ศักดิ์ได้ไปซื้อเครื่องเงินราคาส่งจากร้านที่เขาเคยไปช่วยงานขายสินค้าเพชร พลอย ของที่ระลึก ช่วงค่ำ 7-10 โมงเมื่อ 3-4 ปีก่อน นอกโรงแรมแชงกรีล่า ได้ถามและปรึกษาเจ้าของร้านว่าจะซื้อเครื่องเงินไปวางขายข้างถนนที่ภาคใต้ ช่วยแนะนำรูปแบบที งบหมื่นกว่าบาท หลังจากนั้นเขาไปซื้อกล่องใส่เครื่องมือเหล็กสำหรับช่างและโซ่พร้อมกุญแจ พร้อมเข็มเย็บหนังและหนังพร้อมด้าย วันเดินทางมาภาคใต้เขาเอาเครื่องเงินใส่ในกล่องเครื่องมือวางที่ชั้นวางเป้พร้อมล๊อคด้วยโซ่ในตู้วางสัมภาระของขบวนรถไฟตู้นอน (ที่ต้องทำอย่างนี้เพราะกลัวถูกขโมยเครื่องเงิน ถ้าใส่ถุงเป้อาจจะถูกตัดและล้วงเอาไปได้)

     เขานั่งเรือมาเรื่อยพบบังแซะเป็นเจ้าของอ่าวราวีคุยกันมาเรื่อยๆ “น้องมาทำอะไรที่เกาะพาราไดซ์" "ผมมาขายเครื่องเงินและเย็บซ่อมหนัง" "อ้อเป้บังสายสะพานจะหลุดเย็บได้ไหม?" บังแซะยกเป้และชี้ไปที่สายสะพายกำลังจะหลุดจากเป้เพราะใช้มาหลายปีและเป้เป็นเป้ราคาถูกๆ "ได้ครับ ศักดิ์จัดการเย็บซ่อมสายสะพายให้บังเซะ" "ขอบคุณ วันหลังมาเยี่ยมบังเซะนะอยู่อ่าวราวีนะ ถามใครๆก็รู้จักบัง” "ครับ" เรือเข้าจอดที่ท่าเรือเกาะพาราไดซ์พอดี....
ศักดิ์เข้าพักที่สถานีตำรวจและเอาเครื่องเงินมาเรียงขายข้างสถานีแต่ขายไม่ค่อยได้เพราะลูกค้าชาวต่างชาติไม่ค่อยผ่านแถวนั้น เขาจึงย้ายมาขายแถวตลาดที่มีร้านค้า ห้องอาหาร จึงนั่งขายอยู่หน้าร้านขายฟิลม์อัดภาพ ขายได้ใช้เลยมีลูกค้าเช้ามาบ่ายกลับเดินมาผ่านและซื้อเครื่องเงิน เขาขายช่วง เช้า 10 น.-14น.พักหลังจากนั้นมาขายเครื่องเงินอีกช่วงเวลา 18 น.-22 น.

           ช่วงพักจะไปเดินเล่น ว่ายน้ำดูปลา เดินเล่นไปทั่วๆตามชายหาด ศักดิ์คิดว่าที่นี่มีเงินน้อยแต่มีความสุขมากและมีเวลามาก ขายเครื่องเงินได้หักค่าข้าว เช้า กลางวัน และเย็นเงินหมดก็พอใจแล้ว เพราะไม่มีภาระใดๆเลย นอนพักที่สถานีตำรวจ  เขาคิดถึงสมัยที่ทำงานที่กรุงเทพฯเข้างาน 9.00 น.- 18.00 น.ถ้าไปช่วยงานขายกลางคืนอีกก็ถึง 22.00 น.กว่าจะถึงบ้านก็ 23 น.กว่าๆจะได้นอนเที่ยงคืน เหนื่อยมาก ที่นี่ตื่นสายกว่ามีพักช่วงบ่าย เครื่องแต่งกายก็ไม่ต้องมีพิธีรีตองอะไรมาก เสื้อผ้า กางเกง รองเท้า เก่าๆก็ใช้ได้ เห็นคนที่นี่ก็ไม่ค่อยแต่งตัวอะไรมาก ยกเว้นพนักงานโรงแรม พนักงานร้านอาหารและพนักงานธนาคาร  หรือไม่ใส่เสื้อหรือไม่ใส่รองเท้าก็ไม่มีใครมาหาว่าเราบ้า....

          นั่งขายเครื่องเงินหน้าร้านขายฟิลม์อยู่ไม่นาน มีแหม่มฝรั่งมาคุยด้วย บางรายมานั่งรอคุย บางรายมานั่งรอถึงเวลาพักบ่าย 2 โมงขอให้ช่วยไปเป็นเพื่อนเล่นน้ำหรือเดินเล่นบนเกาะ แหม่มสาวฝรั่งที่มารอศักดิ์สังเกตุมีอายุตั้งแต่ 20 ปีขึ้นไปจนถึง 40 กว่าปีบางคนมาคนเดียวมา บางคนมาพร้อมเพื่อนสาวอีก1คน บางวันสาวฝรั่งมารอ 2 คนไม่ได้มาพร้อมกันมาคนละประเทศ มาพบกันที่ร้านของศักดิ์โดยบังเอิญ ที่สังเกตุจะเป็นประเทศทางยุโรปตะวันต ออสเตรเลีย นิวซีแลนด์หลายประเทศที่รายได้มากกว่าคนไทย ฯลฯแต่ไม่ค่อยเห็นฝรั่งตะวันออก เช่น ชาวรัสเซีย บัลกาเรีย คาซัคสถาน (อาจจะมีบ้างแต่น้อย) พอพักบ่ายศักดิ์พาแหม่มไปเดินบ้างเพื่อถ่ายรูปภาพหลังจากนั้นแยกย้ายกันไป ไม่มีนัดพบกันกลางคืนหรือสานต่อแหม่มสาวพวกนี้ส่วนใหญ่พูดภาษาอังกฤษได้ดี แหม่มสาวมานั่งรอศักดิ์หลายครั้งพอศักดิ์ไม่สนใจเธอก็จากไป คนมาใหม่ก็มานั่งรอใหม่อีกและก็จากไปอีก วนไปวนมาอยู่เรื่อยๆ...........



สาวแหม่มฝรั่งที่พบที่เกาะพาราไดซ์ อายุหน้าตาแบบนี้ครับ.......รูปภาพนี้ถ่ายขณะไปพบสาวชาวฝรั่งเศสช่วงประเทศลาวมาไทย ถ่ายรูปเมื่อปีที่แล้วศักดิ์ไปจีน-ลาว- ไทย สองสาวทำงานอยู่ที่ ฮ่องกง ครับ ⬇️
                                                                    ⬇️
                                                                    ⬇️



         ศักดิ์อยากจะพบสาวๆญี่ปุ่น แต่พวกเธอยังไม่เดินผ่านร้านข้างถนนของศักดิ์ ช่วงนั้นนักศึกษาญี่ปุ่นมามากๆ ตั้งแต่ปี 1- 4 ช่วง พักปิดเทอม หน้าตาและอายุกำลังหน้ารักเชียว ผิวนี้ขาว อมชมพูจริงๆพวกนี้ส่วนใหญ่จะมากัน 2-4 คน ส่วนใหญ่พวกเธอจะพูดภาษาอังกฤษไม่ค่อยได้ วันหนึ่งมีนักศึกษาญี่ปุ่นผ่านมาที่ร้านของศักดิ์พอรู้ว่าเขาพูดภาษาญี่ปุ่นได้ดีใจมากๆมาขอนั่งข้างๆศักดิ์(นั่งบนกล่องเครื่องมือ)เป็นคนน่ารักและสวยมากๆ เธอถามศักดิ์เกี่ยวกับประเทศไทยและสิ่งที่ได้พบมาอยากรู้แต่ไม่รู้จะถามใคร(เพราะเธอคุยภาษาญี่ปุ่นกับใครไม่มีใครรู้เรื่อง) จึงป้อนคำถามถามศักดิ์หลายคำถาม หนุ่มๆ ร้านอัดรูปภาพ เด็กเรือ หรือเด็กหนุ่มถ่ายรูปนักท่องเที่ยวติดจานขาย ผ่านเห็นสาวๆญี่ปุ่นน่ารักสวยๆนั่งอยู่ตรงนั้น ยืนหยุดดูไม่ยอมไปไหนเลย...เพราะปกติจะไม่มีสาวๆมานั่งตรงนั้นยืนมองและขอมานั่งถ่ายรูปภาพด้วยเหมือน สาวญี่ปุ่นคนนั้นเสมือนเป็นดาราสาวที่ยิ่งใหญ่และดังเลย..........


