อยากถามดูค่ะไม่รู้ว่าแบบนี้เรียกซึมเศร้าไหมคะ คือไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี คือเมื่อก่อนที่บ้าน หรือครอบครัวมีความสุขมาก พ่อแม่ลูก มีกันอยู่สามคน ทางญาติมีแต่ปู่ย่า และยาย แต่แยกกันอยู่ของแต่ละฝั่งนะคะ ปู่ย่าที่นึง ยายที่นึง เราอีกที่นึงซึ่งมาอยู่ในตัวเมืองเพราะพ่อเข้ามาทำงานที่นี่ค่ะ ที่บ้านมีเงินพอใช้ค่ะไม่ได้ร่ำรวยอะไรแต่ก็ไม่ได้ขัดสนนะคะ อยู่มาวันนึง ช่วงที่เราเรียนจบมัธยมปลายพ่อโดนสั่งพักงาน จากตอนนี้เป็นเวลานานแล้วยังไม่ได้กลับเข้าไปเลยเนื่องจากโดนกลั่นแกล้งทางภายใน พ่อเราไม่ได้เงินเดือนเลยค่ะ พ่อกับแม่ก็ระหองระแหงเพราะพ่อเราก็เครียดและกินเหล้า คคือแต่ก่อนแกไม่กินไม่แตะเลย จนแกเครียดนี่แหละ แม่ห้ามก็ไม่ฟัง จนในที่สุดเขาเลิกกันค่ะ ครอบครัวของเราที่เคยมีความสุข ไปไหนพร้อมหน้า มีเรื่องอะไรก็ปรึกษาพ่อกับแม่ เราให้พ่อกับแม่เป็นที่พึ่งยึดหลักทางจิตใจค่ะ คือถ้าเกิดเลิกกับแฟน ทะเลาะกับเพื่อน หรือเรื่องอะไรก็แล้วแต่ เราจะคิดเสมอเลยว่าเรามีพ่อกับแม่อยู่เสมอ ไม่เห็นต้องแคร์ใครเลย แต่วันนี้มันไม่เป็นแบบนั้นแล้วค่ะ ตอนเขาเลิกกันเขาบอกว่าเราโตแล้วน่าจะเข้าใจได้แล้ว คนเรามีชีวิตของตัวเอง เราก็มีวีชิตของเราที่ต้องเดินต่อ แต่เราไม่คิดแบบนั้นเลย เราเหมือนแตกสลาย ถึงจะสองปีแล้วเรายังทำใจไม่ได้เลย และด้วยจากพ่อเราโดนพักงานตอนเราจบมปลาย เราเลยไม่ได้เรียนปริญญาตรี แต่ยังดีที่ได้เรียนปวส. มีวุฒิทำงานได้หน่อยนึง พ่อเราทำงานเป็นรับเหมาหลังจากโดนพักงานมาเป็นปี รายได้น้อยกว่าเราตอนนี้อีก ส่วนแม่ก็มีแฟนใหม่ และแกไม่ค่อยมีรายได้ หรือเรียกว่าไม่มีเลยเพราะแกย้ายไปอยู่กับยาย เรื่องแฟนแกเราไม่เป็นห่วงเลยแฟนแกดูแลแกดีมาก ถึงเราจะเสียใจที่เลิกกับพ่อแต่เขาเจอคนที่ดีเราก็โอเค เพราะเราขอให้เขากลับมาไม่ได้แล้ว แต่ด้วยเงินพ่อที่น้อยกว่าเรา แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะมีเงินเยอะนะคะ เราได้ไม่เยอะหรอกพอดูแลตัวเองได้บ้าง แต่เราก็ช่วยพ่อผ่อนบ้าน ไหนจะมีย่าที่ต้องคอยดูเพราะเขาก็ไม่รู้จะหารายได้จากไหน อายุแกจะ70แล้วแกยังไปรับถากหญ้ากลางแดดอยู่เลย เราเองเสียใจทุกครั้งที่เห็นสถานการแบบนี้ที่เราไม่สามารถดูแลใครได้ขนาดนั้นเลย เราชอบเสียใจแบบจะตายทุกครั้งเวลาไลน์คุยกับแม่ว่าเป็นยังไงบ้าง แม่สบายดีไหม มีเงินใช้ไหม เรารู้อยู่ว่าเขาไม่ค่อยมี ไหนจะตัวเราที่ต้องดูแลตัวเองอีก เหมือนจะเป็น3ทางที่เราจะต้องให้ ไม่รวมตัวเราเอง เราชอบคิดว่าเขาไม่น่าเลิกเลย ในเวลาแบบนี้ เวลาที่เสียใจแบบนี้ปกติก็จะมีพ่อกับแม่เป็นที่ตั้ง เรื่องเงินไม่เป็นไรแต่ถ้าเขาอยู่ด้วยกันเราจะยังโอเคกว่า เราชอบร้องไห้เวลาเราคิดถึงเรื่องนี้ ทั้งเรื่อง support เขาไม่ได้ด้วย เรื่องมันพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือในทุกทาง ทุกคนบอกให้เราเอาแต่เข้าใจแต่ไม่มีใครเข้าใจเราเลย ต่อให้เรื่องมันจะผ่านมาักพักแล้ว แต่เราไม่เคยทำใจได้เลย ในบางครั้งเราไม่อยากอยู่เลยเพราะเรารู้สึกว่าเราไม่สสามรถดูแลใครได้ แต่แม่บอกนะว่าไม่ได้เป็นความผิดของเราเลย เราลืมบอกว่าเราอยู่กับพ่อนะคะ ที่พ่อไม่มีใหม่เพราะยังมีเราอยู่ ในแต่ละครั้งที่ทั้งสองฝ่ายเริ่มคุยกับคนใหม่ เราเสียใจทุกครั้ง เรารับไม่ได้เลยเพราะเขาไม่ใช่ครอบครัวของเราอะ บางครั้งเราก็ไม่อยากอยู่แล้ว แต่เรานึกไม่ออกว่าถ้าเราไม่อยู่เขาจะอยู่กันยังไง แต่เราเองรับเรื่องพวกนี้ไม่ได้เลย แม้พ่อกับแม่เองจะปลอบเราหลายครั้ง เราควรพบจิตแพทย์ไหมคะ