สวัสดีค่ะ เพื่อนๆ
วันนี้ก็จะมาขอระบายเกี่ยวกับเรื่องเพื่อนหน่อยน่ะคะ
คือเราเป็นคนที่เรียกว่าถ้าสนิทเเล้วจะยอมทำทุกอย่างให้คนๆนั้นเลย คือใส่ใจทุกรายละเอียดพร้อมรับฟังคนอื่นเสมอ เมื่อใครทุกข์เราก็เข้าไปปลอบ เเต่เรารู้สึกว่าไม่มีใครสนใจเราบ้างเลย เรารู้สึกเเบบนี้ตั้งเเต่ ป.5 เเล้ว พอขึ้นม.ต้นเหมือนจะเจอคนที่ดีเเต่มันเหมือนว่ามีบางอย่างบอกว่าไม่ใช่ เราขอยกเอาเคสตอนม.ต้นเนี้ยเเหละมาระบายเพราะมันทำให้เราเสียใจมากๆ เรื่องมีอยู่ว่าเรามีกลุ่มๆนี้มีกันอยู่ 3 คนรวมเรา เราคิดว่าสองคนนี้เนี้ยเเหละดีเเล้วเข้าใจเราเเน่ๆ เเละจะไม่ซำ้รอยเหมือนตอนประถม มีอยู่วันหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่ม นามสมุติว่า ปอ ปอเป็นคนเล่นเเรง เเรงซะบางทีก็เกินไปเเต่เราก็ทนเพราะรู้ว่าเพื่อนเล่นกัน เเต่ความอดทนมันก็มีขีดจำกัดเหมือนกัน ปอตีเราจนเเดงไปหมด เราเสียใจเพราะคิดว่ามันก็ไม่ควรเล่นอะไรขนาดนี้ เราถึงขั้นไปร้องไห้ในห้องนำ้คนเดียว พอล้างหน้าล้างตาเรากลับมาที่ห้องมานั่งที่โต๊ะเราเเต่เพื่อนสองคนในกลุ่มเราไม่สนใจอะไรเราเลย อยู่มีเพื่อนอีกคนที่ไม่สนิทกันมาถามว่าเป็นไร หลังจากนั้นเเหละ เสียใจกว่าเดิมคือทำไมคนที่เราคิดว่าเข้าใจเรา คนที่เราเชื่อใจว่าจะอยู่ข้างๆกลับไม่สนใจอะไรเราเลย พอตกเย็นปอมาขอโทษเราก็ไม่รู้จะพูดไงเพราะตัวเองก็กลัวไม่มีเพื่อน ได้เเค่ปั้นหน้ายิ้มเเละให้อภัยไป เเตความรู้สึกที่เสียไปบางทีมันก็ยากที่จะเอากลับมา 
เพื่อนๆคิดว่าเราควรทำยังไงดีค่ะ