เราขอ บอกชีวิตเราเลยละกัน พ่อเเม่เราเเยกทางกันเราอยู่ฝ่ายพ่อ  เราอาศัยอยู่กับปู่ย่า ตั่งเเต่เด็ก พ่อทำงาน เรามีป้าที่เรียกว่าเเม่มาเเต่เด็ก เราเป็นเด็กหัวรั้นไม่ฟังใครมีทางเดินเป็นของตัวเองตั่งเเต่อนุบาล เเต่เป็นเด็กทีาเรียนเก่ง ตั่งเเต่เด็กไม่เคยอ่านหนังสือสอบ เราถูกสบประมาทเพราะเราเป็นคนที่ไม่ฟังใครเลยโดนกดทับ ไม่เคยมีใครให้กำลังใจ  เเต่เราเป็นสาววายเรามีดาราเป็นกำลังใจ ช่วงโควิด เราไม่คุยกับใครเลย นอนดึกตื่นเย็นดูชีรี่ย์ข้าวปลาไม่ค่อยกินเราก้าวเข้าไปในคำว่าโรคซึมเศร้าเเต่เรามีดาราที่คอยกำลัวใจถึงมันจะไม่ได้เฉพาะเจาะจงก็ตามเราก็ผ่านมาได้ เราจึงกลายเป็นคนที่เซ็นส์ถีบ เเละขี้กลัวขี้ตกใจขี้ระเเวง เเละชอบในการร้องให้เป็นที่สุด ตอนที่เราอายุเเค่11ปีเท่านั่น เเต่ทุกคนคิดว่าเราเข้มเเข็ง เลยจะด่าจะว่ายังไงก็ได้ เเต่ท่านไม่เคยรู้ว่าเราชอบไปร้องให้คนเดียว