คือเราเป็นเด็กวัย13แล้วเราน่าจะเป็นคนเอาแต่ใจส่วนนึงด้วยเราเกิดมาในครอบครัวที่ไม่ค่อยดีมากตอนเด็กพ่อไม่ยอมช่วยแม่ทำงานแม่เลยเลิกกับพ่อตอนหนูถามสาเหตุทำไมเลิกกันเขาก็ใช้เหตุผมไม่เหมือนกัน ตอนนี้เราอยู่กับพ่อ เราเป็นเด็กที่อยู่กับสังคมเพื่อนก็ไม่ได้มีเรื่องเครียดอะไรแต่พออยู่กับครอบครัวก็มาเป็นโขยงเลยเรื่องเครียด เรารู้ตัวนะคะว่าเรายังเด็กเกินไปจะอยู่หอถึงแม้จะทำให้เรามีความสุขกว่าอยู่บ้าน เราอยากอยู่หอเพราะเบื่อกับย่าพ่อกับแม่ใหม่ ย่าเวลาเราทำอะไรเขาก็มักจะด่าว่าทำอะไรไม่ได้ดั่งใจแล้วก็เราเป็นคนหน้างอตลอดเวลาตอนเขาใช้ตากผ้าล้างจานก็ไม่ได้อะไรแค่เราอยากทำงานแบบไม่มีใครมาบ่นข้างหูตลอดเวลา ส่วนพ่อเป็นคนอารมณ์ร้อนเสลาทำอะไรไม่ได้ดั่งใจก็ขึ้นเสียงด่าบางครั้งก็ทำร้ายเราเวลาเขาอารมณ์เย็นก็จะทำเป็นไม่สนใจเรามีครั้งนึงเขาไม่สนใจเราเกือบเดือน เราไม่ได้ค่าขนมไปโรงเรียนเลยแต่โชคดีเรามีเงินเหลือในธนาคารแล้วก็มีแม่คอยโอนเงินมาให้ แม่ใหม่เป็นคนอยู่กับพ่อบางครั้งก็ดี แต่พอพ่อไม่อยู่ก็จะแอบแซะเราว่าเป็นคนยังไง บางครั้งพ่ออยู่เขาก็ทำ(โดยเฉพาะตอนกินข้าว) เราค่อนค่างเป็นเด็กติดแม่ตอนเด็กแต่ตั้งแต่จำความได้ก็มีแค่นานๆทีแม่จะอยู่ด้วยแม่เป็นคนที่อารมณ์เย็น แต่ถ้าแม่โกรธเหมือนหน้ามือเป็นหลังมือเลย จริงเรามีพี่สาวต่างพ่ออยู่ตอนเด็กๆเราไม่ค่อยชอบพี่เราเพราะมีแต่คนรักไม่เหมือนเรา พ่อมักจะซื้อของตามใจพี่พอเราอยากได้พ่อบอกไม่มีตัง(แต่มีตังซื้อเบียร์เลี้ยงเพื่อน) แต่ตอนนี้พี่กลับเป็นคนที่ให้ความสุขเราเยอะที่สุด แต่มันน้อยลงเพราะเมื่อเช้าอยู่ๆพ่อเข้ามาในห้องเราแล้วบอกว่าแม่กับพี่เล่าให้ฟังหมดแล้วนะ เวลาพ่อไม่ใส่ใจเราเราจะไปเล่าให้แม่กับพี่ ตอนนั้นเหมือนชีวิตล่มสลายไปเลย แต่ตอนนั้นโชคดีแม่ใหม่ตื่นพอดีพ่อเลยไม่ได้อะไรกับเรา เท่าที่จำความได้เราเคยสาบานกับตัวเองไส้ว่าเราจะไม่ยอมฆตตตัวเองเพราะยังไม่อยากให้แมวต้องมาอยู่โดยไม่มีเรา ย่าชอบบอกว่าแมวมันก็น่ารักแค่ตอนเด็ก