เรารู้สึกว่าช่วงนี้จิตเราตกมาก อะไรสะกิดนิดหน่อยน้ำตาก็พร้อมจะไหลออกมาทันที ร้องไห้แบบใจจะขาดเหมือนใครตายเลย ร้องแบบทิ้งตัว เป็นชั่วโมงๆเลย ร้องจนเหนื่อย ใจมันวูบมาก เหมือนเราเสียใจมาก ทั้งๆที่บางครั้งมันไม่มีอะไรเลย แต่ความรู้สึกเรามันแย่มากๆ แย่จนเราคิดว่าไม่อยากจะอยู่ มันมีหลายๆคร้งมากที่อยากจะทำร้ายตัวเอง ให้มันเจ็บๆจนหายจากอาการวูบโหวงในใจ อยากทำลายข้าวของ อยากขว้างอยากปาให้มันแตกให้พังๆไป แต่เราทำได้แค่นั่งนิ่งๆ ให้น้ำตามันไหลๆไป อยู่แบบนั้นเป็นวันๆ เรารู้ว่าไม่ควรเลย แต่มันบังคับไม่ได้ เรารู้สึกแย่มากจริงๆ จะคุยกับใครก็ไม่ได้ ส่องกระจกเห็นหน้าตัวเองตอนร้องไห้ มันน่าสงสารมากปนๆกับน่าสมเพช ทนอะไรอยู่ตรงนี้ ทำอะไรอยู่ ทำไมถึงทน ทำไมถึงไม่กล้าเดินออกไปจากที่ที่ทำให้รู้สึกแย่สักที เรากลัวอะไรอยู่วะ มันแย่ ที่อยู่ตรงนี้ มันทำให้รู้สึกไม่ดี ทำไมไม่ไปสักที ทำไมวะ ทำไม ......

บางทีก็แค่ความกล้าไม่พอ ไม่รู้ว่าเราจะทนได้อีกนานแค่ไหน ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะกล้าออกไปจากตรงนี้ หรือบางทีอาจจะบ้าตายไปซะก่อน

รู้แต่ทำไม่ได้ บางทีก็ควรตายๆไปซะ คุณว่าดีมั๊ย...?