หนูตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ขึ้น เพื่อระบายสิ่งที่หนูรู้สึกมาตลอด ตอนนี้หนูอายุ15 ซึ่งเป็นวัยที่ควรตัดสินอะไรได้บ้างแล้ว หนูอยากรู้ว่าเพื่อนๆคนอื่นในวัยหนูเค้าใช้ชีวิตยังไง  หนูไม่ใช่เด็กมีปัญหาหรือเด็กขาดความอบอุ่นอะไร หนูแค่รู้สึกเหนื่อย เครียด และไม่อยากรับรู้อะไร หนูรู้สึกว่ว่ายิ่งหนูโตขึ้นหนูยิ่งตั้งคำถามกับตัวเองมากมายไปหมด แต่หนูไม่รู้คำตอบของมันเลย เหมือนทุกอย่างรอบตัวหนูมันมีเพื่อทำร้ายหนู ไม่ว่าจะเป็น เพื่อน โรงเรียน สิ่งแวดล้อม โดยเฉพาะเรื่องเพื่อน หนูเป็นคนติดเพื่อนมาก ซึ่งปกติหนูก็อยู่กับพวกเค้า หนูไม่รู้ว่ามันคือความสุขไหมเพราะหนูไม่เคยเก็บมันในความทรงจำหนูได้เลย หนูเป็นคนเจ้ากี้เจ้าการ หนูมักบังคับเพื่อนในกลุ่มทำการบ้านหรือทำงาน แต่พวกเค้าไม่ทำและชอบหาว่าหนูยุางเรื่องเค้า จนบ้างครั้งหนูไม่รู้ว่าทุกวันนี้การที่หนูคุยหัวเราะกับพวกเค้ามันเกิดจากความสุขหรือการแสดง ทุกคนมองหนูเหมือนแค่ตัวประโยชน์ งานกลุ่มหนูมักต้องทำคนเดียวทุกงาน หนูตักเตือนด้วยความหวังดีแต่พวกเค้าไม่เคยมองว่าหนูหวังดีเลย นับวันหนูยิ่งมองตัวเองเป็นแค่คนไร่ค่า หนูอยากมองตัวเองให้มากกว่าคนอื่น หนูอยากเห็นแก่ตัว หนูไม่อยากทนหรือเก็บความรู้สึกคนเดียว อาการของหนูนับวันยิ่งเหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้า หนูนอนไม่เคยหลับสนิท เครียดถึงขั้นปวดหัวแล้วอ้วก แต่เมื่อก่อนหนูไม่เคยมีความคิดจะทำร้ายตัวเองหรือฆ่าตัวตาย แต่หลายอาทิตย์มานี้ หนูชอบบีบของที่จับอยู่แรงๆ ร้องไห้กับทุกอย่างที่เข้ามา ยิ่งหนักหนูคิดทุกครั้งว่าจริงๆเราจะเกิดมาทำไม แต่หนูคงไม่คิดสั้น แต่หนูเป็นคนอารมณ์ร้อนหนูกลัวว่าหนูจะทำอะไรไปแบบไม่รู้ตัว เพราะเมื่อไม่นานหนูทะเลาะกับน้องสาว หนูไม่กล้าทำอะไรน้อง หนูเลยใช้มือทุบกำแพงจนกล้ามเนื้อฉีก แต่หนูไม่ได้บอกใคร หนูมักทำอะไรไม่รู้ตัว หนูไม่รู้ว่าตัวเองเป็นโรคจิตหรือเป็นอะไร แต่หนูมั่นใจว่า ถ้าหนูยังเป็นแบบนี้ หนูคงต้องทำอะไรที่มันแย่กว่านี้แน่เลยค่ะ