สัมโพชฌงค์ มี

ธัมวิจยสัมโพชฌงค์ เป็นตัวปัญญา

 วิริยสัมโพชฌงค์ เป็นสัมมัปทาน4 เป็นศีล

นอกนั้นเป็นฌานสมาธิมี

สติสัมโพชฌงค์

 ปีติสัมโพชฌงค์

 ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์

 สมาธิสัมโพชฌงค์

 อุเบกขาสัมโพชฌงค์

ปริยายที่โพชฌงค์ ๗ อาศัยแล้ว เป็น ๑๔ อย่าง ได้แก่ 

   ๑.  สติสัมโพชฌงค์  ระลึกธรรมที่เป็นไปในภายใน  กับ  ธรรมในภายนอก  (นับเป็น๒)

   ๒.  ธัมมวิจยสัมโพชฌงค์   ปัญญาที่พิจารณาธรรมที่เป็นไปในภายใน  กับ  ธรรมที่เป็นไปในภายนอก  (นับเป็น ๒)

   ๓.  วิริยสัมโพชฌงค์      แสดงถึงความเพียรที่เป็นไปทางกาย  และ เป็นไปทางจิต (นับเป็น ๒)

  ๔.  ปีติสัมโพชฌงค์    แสดงถึงปีติที่มีวิตกวิจาร  กับ  ปิติที่ไม่มีวิตกวิจาร  (นับเป็น ๒)

  ๕.  ปัสสัทธิสัมโพชฌงค์     แสดงถึงความสงบกาย ก็เป็นปัสสัทธิ กับ  ความสงบจิตก็เป็นปัสสัทธิ (นับเป็น ๒)

   ๖.  สมาธิสัมโพชฌงค์  แสดงถึงสมาธิที่มีวิตกวิจาร  กับ  สมาธิที่ไม่มีวิตกวิจาร (นับเป็น ๒)

   ๗.  อุเบกขาสัมโพชฌงค์    แสดงถึงอุเบกขาที่เป็นความวางเฉยในธรรมที่เป็นไปในภายใน  กับ  ความวางเฉยในธรรมที่เป็นไปในภายนอก

นิวรณ์ ๕  อาศัยแล้ว เป็น ๑๐ อย่าง   ได้แก่
    ๑. กามฉันทะ  ความติดข้องยินดีพอใจ  ติดข้องในธรรมภายใน (ขันธ์ของตน)   กับ ติดข้องในธรรมในภายนอก   (นับเป็น  ๒)

    ๒. พยายาท  ความขุ่นเคืองใจ ไม่พอใจในธรรมภายใน  กับ  ในภายนอก (นับเป็น ๒)
    ๓.  ถีนมิทธะ  เป็นสภาพธรรมที่เป็นนิวรณ์ ๒ อย่าง  คือ   ถีนะ  กับ  มิทธะ  (นับเป็น ๒)
    ๔.  อุทธัจจกุกกุจจะ  เป็นนิวรณ์  ๒ อย่าง    คือ  อุทธัจจะ  ความฟุ้งซ่าน  กับ กุกกุจจะ  ความเดือดร้อนรำคาญใจ   (นับเป็น ๒)

    ๕.  วิจิกิจฉา  ความลังเลสงสัย  สงสัยในในธรรมภายใน กับ  ธรรมในภายนอก  (นับเป็น ๒)