จิตตั้งมั่นอยู่ภายในเป็นรูปฌาน เป็นกำลังจิตให้ตัววิปัสนา เป็นดังน้ำอมฤตคอยหล่อเลี้ยงจิต การเกิดดับของขันธ์ จะเกิดดับในความว่างของจิต
ธรรมารมณ์ อันเป็นมโนวิญญานผุดขึ้นมาขณะมีสติอยู่กับฐานกาย(ยืน เดิน นั่ง นอน) ในแต่ละขณะแล้วหายไป  ตัวรู้ทางอายตน6ก็ไม่มีตัวตน เกิดขึ้นมาแล้วหายไปด้วยในแต่ละณะ เหลือไว้แต่ความว่าง
   เมื่อรอบของการรู้จิตมากขึ้น ฌานก็มีกำลังมากขึ้น(แก่รอบ) สติ สมาธิ ปัญญา จะสมกัน เป็นอินทรีย์พละ เป็นสัมโพชฌงค์