เรามีเพื่อนกลุ่มหนึ่งค่ะ เล่าก่อนว่าในกลุ่มมีกัน 5 คนรวมเรา เราพึ่งมามีบทบาทในกลุ่มเค้าคือปีนี้ เรามาอยู่กลุ่มนี้ได้เพราะได้รู้จักกับเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเราสนิทกับคนคนนี้มากค่ะ ขอแทนว่า ร  กลุ่มนี้เค้ามีกัน 4 คนมา 5-6 ปีแล้วค่ะ ยอมรับว่ารู้สึกตัวมาตลอดว่าเค้ารักกันเป็นห่วงกันมากในกลุ่ม แต่จะมีเราแค่คนเดียวที่เค้าดูเหมือนไม่ใส่ใจอะไรขนาดนั้น แต่เราก็คิดปลอบใจตัวเองค่ะว่าเรามาทีหลังเค้ามันก็ไม่แปลกอะไรหรอก แต่ก็น้อยใจค่ะเพราะมีหลายรอบที่เรารู้สึกว่า ฉันมาอยู่ตรงนี้ทำไม อะไรประมาณนี้ในช่วงแรกมันดีมากค่ะ แต่พอเริ่มเดือน สิงหา มันก็เริ่มหนักขึ้นๆ ยกตัวอย่างเหตุการณ์ที่เราเริ่มรู้สึกตัวนะคะว่าเค้าไม่ได้สนใจเราขนาดนั้นเลย คือมีวันหนึ่งค่ะเราปวดไหล่มากเลยลองซื้อยาแก้ปวดมาทาดู ทาไปแป๊บเดียวรู้สึกดีขึ้นมากค่ะ รู้สึกทึ้งในวัฒกรรมของยาแก้ปวดเลยบอกเล่าลงกลุ่ม ปกติมีเรื่องอะไรถ้าอยากเล่าทุกคนก็จะเล่าเลยค่ะ พอเราเริ่ทเล่าว่าทาไปแป๊บเดียวหายปวดเลย นาง ร ก็ส่งสติกเกอร์มารัวๆเลยค่ะพร้อมพิมพ์ว่า หรอ หรอ จริงหรอ ว้าว ตอนนั้นรู้สึกแย่นิดหน่อยค่ะแต่ไม่อะไรมากจนเพื่อนคนนึงในกลุ่มพิมพ์ตอบกลับข้อความนาง ร ว่า กูตลก555555555 ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเรามาบอกเค้าทำไมกันนะ อะไรทำนองนั้นเลยค่ะ เราเลยฝืนพิมพ์ให้มันจบ จำเหตุการณ์นี้ให้ดีๆนะคะ พอมีวันหนึ่ง นาง ร ป่วยค่ะมาเล่าลงกลุ่มว่า กินยาพาราไปเม็ดเดียวดีขึ้นเยอะเลย เหลือจะเชื่อยาพาราอย่างเจ๋งอะไรทำนองนี้ คุ้นๆมั้ยคะ555 เพื่อนทุกคนในกลุ่มพิมพ์ให้กำลังใจเต็มเลยค่ะ ไม่ไหวก็ไม่ต้องมานะ กินยาแล้วพักผ่อน ดีแล้วจะได้หายไวๆ ไม่มีใครพิมพ์ว่า หรอๆ ว้าว หรือให้ความรู้สึกว่าบอกทำไมเลยค่ะ ไม่มีใครพิมพ์กูตลก ตอนนั้นเราถึงเริ่มรู้ตัวค่ะว่าเค้าไม่ได้แคร์เราเท่าคนอื่นในกลุ่มเลย จนมีเรื่องกันเค้าก็ยังไม่ยอมมาคุยตรงๆกับเราเลยค่ะเป็นทุกรอบเลยค่ะ ต้องเป็นเราเองเท่านั้นที่เป็นคนเข้าไปถามเข้าไปคุย รู้สึกเหมือนพยายามคนเดียวค่ะมันเสียใจที่ว่าถ้าให้เลือกระหว่างทิ้งเรากับเข้ามาคุยกับเรา เค้าก็จะเลือกทิ้งเรา เราดูเป็นอะไรที่ทั้งกลุ่มทิ้งได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอคะ ต่อให้มีโอกาสได้เป็นเพื่อนกันอีก เราก็จะไม่เอาแล้วค่ะ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเวลามีปัญหาอะไรบางครั้งเรามั่นใจว่าเราถูกไม่ได้ผิดเลยเค้าก็ชอบทำให้เรารู้สึกว่า เธอนั่นแหละคนร้ายตัวจริง จนเราคิดไปตามเค้าเลยค่ะว่าเออ ฉันผิด เอตอนนี้แยกออกมาแล้วคิดหลายๆทีถึงได้รู้ว่าเราไม่ได้ผิดเลยแค่เหมือนโดนปั่นจนรู้สึกว่าผิดไปตามคำพูดนั้น เราแค่เสียใจค่ะที่ยิ่งคิดว่าเราเป็นสิ่งที่ทิ้งง่ายที่สุดแล้วในกลุ่ม ยิ่งเสียใจ เราไม่อยากเสียใจแล้วค่ะ ไม่อยากคิดแต่มันก็อดไม่ได้ ยิ่งเวลาผ่านไปหลังออกมาจากจุดนั้น ยิ่งรู้ตัวค่ะว่าเราไม่เคยสำคัญเลยในกลุ่มนั้น แค่มีอยู่ให้ในตอนที่ใครสักคนในกลุ่มเหงาแล้วคนทั้งกลุ่มไม่ว่างก็เท่านั้น555555555 แต่ได้มีเพื่อนกลุ่มใหม่แล้วค่ะจิตใจดีขึ้นมากๆ แต่ยอมรับว่ายังเสียใจยังเศร้ายังคิดเกี่ยวกับกลุ่มนั้นอยู่ แต่ไม่เท่าแต่ก่อนที่ร้องไห้เกือบทุกคืนเพราะเรื่องนี้แล้วค่ะ ตั้งกระทู้มาเพราะต้องการระบายล้วนๆเลยแล้วก็อยากได้วิธีเลิกคิดเลิกจมกับความเสียใจแบบนี้ด้วยค่ะ มันอยากจะเล่าให้ใครสักคนฟังเฉยๆค่ะ เพราะตอนนี้ไม่สามารถเราให้เพื่อนคนไหนฟังได้เลย5555555 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและมาแสดงความคิดเห็นนะคะ