สมศักดิ์ทำงานเป็นพนักงานขายของที่ระลึกและเพชรพลอยที่ร้านมาหลายปี เขาเรียนภาษาอังกฤษและภาษาญี่ปุ่นไปพร้อมๆกับทำงาน ภาคใต้เขาไม่เคยไปเลย เช่น ภูเก็ต กระบี่ พังงา ฯลฯรถไฟตู้นอนก็ไม่เคยใช้บริการเลย.... วันหนึ่งพนักงานขี่มอร์เตอร์ไซด์ส่งของบอกเขาว่า "พี่ศักดิ์ ผมเห็นฝรั่งสาวๆสวยๆหลายคนเดินมาพร้อมหนุ่มปักษ์ใต้หลายๆคู่ ผมว่าฝรั่งสาวมันชอบหนุ่มผมยาวนะพี่"

       ศักดิ์ได้ยินดังนั้นก็คิดแต่ยังไม่ค่อยเชื่อเต็ม 100 % ต้องไปเห็นกับตาสักวันก่อนจึงจะเชื่อ วันหนึ่งเขาไปบอกเถ้าแก่ว่าสิ้นเดือนนี้จะลาออกไปภาคใต้ ก่อนจะลาออกเขาไปถามเพื่อนๆในร้านว่าภาคใต้ ภูเก็ตมีหาดอะไรน่าท่องเที่ยวบ้าง ค่าที่พักชื่อที่พัก เขาจึงจดลงสมุด เขาเดินทางมาถึงสุราษภร์ด้วยรถไฟตู้นอนและต่อด้วยรถโดยสาร ถึงภูเก็ตแล้วเขาท่องเที่ยว ไปตามชายหาดต่างๆบังเอิญเขาพบชาวสิงค์โปรพักอยู่ที่พักเดียวกัน ชวนศักดิ์ไปเกาะพาราไดซ์ ศักดิ์บอกจะไปวันหลัง จะไปชายหาดที่อื่นๆก่อน หลังจากนั้นเขาเดินทางมาเกาะพาราไดซ์ นอนที่บังกะโลห้องถัดๆจากกับหนุ่มไทยผมยาวที่ได้แฟนเป็นสาวฝรั่งและห้องถัดไปอีกเป็นสาวฝรั่งอายุประมาณ 40 กว่าปีมาคนเดียวอยู่ห้องติดกับเขา

          ศักดิ์ได้ทักทายกับหนุ่มใต้และสาวฝรั่งที่มาคนเดียว หลังจากนั้นเขาจึงไปเดินเล่นชาดหาด ก่อนถึงชายหาดเขาผ่านสถานีตำรวจเล็กๆบนเกาะ เจ้าหน้าที่ตำรวจนั่งอยู่บนม้ายาว ตรงกันข้ามกันมีหนุ่มสาวฝรั่งคู่กำลังนั่งอยู่ ศักดิ์เห็นตำรวจชะโงก ชำเลืองมองหาอะไรอยู่ เขาจึงเดินเข้าไปถาม "พี่ตำรวจมองหาอะไรครับ"ตำรวจยิ้มๆ มองหาคนมาแปลภาษาอยู่" "พี่ตำรวจ ถ้าภาษาอังกฤษผมพอแปลได้นะ""เอาอย่างนั้นน้องนั่งตรงนี้แล้วแปลเลย"ตำรวจผายมือมาที่นั่งว่างข้างตัวเขา ศักดิ์ลงบนม้ายาวและแปลหลังจากแปลเสร็จตำรวจขอบคุณศักดิ์ "น้องๆมาจากไหน?ทำงานอะไร?พักที่ไหน?" "ผมมาท่องเที่ยว ไม่ได้ทำงานแล้ว พักอยู่บังกะโลข้างในครับ""คราวหลังน้องมาช่วยแปลภาษาที่สถานีหน่อยมีที่นอนให้ฟรีนะ"พี่ตำรวจเสนอมา ศักดิ์ยิ้มๆ "ขอบคุณครับ ถ้ามีโอกาสผมจะมาพักที่นี่ครับ"ศักดิ์เดินจากไป

    ช่วงค่ำๆศักดิ์ไปกินข้าวเย็น พบหนุ่มปักษ์ใต้ผมยาวคนเดิมที่อยู่บังกะโล เดียวกันมานั่งขายเครื่องเงินข้างทางกับแฟนสาวฝรั่ง ศักดิ์จำได้จึงทัก "พี่ขายเครื่องเงินตรงนี้หรือ?""ครับ" ผมชื่อศักดิ์ พี่ชื่ออะไร?" "ผมชื่อ นพ ส่วนแฟนชื่อ แพท" อีกวันถัดช่วงเช้ามาศักดิ์พบหนุ่มปักษ์ใต้ที่บริเวณบังกะโลอีก จึงถามว่า "พี่นพ ขายเครื่องเงินมีกำไรไหม?ต้องจ่ายค่าเช่าไหม?" พี่นพยิ้มๆ "พอมีกำไร ไม่ต้องจ่ายค่าที่ครับ" ศักดิ์ถามต่อ "ถ้าผมมาขายได้บ้างรึเปล่า?" "ได้เลยคุณศักดิ์ยินดี มีที่ว่างๆอยู่เยอะทั่วเกาะพาราไดซ์ ไม่เสียค่าเช่าครับ"

   ศักดิ์เดินไปย่านตลาดสดซื้อกล้วยแล้วเอามาแบ่งให้แหม่มสาวข้างห้องสัก 3-4 ใบ เธอชื่อหลุยส์ เธอรับไว้หลังจากนั้นเขาพบผลมะพร้าวจึงไปยืมมีดโต้ของเจ้าของห้องพักมาปอกมะพร้าวให้ฝรั่งบริเวณที่บังกะโลนั้นกินหลังจากนั้น 4-5 วันเขาจะกลับกรุงเทพฯแต่แหม่มชื่อหลุยส์ขอมาด้วย เธอจะท่องเที่ยวกรุงเทพฯและนั่งรถไฟจากกรุงเทพฯไปมาเลเซีย (ซึ่งได้ซื้อตั๋วล่วงหน้าไปแล้ว)วันที่ศักดิ์ไปส่งหลุยส์ที่สถานีรถไฟ หลุยส์บอกศักด์ว่า "ขอบคุณศักดิ์มากกล้วยที่เธอให้ฉัน ไม่ได้กินเพราะกลัวเธอจะใส่ยานอนหลับแล้วทำมิดีมิร้าย หรือขโมยทรัพย์ของฉันไป ฉันมาต่างประเทศต้องระวังเป็นพิเศษ เวลาเธอไปไหนต้องระวังนะศักดิ์" ศักดิ์งงไปช่วงครู่ "แล้วมะพร้าวหลุยส์ทำไมกินหล่ะ" "มะพร้าวเปลือกหนาและแข็งเอาเข็มฉีดยาฉีดเข้าไม่ได้เห็นเธอนั่งปอกอยู่กับตาฉันเลยกิน"ศักดิ์ถึงบางอ้อเลย...

ประสบการณ์แบบนี้อย่าคิดว่าเป็นแบบนี้เหมือนทั้งโลก อย่าเหมารวม   เสมือนน้ำไม่กี่หยดในมหาสมุทร ชื่อบุคคลและชื่อสถานที่เป็นชื่อสมมุติครับ

น้ำหยดที่ 2.(เห็นการจีบฝรั่งที่ปักษ์ใต้)ศักดิ์เดินทางมาเกาะพาราไดซ์ พร้อมจะขายเครื่องเงิน