สวัสดีค่ะ  ชื่อพิมนะคะ 

พอดีพิมเพิ่งจัดงานศพแม่ผ่านพ้นไปเมื่อเดือนก่อน  แล้วมีหลายคนถามถึงขั้นตอนในการจัดงาน รวมถึงค่าใช้จ่ายต่างๆ    วันนี้พิมก็เลยจะมาเล่ารายละเอียดให้ฟัง  เผื่อว่าจะมีประโยชน์บ้างนะคะ 

(ใครที่อยากอ่านเฉพาะขั้นตอนการจัดงานศพ ข้ามไป คห.1 เลยค่ะ) 

ก่อนจะไปถึงเรื่องงานศพ ขอเล่าก่อนนิดนึงค่ะว่า  แม่พิมเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งนะคะ  
แม่พิมถูกตรวจพบว่าเป็นมะเร็งเต้านมปลายระยะที่ 3 เมื่อประมาณปลายปี 2557  หลังจากนั้นแม่ก็ได้เข้ารับการรักษาตามที่หมอแนะนำทั้งคีโม ฉายแสง  จนผ่านไปประมาณปีนึงแม่ก็กลับมาใช้ชีวิตเหมือนปกติ  แต่ปรับในเรื่องของการกิน การดูแลตัวเอง และยังคงแวะเวียนไปพบหมอ รับยา ตามนัดทุกเดือนค่ะ 

จนประมาณกรกฎาคม 2560  ช่วงนั้นพิมเปิดร้านขายอาหารนะคะ  แล้ววันนึงขณะที่แม่นั่งตำเครื่องแกง  อยู่ดี ๆ แม่ก็ปวดจี๊ดตรงสะโพก และปวดมากขึ้นเรื่อย ๆ  ตอนนั้นเข้าใจว่าเพราะแม่นั่งท่าเดียวนานๆ 2 ชม. กว่า ก็เลยพาแม่ไปหาหมอ รพ. ใกล้บ้าน  แต่กินยาฉีดยาอยู่พักใหญ่ก็ไม่ค่อยดีขึ้น    พอถึงวันพบหมอมะเร็งก็เลยลองคุย ๆ กับหมอเรื่องนี้ดู   สุดท้ายก็พบว่าสาเหตุที่ปวดคือมะเร็งมันลามไปที่กระดูกบริเวณสะโพกแล้วค่ะ    จำได้ว่าตอนนั้นหมอก็รักษาด้วยการให้คีโมกับฉายแสงเหมือนรอบแรก  จนอาการดีขึ้น เดินเหิรไปไหนมาไหนได้เหมือนไม่เคยปวดมาก่อนนะคะ 
แต่แล้วพอเดือนมกราคม 2562 (ต้นปีที่ผ่านมา) ระหว่างที่แม่เปลี่ยนเสื้อผ้า  จังหวะที่แม่กำลังยกขาเพื่อถอดกางเกง  แม่ก็ได้ยินเสียงกระดูกที่หน้าขาขวาหักดังเป๊าะ (ไม่ได้ลื่นล้ม)   แม่ปวดจนเป็นลมหมดสติ   พิมรีบเรียกรถฉุกเฉินเพื่อพาแม่ส่ง รพ.  หมอบอกว่าต้องผ่าตัดด่วน   แต่หมอใน รพ. ที่แม่รักษามะเร็งอยู่ไม่สามารถทำการรักษาเคสนี้ได้  แม่จึงถูกส่งตัวไปรักษาที่ รพ. ธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติค่ะ     ซึ่งตอนแรกหมอมีแผนว่าจะผ่าตัดใส่เหล็กเฉพาะขาข้างที่กระดูกหัก  เพราะค่าใช้จ่ายสูงมาก   แต่หลังจากที่หมอเอ็กซเรย์กระดูกทั้งสองข้างแล้ว ก็พบว่าต้องผ่าตัดใส่เหล็กทั้งสองข้างเลย เพราะอีกข้างก็กำลังจะหักเหมือนกันนะคะ   