แต่เท่าที่จำได้เราไม่เคยได้เล่นกับแมวเราตอนเด็กเลยเพราะพี่ยึดไปเล่นเองตลอดจะขอเล่นพี่ก็ไม่ให้แต่พอชีวิตเรากำลังจะดีย่าให้เราไปกทมด้วยตอนแรกก็ดีใจแต่ก็มากังวลกับแมวว่าใครจะดูแลตอนนั้นพ่อกับแม่ยังไม่เลยกันเขาเลบเสนอจะดูแลให้ สรุปพอถึงกทมได้3วัน พ่อไปเชียงรายแล้วกลับมาโทรบอกแมวเราหายแล้วเลือ/ดเต็มบ้าน ตอนแรกเรามองโลกในแง่ดีอยู่ว่ามันอาจจะเอาหนูมากินก็ได้ แต่ตั้งแต่วันนั้นแม่ก็ไม่ได้ถ่ายรูปแมวเราให้เราดู พอกลับจากกทมเราก็ไม่เจอมันตอนนี้ผ่านมาจะ3ปีแล้วไม่เห็นแม้แต่ร่าง เราจะมูพออนไปเดินตลาดเจอเขาแจกแมวฟรีเป็นแมวสามสีตอนนั้นเราอยากได้มากๆเราโทรหาย่าย่าก็บอกได้แต่พ่อโทรหาพ่อ บอกพ่อเขาก็ตัดสายตอนนั้นเราซึมไปเลยพ่อให้เวลาเราแค่15นาทีเดินตลาดแต่เป็น15นาที่5นาทีแรกยิ้ม10นาทีหลังมัวแต่โทรขอย่ากับพ่อ พอถึงบ้านมาเราซึมเลยไปอยู่ห้องแต่พออยู่ไปซักพักไปยินเสียงพ่อคุยกับย่าว่ามันอยากไปอยู่หอย่าบอกจะบ้าหรอทั้งเรื่องแมวกับขออยู่หอแล้วพอเราอยู่ห้องอีกสักพักย่าก็เขามาด่าเราว่ามีปีกแล้วหรอหาตั้งได้แล้วหรอ มีตังจ่ายค่าน้ำ ค่าไฟ ค่ากิน ค่ารถไปเรียนได้แล้วหรอ ตอนนั้นเราซึมหนักกว่าเดิม เวลาเราเครียดหรือซึมตอนเด็กได้มีแค่ปวดตรงอกแต่พอตอนนี้เริ่มมีอาการปวดกลางหัวมาเพิ่ม ถ้าเรื่องเคลียดอื่นๆเราไม่มีเรื่องเครียดมากนอกจากเรียน เราอยากเป็นหทอฟันตอนเด็กพ่อบอกเป็นดาราดีกว่าแล้วก็เราไปเปรียบกับพี่ว่าพี่เป็นหงส์เราเป็นลูกเป็ดขี้เหร่ ตอนเด็กๆก็เจ็บแต่ตอนนี้ก็ยอมรักความจริง ตอนนี้เราอยากเป็นเกี่ยวกับนักชีววิทยาปต่พ่อก็บอกทำมาหาแดกไม่ได้หรอกจบไปก็ไม่ทีงานเห็นมัยหลายคนจบด้านนี้ก็มาเป็นคนขายรถหมด กลับมาเรื่องหออีกรอบ เราไม่กล้าไปบอกเขาหรอกว่าเราเกลียดที่นี่ขนาดไหน ตั้งแต่เกิดมาพ่อกับแม่ไม่เคยไปส่งเราไปโรงเรียนถึงสับดาห์ มีแต่รถเดือนกับแก็ป ช่วงประถมเราโดนคนบนรถเดือนรังแกยันคนขับรถเราระบายให้แม่ฟังก็เหมือนท่อระบายน้ำที่มันตัน ตอนนี้เราต้องพึ่งpantipแล้วระบายในตตก็มีสังคมที่แย่ ระบายกับเพื่อนก็กลัวเรื่องหลุด ขอบคุณที่อ่านนะคะ