พอปฏิบัติไปมันก็เริ่มหาตัวเองเจอครับ
จริงๆเข้าใจว่า สุญตานี่มันต้องว่าง ต้องไม่มีอะไรเลย
มันเลยไปสับสน กับ ว่างของ อเนญชา ของ อรูปฌาน ว่างจาก สัญญาเสีย
แต่ทีนี้ลองว่าจิต กำหนดรู้ ดูจิต เห็นสภาวะเกิดดับ อะไรทั้งหลายแหล่
มันก็ยังง วนมา ติดตรงที่ยังเห็น สภาวะธรรมเป็น ตัว คน สัตว์ สิ่ง ของ เรา เขาอยู่
กำหนดยังไง นิ๊ดนุงน๊อยนุง ก็ยังมีอยู่ หัวใจเหมือนทะเลทรายขาดน้ำตลอด

แต่พอลองเปลี่ยน มาว่าไม่สนหลักการทั้งหลายแหล่เเล้ว
เนื้อหนังก็จะยอมสละ ชีวิตนี้มีเพื่อถือประโยชน์ผู้อื่นเป็นใหญ่
ขันธ์5 นี้อุทิศเป็นโรงบาล ทำใจให้เป็นเหมือน โรงบาล
คือ ไม่ว่า จะใครก็ตามแต่ จะศาสนาไหน นับถืออะไร ดี ชั่ว ก็พร้อมที่จะรักษา

พอกำหนดฐานธรรมไว้แบบนี้ ทีนี้จิตมันก็เดินต่อได้ยาวๆเลยครับ แบบไม่สะดุด
เหมือนมันเริ่มเต็มขึ้น ใจมันรู้สึกว่าไอ้แบบนี้แหละถูก ไม่ต้อง บีบเค้นอะไร หรือ ต้องเป็นนั่นเป็นนี่
ใจอิ่มปิติสุข จิตไม่หยิบฉวยจิต

แต่ก็แอบสงสัย ว่า ไอ้การวางจิตเเบบนี้ มันถูกหรือมันผิด
เพราะในอีกแง่นึง มันก็เหมือส การที่เราจะ วอนนาบี
เหมือนยังเห็นว่าสิ่งต่างๆยังเป็น สภาพต้วบุคคลอยู่ เหมือน มันจะผิดเลยครับ
แต่ว่าในสภาวะขอวการปฏิบัติที่เกิดขึ้นกลับใจ มันกลับลื่นไหล ไม่มีอะไรติดค้างคา
ใจมีแต่สละออก ทิฏฐิมานะก็คลาย

เพราะเห็นว่าการวางจิตเเบบนี้ มันก็ไปจขที่ อุเบกขาเป็นตัวสุดท้าย
เข้าสุญตาได้เหมือนกัน เพราะลองว่างเฉยๆดูแล้วมันไม่ได้เรื่องครับการเป็นหลงทาง
ได้อยู่ ได้รัก คน ที่โลกเขาไม่รัก ได้ทำในสิ่งที่มันเป็นประโยชน์ เอาเลือดเอาเนื้อแลกเพื่อประโยขน์คนอื่น โดนคนไม่เข้าใจ โดนคนดูถูกเหยีดหยาม แต่อดทนอะไรทำนองนี่ มันเข้าถึงธรรมได้มากกว่าอยู่เฉยๆ ทำอะไรไปแบบง่อยๆตามๆกัน จะไม่พ้นทุกข์ ไม่บรรลุ ไม่หลุดพ้นอะไรก็ช่างแม่Jมันละกัน ใจมันเหนื่อยมากแล้ว

แบบนี้ผมมาถูกทางไหมครับพี่ๆ หรือ ผิดตรงไหนครับ🙏🏻🙏🏻🙏🏻

กราบขอบพระคุณท่านอาจารย์522 และทุกๆท่านครับ