แม่ใช้เวลาในการผ่าตัด  รวมถึงพักฟื้นที่ รพ. และฉายแสงส่วนสะโพก-เอว  ประมาณเกือบ 3 เดือน  หลังจากฉายแสงเสร็จแม่ได้แต่นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่บนเตียง เพราะหมอห้ามแม่ยืนเดินเด็ดขาด  เนื่องจากกระดูกส่วนอื่นก็พรุนไปหมดแล้วค่ะ 

ผ่านมาจนถึงประมาณเดือนเมษา  อยู่ดี ๆ แม่ก็ปวดข้างในตรงบริเวณใต้ราวนมลงมา  พิมก็เลยรีบพาแม่ไปตรวจ พบว่ามะเร็งมันลามไปที่ตับนะคะ    หลังจากนั้นไม่นานหูข้างขวาแม่ก็เริ่มไม่ได้ยิน ตาขวาก็เริ่มพร่ามัว  และเริ่มจำบางอย่างไม่ได้  เลยไปตรวจอีกครั้งก็พบว่ามะเร็งมันลามไปที่สมองแล้ว    ช่วงนี้คือนอกจากแม่จะปวดมากแล้ว แม่ก็ยังกินอะไรไม่ได้ กินคำนึงสองคำก็อาเจียนหมด แม้กระทั่งน้ำเปล่าก็ยังอาเจียน ยาก็อาเจียน   ไม่กินอะไรก็อาเจียน  น้ำหนักลดฮวบฮาบ  หมอเลยสั่งให้แม่กินอาหารและยาทางสายยางแทน รวมถึงใส่ท่อปัสสาวะและสวนอุจจาระด้วย เพราะแม่ไม่สามาถขับถ่ายเองได้แล้วค่ะ 

จนประมาณช่วง 2-3 เดือนก่อนแม่จะเสียชีวิต   แม่เริ่มเพ้อหนัก  แม่ต้องไปนอน รพ. เพื่อฉายแสงส่วนสมอง  พิมและทุกคนในบ้านสลับไปอยู่เป็นเพื่อนแม่ทุกวัน แต่แม่จำไม่ได้ ขนาดพิมและลูก ๆ ทุกคนยืนอยู่ข้างเตียง  แม่ก็จะควักมือเรียกญาติเตียงอื่นๆ แล้วร้องไห้โฮดัง ๆ  บอกว่า ช่วยป้าด้วย ป้าอยู่คนเดียว ถูกลูกทิ้ง ...ประมาณนี้นะคะ  

แล้วพอกลับมานอนพักรักษาตัวอยู่ที่บ้าน  แม่ก็จะพูดบ่อย ๆ ว่า ช่วยแม่หน่อยเถอะ แม่อยากตาย แม่ทนไม่ไหวแล้ว ทำไมมันทรมานอย่างนี้ .....  บวกกับแผลกดทับที่ขนาดใหญ่กว่าฝ่ามือที่หมอบอกว่า ถึงจะทำแผลยังไง ดูแลดียังไง ก็ไม่มีวันที่แผลตจะดีขึ้น เพราะร่างกายแม่ไม่ตอบสนองแล้ว  เรียกว่าช่วงนั้นเป็นอะไรที่หดหู่มากเลย แต่พิมและทุกคนในบ้านก็ทำเต็มที่ค่ะ 

และในช่วงประมาณ 10  วัน สุดท้ายก่อนแม่พิมจะเสียชีวิต  เป็นช่วงที่บอกเลยว่า แม่คงทรมานที่สุด  แม่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดได้  ทำได้แค่ส่งเสียงอื้ออ้า   และเหมือนแม่ไม่มีสติอยู่กับตัวแล้ว  ดวงตาแม่เลื่อนลอย  ไม่มีการตอบสนอง  สีผิวบริเวณหน้าค่อย ๆ คล้ำดำมากขึ้นทุกวัน ๆ    และเหมือนแม่เห็นอะไรที่ทุกคนไม่เห็น  (น่าจะเพราะเพราะมะเร็งกินเนื้อสมองไปเยอะ)  ทำให้แม่เพ้อหนักมากขึ้น  รวมถึงกรีดร้อง และร้องไห้โฮเป็นระยะ ๆ นะคะ 

จนในที่สุดแม่พิมก็คงไม่ไหวแล้ว   เช้าวันจันทร์ที่ 19 สิงหาคม 2562  แม่ก็จากไปอย่างสงบค่ะ