 สาวญี่ปุ่น อายุ หน้าตาแบบนี้ที่พบ ส่วนใหญ่ จะมากัน 2 คนเป็นนักศักษา ไปเที่ยวกับสาวญี่ปุ่น 2 คนมีคนออสเตียเลียอยู่ที่ภูเก็ตมาขอคุยกับสาวๆญี่ปุ่นด้วย...

     และแล้ววันหนึ่ง สาวสวยญี่ปุ่นสวยๆน่ารักเดินผ่านร้านของศักดิ์ ชื่ออะกิโกะ นักศึกษามหาวิทยาลัยปี 3 จึงทักทายและคุยกันด้วยภาษาญี่ปุ่นเธอมาเกาะคนเดียวเพราะเพื่อนสาวของเธอที่ไปท่องเที่ยวพม่าด้วยกันจากโตเกียวกลับโตเกียวก่อนหน้าที่จะมาเกาะพาราไดซ์ เธอมาเกาะแห่งนี้คนเดียว ไปอ่าวราวีของบังแซะด้วยกัน ไปว่ายน้ำ เธอพักอยู่เกาะประมาณ 4-5 วันแล้วจึงกลับญี่ปุ่น ก่อนกลับศักดิ์ขอที่อยู่และเบอร์โทรของเธอ ศักดิ์ซื้อสมุดเขียนจดหมายซองและแสตมป์เพื่อเขียนจดหมายและโทรหาเบอร์บางเวลาเธอตอบบ้างไม่ตอบบ้าง เขียนจดหมายไปได้ประมาณปีกว่าศักดิ์แอบชอบเธออยู่......

           เจ้าของที่ร้านขายฟิลม์จะขอขึ้นค่าเช่าที่หน้าร้าน ศักดิ์เลยย้ายไปอยู่ที่เพิงหมาแหงนริมทะเล(ค่าเช่าที่ดินถูกกว่ามาก)ศักดิ์จะติดป้าย 日本語O.K.



ไว้หน้าร้านและข้างร้าน ปรากฏว่ามีสาวญี่ปุ่นคนหนึ่งขึ้นจากทะเลเห็นร้านค้าเพิงหมาแหงนของศักดิ์และเห็นป้ายนี้จึงคุยกับศักดิ์ภาษาญี่ปุ่น เธอเห็นป้ายนี้แรกๆเลยเธอคิดว่าศักดิ์เป็นคนญี่ปุ่น  เธอชื่อมะซะโกะเธอเดินกลับบังกะโลไป หลังจากนั้นวันต่อมาเธอมาแวะที่ร้านศักดิ์ เธอบอกว่าอายุ 25 ปีเธอมาร้านศักดิ์ 3-4 ครั้งมานั่งคุยถามเรื่องต่างๆของประเทศไทย(คุยด้วยภาษาญี่ปุ่น) เธออยากจะมาอยู่ที่นี่ถามศักดิ์ว่ามีแฟนรึยัง?ถ้ายังเธอจะมาช่วยจัด ดูแลร้านให้ ถ้าศักดิ์สนใจอยากคบกับเธอ เธอจะมาช่วยที่ร้านสัก 3 เดือนค่าอาหารศักดิ์ออกให้เธอ เธอจะพักบังกะโลต่างหากเธอจะออกเงินค่าบังกะโลเอง ถ้าเริ่มคบหากันทำงานด้วยกันคุยกันไปกันได้ 3 เดือนถ้าไปได้ดีนิสัย ความคิด ความเป็นอยู่ราบรื่น จะมาอยู่ด้วยกัน 6 เดือนอยู่แบบแฟน ถ้าอยู่กันไปด้วยดีอีกขอให้ศักดิ์ไปขอเธอกับพ่อแม่เธอที่โตเกียว(แต่งงาน)  ศักดิ์ปฏิเสธบอกว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้วอยู่โตเกียวเช่นกัน เพราะพบสาวชื่อ “อะกิโกะ” แต่ขอชื่อที่อยู่พร้อมเบอร์โทรของเธอที่โตเกียว ถ้ามีโอกาสจะไปพบคุณที่โตเกียว........
อย่าคาดหวัง อย่าคิดเหมารวมว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ทั้งหมด สิ่งที่ศักดิ์พบและเห็นและฟังมาอาจจะไม่ใช่กับสิ่งที่ทุกๆท่านพบเห็นนะครับ

 ตอนที่ 3 ศักดิ์ไปหา 2 สาวที่โตเกียว พบมะซะโกะที่ อุเอโนะ นัดอะกิโกะ ไปเที่ยวคะมะคุระ พระพุธทรูปองค์ใหญ่
      https://ppantip.com/topic/39333971