คือเราจะบอกเกี่ยวกับตัวเราก่อนเลยว่าเราเป็นผู้หญิงไม่ได้สวยไม่ได้ดูดีเราเป็นคนบ้านนอก เเต่คนที่บ้านจะด่าเเละดูถูกเราเสมอ  พ่อเเม่เราเเยกทางกัน ตอนนี้เราอยู่ ม.6 เราเรียนช้าไป หนึ่งปี เพราะเราไปเรียนอาชีวะมา ปีนึง เหตุผลเพราะทางบ้านเราบังคับให้ไปเรียน สุดท้ายเราไม่ชอบเราจึงต้องกลับมาเรียน มอปลาย คือตอนนี้เราเรียนใกล้จะจบ ม.6 เเล้ว เเต่มีวันนึงกลับมาบ้าน คนที่บ้านเราพูดกับเราว่า ถ้าเรียนจบ ม.6 เเล้ว ให้เลิกเรียนไปหางานทำ ซึ่งพอเราฟังปุ๊ปเราสะตั้นไปเลย ไม่คิดว่าคนที่บ้านเราจะพูดเเบบนี้ ส่วนที่ 1 เลยนะ คนที่บ้านเราไม่สนับสนุนให้เราเรียนเเต่เราดิ้นรนเรียนมาเองจนจะจบมอปลาย ส่วนที่ 2 คนที่บ้านเราไม่มีเงินส่งเราเรียนอันนี้เราเข้าใจนะ เเต่ว่าตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาตั้งเเต่เราอายุ 16 เราทำงานพาร์ททามมาตลอด ช่วงเรียนได้มากได้น้อย เเต่ช่วงไหนที่ปิดเทอมใหญ่เราทำงานเต็มเดือนเราได้มาเดือนๆนึง หมื่นกว่าบาท งานที่เราทำเป็น 7-11 เราทำมาตลอดเราทำโอ เราควบกะ เเต่พอเงินเดือนออก คนที่บ้านเราเอาไปหมดเลย เรามีเป้าหมายในชีวิตนะ เราอยากเรียนวิศวะอุตสาหการ เราคิดมาตลอดว่าอยู่ที่บ้านไม่มีความสุข คนที่บ้านเราทำเหมือนเราเป็นคนใช้ ข้าวของทุกอย่างเราต้องเก็บเช็ดล้าง กวาดบ้าน ทำงาน ซึ่งต่างกับน้องชายเราที่เราเกลียดมันมาก คือส่วนที่เราเกลียดมันมีมาก สาเหตตุที่เกลียดเลยนะ งานไม่เคยช่วยทำ ใส่รองเท้าลุยเข้าบ้านตลอด กินข้าวไม่เคยเก็บ เข้าห้องน้าทำธุระต่างๆนาๆไม่เคยปิดประตู เเม้กระทั้งห้องน้ำที่ใช้ทุกๆวัน ทำเลอะเทอะยังไม่คิดจะล้างจะทำ เราต้องทำทุกอย่างเวลาเราโดนด่า มันจะเสริมตลอด ทั้งเเม่ทั้งลูกจนตอนนี้เราเกลียดมันทั้งบ้าน เราอยากจะคิดว่าถ้าเราได้มหาลัยเราจะหนีไปไกลก่อนที่เราจะหนีไปเราจะเก็บเงินไว้ซักก้อนให้พอมีทุนก่อน เราจะไปเรียนไปสร้างอนาคต เราไม่อยากมาทำอาชีพที่ไม่มั่นคง เเละถูกโขกสับอยู่เเบบนี้ จนวันนึงถ้าเราเรียจบ มีทุกอย่างเราจะส่งเงินกลับมาให้คนที่บ้าน เพราะเรารู้ว่าที่เราโตได้ก็เพราะเงินของเขา เราไม่ได้อยากเป็นคนที่เนรคุณ เเต่เราไม่มีทางเลือกเเล้วจริงๆถ้าเราอยู่ที่นี้ต่อ เราก็จะไม่ได้เรียน เราจะต้องทำงานด้วยวุฒิ เเค่ ม.6 ซึ่งตอนนี้ มันไม่สามารถที่จะทำงานอะไรได้เลย ที่เเบบ ทำให้เราพอใช้ได้ด้วยวุฒิ ม.6 สุดท้ายเราลืมบอก เราไม่เคยได้ใช้ชีวิตเป็ของตัวเองเลยเขาสั่งอะไรเราก็ต้องทำ ถ้าไม่ทำเรานี่เเหล่ะจะโดนตลอด