ผมเป็นลูกคนเดียว ทุกคนคงคิดว่าการเป็นลูกคนเดียว
ต้องได้รับความใส่ใจ แต่สำหรับผมกับไม่ พ่อแม่ของผม
เขาติดยาทั้งสอง เขาไม่เคยใส่ใจอะไรเลย ไม่เคยถามแม้
แต่หิวข้าวไหม ซึ่งผมอยู่กับยายตั้งแต่เด็กๆ
พ่อแม่ก็คาดหวังกับผมให้ตั้งใจเรียนมาเลี้ยงพวกเขา
มีเหมือนไม่มี พ่อแม่ของผมเขาก็โตละอายุก็จะถึง40
ยุแล้วก็ยังคิดไม่ได้ แล้วตรรกะของพวกเขาก็ป่วยมากๆ
ผมตั้งใจเรียนมากๆก็หาว่าไม่ช่วยงานนั้นงานนี่ สำอาง
ซึ่งผมก็ช่วยทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ งานบ้านก็ทำแบบทุกอย่าง
ทำกับข้าวบ้าง กวาดบ้านบ้าง ไปซื้อของให้ 
ผมก็เคยบ่นกับแม่ว่าผมดีขนาดนี้ รึอยากให้เป็นเด็กแว้น
ขอเงินแต่งรถ สูบพอต แม่ผมก็ตอบว่า กุอยากได้แบบนั้นแหละ
ลูกดีๆแบบไม่อยากได้
เขามั้งจะเป็นแบบนี้ตอนที่ขาดยา ซึ่งผมก็เข้าว่ายาคง
ไม่ทำลายสมองความคิด ความยับยั้งชั่งใจจนหมดแล้ว
ถามว่าผมเสียใจไหม ตอบเลยว่าผมเสียใจมาก ร้องไห้ทุกวัน
ก็คิด ฆตต ทุกวันตั้งแต่ประถม แต่ก็ไม่กล้าทำซักเท่าไหร่
ก็แค่หวังว่า เราจะตายไปเองผมก็ใช้ชีวิตแบบไม่ค่อยระวัง
ซักเท่าไหร่ อยากให้รถมาชนบ้าง555 จะได้ตายๆไม่ต้อง
มานั่งคิดอะไรมาก ว่าวันนี้มีความสุขหรอไม่หรือจะฆตตดี
ผมเป็นแบบนี้มานานมาก
แต่ตอนนี้ไม่เป็นแล้ว ผมเจอเรื่องต่างมาเยอะมากจนไม่คิดอะไร
อยากร้องไห้นะแต่ร้องไม่ออก ผมเศร้ากับเรื่องต่างๆจนชิน
ผมก็รู้สึกภูมิใจมากๆที่ใช้ชีวิตมาจนถึง16ปี 
ตอนนี้ผมก็คิดบวกมากขึ้น ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ที่ดี
ที่จะทำให้ผมเข้มแข็งขึ้น
ผมอาจจะพิมวกไปวนมานะ แต่พอผมได้ระบายอารมณ์ลง
ในนี้ก็รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย
**สำหรับคนที่เข้ามาอ่านกระทู้นี้นะครับ ไม่ว่าคุณจะเจออะไรผมอยาก
บอกให้คุณรู้ไว้ว่าวันนี้อาจจะเป็นวันที่แย่แต่ปีนึงมี 365 วัน มันต้องมี
วันที่ดีบ้างแหละ อย่าลืมเติมความสุขให้ให้ตัวเองเยอะๆนะ อย่าคิดมาก
กับชีวิตมาก ปล่อยไปบ้างก็ดี ถ้าคุณเจอปัญหาผมเชื่อว่าคุณต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้ว**