่คนที่ทำให้เรายิ้มได้ตลอดอย่างศิลปินที่เราชอบหรือเพลงที่เราชอบฟัง ตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไรเราเลย เราควรทำยังไงดี ทางข้างหน้าของเรามันมืดไปหมดแล้วค่ะ